dinsdag, november 28, 2006

Dokter komt langs

Vanuit het Leuvense ziekenhuis belt men Gerda. Ze moet meteen langskomen via de spoed, want haar bloed is niet goed. Men wil het zekere voor het onzekere nemen. Vanuit Leuven is niet met 100 procent zekerheid te zeggen dat het een virus is die Gerda aantast. Dus wil men de standaard procedure starten: urine- en bloedonderzoek en een longfoto. Het zijn niet alleen onze nare ervaringen op de Leuvense spoed die weerstand oproepen. Om dit theoretische risico uit te sluiten gaat Gerda niet uit haar warme veilige bedje een uur reizen naar dat ziekenhuis om zich daar bloot te stellen aan alles wat andere patienten rondhoesten. Na wat telefonisch overleg met Dokter Wijnants mogen we het protocol ook volvoeren in het Duffelse ziekenhuis. Dat vermindert wel het reizen, maar niet het risico en het ongemak. Dit is zo'n moment dat we de regie in eigen handen moeten houden. Het middel dreigt nu erger te worden dan de kwaal. We besluiten huisarts Beck te bellen. Dat is een goede zet. Hij deelt ons standpunt: Thuis blijven en dan maar preventief aan de antibiotica. Hij komt persoonlijk langs om zijn diagnose te bevestigen. Hij neemt uitgebreid de tijd om het hele bloedonderzoek met Gerda door te nemen en het belang en de betekenis van alle bloedwaarden uit te leggen. Beck schrijft ook iets voor tegen de forse keelpijn. Als het vrijdag nog niet betert, is het vroeg genoeg voor verdere stappen. Nu vooral rust en warmte.

Gerda heeft een virus

Hier is het kwakkelen met Gerda. Haar witte bloedlichaampjes zitten historisch laag en ze is inmiddels besmet met het virusje dat het hele gezin al velde... Dus preventief antibiotica (doet niks tegen virussen) en lamlendig in bed. Ik maak me mantelzorgen. De Sinterklaaschemo zal wel niet doorgaan.

maandag, november 27, 2006

Vreselijk mooi weer

De maandag is stralend en als ik buitenom loop zie ik tot mijn schrik dat de hazelaar achterin Gerda's tuin in knop staat! Het is november hoor, boompje! Deze ochtend erkende de Vlaamse weerman dat zelfs hij zich inmiddels zorgen maakt over de warmste herfst ooit door ons mensen gecreëerd. We hebben de natuur ontregelt en tussen alle uitsterven bedreigde diersoorten stijgen we met stip. Ik vind het eng.

donderdag, november 23, 2006

Alweer donderdag.

Alweer donderdag. Als ik mijn uitgebreide artikel over Jeannine en Ode terugzie, lijkt dat een eeuw geleden. Sindsdien was ik weer even in Utrecht. Het was me ontzettend vreemd. Ik had mijn huis daar in gedachten allang verkocht. Maar ik heb er nu de hypotheekaanvrage getekend die Dick voor mij heeft geregeld/laten regelen. Ik verdubbel mijn hypotheek op de Huizingalaan tot bijna drie ton en zodoende financier ik de aankoop van het huis in de Varenstraat. (Excuses aan de lezers die het taboe vinden om over geld te praten -die zijn er!- voor dit voor hen obscene stukje.) Het is bizar hoe flegmatiek ik beslis over zo'n dertigjarig contract terwijl ik uren kan dubben over een paar honderd euro. Ik ben nu binnen kort eigenaar van twee huizen. Ha ha.

's Avonds lekker simpel met Rosa voor de TV gegeten en meegekeken naar de soaps die zij volgt. Pure nostalgie, alsof er niks aan de hand was. Maar dan merk ik opeens dat ik zit te huilen bij een of andere sentimentele ziekenhuisscene. Daardoor besef ik hoe weinig ik de ruimte heb kunnen ervaren om zelf te voelen wat de dramatische levenswending van deze zomer met mij heeft gedaan. De volgende dag langs de dokter voor een anti-biotica kuur. Ik dacht er weer bovenop te zijn, maar de verkoudheid sluipt naar binnen toe. In mijn magere schedel loopt dat elk jaar weer onherroepelijk vast met allerlei rottigheid tot gevolg. Deze keer grijp ik dan maar preventief naar de sterkere middelen. Terugfietsend kom ik mijn oude Willem Barentszstraat door. Ik probeer even of Rosa thuis is, zoals ze had gezegd. Haar moeder Loes doet open en nodigt me uit voor een kopje thee. Het doet me goed daar mijn verhaal te doen en als dan Rosa even later opduikt is dat helemaal mooi. We hebben het ook over haar plannenmakerij gehad. Ik wens dat haar reisvoornemens snel omgezet worden in concrete plannen en nog mooiere verrijkende ervaringen. Gaan, Roos!

