Ik weet het. De zin van het leven is onbekend. Of tenminste al eeuwen onderwerp van debat, discussie en oorlogen. Soms wordt God zo groot gemaakt en de mens relatief zo klein en onbelangrijk, dat een mensenleven meer of minder niet lijkt te tellen. Allemaal relatieve perceptie. Soit.
Maar in deze zondagmiddagoverdenking wil ik toch even een inzicht delen dat me net invalt. Tijdens een potje Solitaire notabene. Dat zoiets triviaals voor een AHA Erlebnis kan zorgen...
De laatste weken blijk ik steeds vaker Solitaire te spelen, via internet. Ik heb me dat jaren lang bewust verboden, omdat ik mijn eigen escapisme ken en mijn tijdloze concentratie, inclusief de soms desastreuze effecten daarvan. Nu kwam ik het spel na jaren weer tegen en ik begon er aan omdat ik meende veranderd te zijn. Minder bang voor het bestaan en minder nood aan zo'n ontsnapping.
Dat is ook zo. Ik kan nu veel vrijer kiezen. Maar tóch speel ik het nu weer steeds vaker. Daarom vroeg ik het observerende deel in mij me in de gaten te houden. (Jaren getraind, op aanraden van Erik van Praag indertijd.) Ik zat het net ook weer te spelen. Ik had al geconcludeerd dat mijn nieuwe Chromebook een deel van de aanleidingen vormt. Tot nu toe 'computerde' ik bewust alleen in m'n atelier hier beneden in Antwerpen. En op reis minimaal. Maar in het kader van mijn recente project 'Diwoto' (Digital Work Tools, juist om overal te kunnen werken) heb ik nu dit lichte laptopje aangeschaft. Zo heb ik het steeds bij de hand, nu op tafel naast de krant, met de zelfde vanzelfsprekendheid als bij heel veel mensen.
Ik koos daarmee ook Google te vertrouwen in wat het ding doet en wat ik voorgeschoteld krijgt. Want zij hebben daarin het voortouw nu. Ik niet meer. Ook facebook en twitter winnen aan invloed. Dat bij elkaar verandert subtiel mijn omgeving, mijn mogelijkheden en daarmee mijn gedrag en mijn leven. Dankzij een opmerking van Gerda zoëven weet ik nu nog bewuster dat 'leven' ongeveer gelijk in aan 'interactie'. Ze vertelde net ('gelezen op internet') dat intelligentie en ontwikkeling niet het gevolg zijn van genen of de omgeving, maar juist van de interactie. Dus niet Nature of Nurture, maar beide. Bekend patroon! Daar komt het altijd weer op neer. Interactie. Zonder dat IS er geen leven toch? Misschien zijn de begrippen zelfs identiek?
Met de computer altijd bij de hand ontstaat nieuw gedrag. Zodra de aandacht even vrij kan dwalen, leidt mijn nieuwsgierigheid mij naar het scherm en 'check' (nieuw Nederlands) ik even de mail, het nieuws, twitter, google, facebook. Ik heb tot nu toe tumblr, pinterest en nog nieuwere plekjes bewust buiten gehouden.
Dat is best wel leuk soms, ik kan er uren mee zoet zijn. Het is ook erg fijn om weet te hebben van wat ik interessant, amusant of relevant vind. Met name facebook specialiseert zich er in mij bij zich te houden. Je kunt dagen vullen met 'liken' en reageren op van alles. Van de grootste wereldproblemen tot de grootste kul.
Maar ik vind het niet leuk mijzelf precies even wezenloos bezig te zien als die mensen, die niets beter weet te doen dan naar hun telefoon of scherm te staren. Met gebogen kop en rug en de aandacht elders. Mijn brein loopt op een gegeven moment over met de overvloed aan wetenswaardigheden. Te veel om te hanteren, te veel wat me raakt, te weinig dat ik kan oplossen.