Nu ben ik weer in Rumst en ik probeer het tempo van de afgelopen dagen vol te houden. Alleen kleine concrete stapjes. OF zoals ik het spontaan verwoordde tegen Leo Lenz die ik nog even op straat zag: "Ik leer nu vooral om GEEN plannen te maken." Vandaag vooral via internet veel facturen betaalt. Daarnet nog heerlijk met Gerda en de hond Shiba buiten gewandeld. Morgen verder.

maandag, november 20, 2006

Ode aan Jeannine Walston

Vandaag was snel voorbij, want ik kwam traag op snelheid. Daarom wilde ik deze maandagavond nog wat klusjes afmaken. "Succes breeds succes!" Een lege dag achterlaten leek me geen stimulerend resultaat. Zodoende zit ik met mijn jas nog aan achter mijn bureau in een verder duister pand aan de Varenstraat 27. Een klein notitievelletje herinnerde me er aan dat ik nog iets moet besluiten ten aanzien van Ode. Wat tot deze zomer één van mijn favoriete tijdschriften was, is nu een verdacht epistel geworden. In het septembernummer -net op het moment dat Gerda en ik haar behandelstrategie bepalen - bejubelen zij het succes van oncoloog Robert Gorter. Trouwe lezers hebben onze ontgoocheling met Gorter kunnen volgen als een feuilleton. Graag zou ik de hele man vergeten, maar problemen blijven bij je tot je ze oplost. En ik voel me eigenlijk verplicht om een stem te geven aan de teleurstelling die Ode ongewild heeft gecreëerd, maar bewust heeft laten voortbestaan.

Het makkelijkst is gewoon te beslissen dat Ode waardeloos is, mijn abo op te zeggen en hen verder dood te zwijgen. Maar ik vind dat mijn vriendin Tineke Brackel gelijk heeft als ze zegt dat ik zo alle lezers in de steek laat, waarmee ik me dankzij Ode verbonden voelde. Met dat argument raakt ze me wel. Want juist dàt is wat me zo goed deed aan het lezen van Ode: De wetenschap dat ik niet alleen ben in mijn verlangen naar een constructieve samenwerking tussen de welwillenden onder ons.

Ode's verhaal blijkt niet te kloppen. Gorter is helemaal geen erkend oncoloog, maar een antroposofisch basisarts die een eigen versimpelde variant doet van dendritische therapie. Ode weigerde ondanks mijn aandringen de feiten te verifiëren en liet de door haar georganiseerde avond op 4 oktober gewoon doorgaan. De lezing was uitverkocht aan 400 mensen die 31,50 of 45 euro betaalden, afhankelijk van of ze abonnee waren. Of die paar duizend euro Ode's hardnekkigheid heeft beïnvloed weet ik niet. Ik denk eerder dat imagoschade gemeden wordt. Het AD publiceerde onze twijfel over deze man wel, maar Ode heeft er niets mee gedaan. Ik vermoed inmiddels dat Robert Gorter een narcist is die gelooft in zijn grootsheid en deze bewijst middels de patiënten wiens laatste hoop hij belichaamt. Bekijk het filmpje dat Jorrit Timmermans van TheProjectNetwork op YouTube heeft gezet. Gorter wordt de hemel ingeprezen. Ik dacht dat Jorrit het schaamtevol van het net had gehaald, nadat ik met hem had gebeld. Immers ook Tijn Touber had zich afgevraagd of ze dit soort personen nog wel moesten opvoeren in hun blad. Maar het staat er allemaal nog alsof er niets aan de hand is. "Ach, misschien strijd ik ook wel tegen windmolens en eigen hersenspinsels." denk ik dan even.

Hoe zou het deze klanten ondertussen vergaan? Ik google een paar namen en Jeannine Walston, het bevlogen schatje waarmee het filmpje opent, is goed voor een paar honderd hits. Ze is ook al te zien op een filmpje uit 2004. Ze blijkt een hersentumor te hebben die twee jaar na operatie terug is. Nu is ze in Keulen onder cq in handen van Robert Gorter. Uitgerekend vandaag krijgt ze haar laatste behandeling zo blijkt uit haar blog! Nu moet binnen een paar weken blijken op de MRI-scan of de behandeling heeft gewerkt. Ik hoop het werkelijk. Vooral voor haar en daarmee voor alle andere kankerpatiënten. En heel egoïstisch geredeneerd, TEST zij deze procedure nu voor ons...

Ik zal mijn hypothese over wat kanker is, hier dus ook in duidelijk Nederlands moeten neerbloggen. Lynne McTagggert zegt het alvast in het Engels: "boxed in a corner with no apparent way out" Jeannine is al warm met haar C-type kwalificatie, maar dat is pas een begin van een diagnose... Haar ervaringen vormen ook een ijkpunt van mijn hypothese. Eerlijkheidshalve moet ik nu dus vooraf mijn inschatting geven van het effect van Gorters behandeling, of beter gezegd van Jeannines proces. Wat Gorter doet kan ondersteunend zijn. Ze krijgt veel oppeppend spul en eet en leeft en eet gezonder dan ooit. Maar of zij genezen zal zijn? Mijn inschatting? Ik vrees van niet.