En dan merk ik dat ik me wil afsluiten. Even mijn aandacht bij iets simpels. Dat blijkt nu dus Solitaire te zijn. Alleen met mezelf iets onbelangrijks doen. Dus alle sites dicht, behalve deze. Alle problemen even weg, behalve deze. Mijn vrije aandacht (alleen alstie vrij heeft, dat wel) gaat naar het op een rijtje zetten van de speelkaarten. Heel overzichtelijk orde scheppen binnen de geboden mogelijkheden en beperkingen. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Het is niet meer en niet minder dan dat. Het is wat dat betreft hetzelfde als in de harde werkelijkheid, maar gewoon wel een stuk minder complex.
Maar waarom speel ik het dan steeds vaker? Word ik opnieuw verslaafd? De observator in mij keek dus mee. Spelletje na spelletje. Ook Bart viel het op. Wat me begrijpelijk en terecht honend commentaar opleverde. Ik met mijn gepreek over hun eindeloze tijdsbesteding aan spelletjes enzo. Ik schaamde ook wel een beetje, bleek dan. Maar het oordeel van anderen is niet echt meer bepalend voor mijn agenda. Dat heb ik al geleerd: Ik mag doen wat ik wil, los van het oordeel van derden. Ook al kan ik daar sociaal wel op worden afgerekend. Dat is een gegeven dat ik dan incalculeer voor zover dat gaat.
Dus zit ik op de legere (meer lege?) momenten Solitaire te spelen. En ik neem waar dat ik dan ONTSPAN. Diepere ademhaling. Leger hoofd. Zo van hè hè. FF lekker niks aan mijn kop. Het verzinnen, werken, koken, opruimen, regelen, voorbereiden, enzovoort enzoverder bestaat even niet in de wereld van Solitaire.
Dat is dus de aantrekking momenteel. Blijkbaar voor de hand liggender dan het even twee minuten ontspannen, een linkje dat ik ook al jaren bij de hand hou. Als ik dat doe vind ik het ook heerlijk, maar Solitaire is wat ik nu doe. Waarom dan toch?
Nu ik er deze zondagmiddag weer aan toegeef, valt het muntje. Dankzij brainpriming van een autist. Zal ik nog opzoeken welke? Volgens mij de man die de toespraken schreef van Tony Blair. Of anders van de auteur van 'De blauwe lucht omarmen'. (Weet je wat, Google het maar, als het belangrijk voor je wordt.) Eén van die twee verklaarde het antisociale aspect van zijn autistische gedrag toe aan de sterke behoefte aan coherentie. Of beter het onvermogen om om te gaan met de ambiguïteit van de dagelijkse chaos aan prikkels. Dat dwingt de autist zich af te sluiten en zich te beperken tot een wereldje waarin wèl een eenduidige ordelijk geheel is te scheppen en te handhaven. Deze man noemde dat 'lokale coherentie'. Die term was voor mij een mooie belangrijke vondst. Want daardoor zie ik dat overal terug. Lokale coherentie. Binnen bepaalde vaak situationele grenzen lijkt alles te kloppen en heerst eenduidigheid. Dat is niet alleen zo voor autisten. Alleen zij schakelen minder makkelijk tussen verschillende 'waarheden', standpunten of percepties. Wat weer de vraag oproept, is wie er nu feitelijk gek is. (Maar dat is een ander onderwerp.)
Wat wij mensen in ieder geval lijken te delen is een voorkeur voor samenhang tussen alles wat we waarnemen, voelen, denken en ervaren. Ons brein schijnt voortdurend niets anders te doen dan die samenhang te produceren. Het creëert ons interne coherente wereldbeeld op basis van een enorme hoeveelheid prikkels (signalen, data). Naarmate dat meer wordt, (precies wat gebeurt dankzij de moderne mogelijkheden) past ons plastische brein zich aan. Wij veranderen mee met de technische ontwikkelingen. Interactie, verandering, dat is ons leven.
We weten niet beter en verwonderen ons daar dus ook wonderbaarlijk weinig over. Alleen als we terugzien hoe onze opvattingen ongemerkt zijn mee veranderd, zijn we opeens verrast en verbaasd.
Of al dat oordeel zinloos is of zinvol, hangt dan dus ook helemaal af van die opvattingen. Dat kan niet anders zijn dan ook ondergeschikt aan de effecten van de interacties, van het leven en alles wat er gebeurt. In die zin blijft de zin discutabel en dus niet vaststaand. Maar wat mij tijdens het spelen van Solitaire wel bleek, is dat het heerlijk voelt als alles op een bepaald - als zeldzaam aanvoelend - moment klopt. Dankzij mijn zelfobservatie had is zodoende even een echt Eureka gevoel. Een nieuw inzicht.
Het is zo fijn als alles in orde is. Dat wil ik altijd wel. Maar in mijn dagelijkse leven zo moeilijk en veel te zeldzaam. Even niet opletten en bijhouden en het is weer een zootje. Mijn leven, alle interactie, bestaat uit niet veel anders dan orde scheppen in een steeds veranderende wereld. Alleen op de momenten dat ik dat even heb bereikt, hoef ik letterlijk niets anders te doen dan te genieten. Sommige mensen lijken zich dan te gaan vervelen, maar volgens mij is er dan iets met die mensen zèlf nog niet in orde. Of ze dat willen weten of niet. ;-)
Maar - hè hè wat een enorme preek om hier te komen - de zin van mijn leven, nogmaals: alle interactie, al mijn gedoe, lijkt nu te bestaan in het creëren van orde, liefst zo stabiel en duurzaam mogelijk. Maar ja; als alles definitief volledig en voor altijd in orde is, betekent dat dus ook het einde van de noodzaak tot interactie. Tot enige levendigheid. Dat is de dood in de pot. Dan is het spel afgelopen. Of het nu Solitaire is of het grotere spel waarin wij meespelen.
Of mijn waarneming in jouw perceptie nu waarlijk waar is of niet, kan ik niet waarnemen. Maar mocht je inconsistenties of andere zaken zien in dit betoog die volgens jou niet kloppen dan hoor ik dat heel graag...
Ik ben hier even klaar mee. Ga ik even mijn brein ontspannen met een aanmerkelijke een eenvoudiger potje Solitaire. In de hoop dat ik over een tijdje toch iets interessanters vind...
zondag, oktober 20, 2013
woensdag, oktober 09, 2013
Het werkt, ik ook.
In de NL trein is gratis internet.
In de Thalys ook.
Dan is het opeens een rijdend kantoor.
Erg prettig.
Het is nu kwart voor 9 en we naderen Zwolle.
Vandaag ben ik blij met de trein!
Vooral omdat ze op tijd rijden.
Anders komt ook voor en dan dondert je hele dagindeling in elkaar.
Samen met mn goede humeur meestal.
Harry van der Velde
(0031) 30 2762265
dinsdag, oktober 08, 2013
Exploring Chromebook
My decision to buy a Chromebook is framed in the ambition to become less dependant of my office. The expensive Modbook did not live up to that ambition. Too heavy and a very disappointing reception of wifi. So it is degraded to a dedicated drawing tablet. But for that purpose a Cintic would have been better. So I fear the Modbook is a case of too little too late. The Samsung Chromebook I am writing this on, is light and fast. Wifi reception is fabulous. I downloaded the illustration I made this afternoon on the Modbook from Gmail, just to see if that worked. Now I hope to gradually get to know all ins and ours of the machine. I have the feeling we might become close allies...
zaterdag, oktober 05, 2013
Chromebook
Gisteren heeft Rosa op mijn verzoek voor mij een Chromebook gekocht bij de Mediamarkt. In Belgie is hij nog niet te koop.Nu schrijf ik het eerste stukje er op. Ik hoop dat ik makkelijker ga bloggen en schrijven nu ik dit lichte dingetje heb. Het is gewoon een scherm, toetsenbord en internetverbinding. Weegt niks. We zullen zien...
Abonneren op:
Posts (Atom)