En met Ode ben ik ook nog niet klaar. Want uit Jeannines blog blijkt dat het artikel van Tijn even vrolijk in de Amerikaanse editie van Ode is gepubliceerd. En Gorters kliniek wordt nu overspoeld met Amerikanen! Dat gaat wel ver! Woekert het ego van Ode-eigenaar Jurriaan Kamp even kwaadaardig als dat van Robert Gorter? Wat moet ik hier nu mee? Wat vinden jullie hiervan?

Een nieuwe week

Deze verse nieuwe week voelt een stuk beter dan het weekend. Dat betekent dat ik de virusaanval heb overleefd. Gerda is net terug van de dokter, bloed laten prikken. Hopelijk zakken de witte strijders niet te snel terug. Ze is niet meer zo misselijk als gisteren. Wel een kankergedoe hoor, die chemo. Nu eerst gaan bellen met Electrabel over mijn overname van de electra aansluiting. Regelderegel en daarna huishouden. Puinruimen na een week tobben en lappenmanden. Hopelijk ook nog wat lampjes ophangen. Scheelt ook in deze duistere tijden.

zondag, november 19, 2006

Virus

Het virusje dat Jelle uit de kroeg 'De Stille Genieter" mee naar huis nam, was een nieuwe versie. Nadat Bart hem ook had binnengelaten kon ik natuurlijk niet achterblijven. Ik probeer altijd alle nieuwe versies uit. Zo zit ik gewoon in elkaar helaas. Deze is weinig origineel. Keelpijn, misere, koppijn enzovoort. Inmiddels heeft Annelien het ook. Gerda beweert van (nog) niet. Maar die is al misselijk genoeg van de chemo. Mijn plannen om al het achterstallige huishouden van de afgelopen chemo-week dit weekend even voortvaren in te lopen zijn even uitgesteld. Morgen beter, hoop ik.

vrijdag, november 17, 2006

Mijn tob drie.

Tegenover zakelijke relaties verklaar ik mijn terughoudendheid in het aannemen van opdrachten met een verwijzing naar die ene grote opdracht die ik onder handen heb. Mijn favoriete "pet-project" zoals ik dat in quasi-engels zakenjargon noem, is natuurlijk Gerda's Gezondheid. Het is mijn über-egoïstische inspanning om alles uit de tijd te halen die ons samen is gegeven en deze ook nog eens te maximaliseren. Kortom een Specifiek, Ambitieus, Resultaatgericht en Tijdgebonden doel, geheel conform het SMART-acroniem. Gerda's Gezondheid staat dus ook bovenaan het prioriteitenlijstje dat ik na de zomer voor mijzelf heb gemaakt en dat nu boven mijn bureau hangt. Op 2 - hiermee nauw verbonden - staat de herinrichting van ons bestaan. Het dagelijkse gevecht om regelmaat en voorspelbare orde. Op drie is er pas weer ZICHT...
Daarmee is een andere ambitie intussen stilletjes gerealiseerd: Het verschil tussen privé en zakelijk is geschiedennis. Anderen hebben dat zo'n honderd jaar geleden ooit uitgevonden. Nooit begrepen. Ik heb maar één leven en alles wat ik daarin doe, om te bereiken wat ik wil is werk. Of het nu huishoudelijk werk is of werk waar een ander voor betaalt...

donderdag, november 16, 2006

Poeh moe...

Het begint te wegen, zei ik tegen Ger vandaag. Niet alleen bij haar groeit de weerstand, maar ook bij mij, terwijl ik niet eens misselijk hoef te zijn en mijn lichaam niets voelt van wat Ger inneemt aan cytostatica. Maar vandaag hebben we de derde chemo met succes doorstaan. En het was weer een leerzame dag. Daarover later. Nu wil ik slapen.

woensdag, november 15, 2006

Neuroot

Ik ben al decennia "zelfstandig zakenman". Maar administreren en met name factureren roepen mijn grootste neurosen op. Mijn sterkste zwakheden. Ergens vind ik afrekenen iets dat alleen in het criminele milieu moet plaatsvinden. En dus tob ik en knoei ik, terwijl ik steeds afweziger word, tot ik me half in trance met minieme stapjes door de simpele karweitjes worstel. Ik heb na al die jaren nog steeds de oorzaak van deze neurose niet gevonden. En eromheen lukt ook niet echt... Maar het is weer even gedaan voor vandaag.

Niks aan de hand, maar niet echt...

Heel af en toe dringt het tot me door dat ik bezig ben alsof er niks aan de hand is. Ik betrapte me er net op dat ik even de tijd neem om mijn nieuwe telefoonnummer 015 318 333 op het toestel te schrijven. Het is dit soort subtiele cq futiele zelfzorg waar ik zelden meer aan toe kom. En dan is het even alsof er niks aan de hand is. Misschien moeilijk voor te stellen, voor wie dat nog een argeloze vanzelfsprekendheid is. En mogelijk verknoei daarmee ik de verrassing voor het moment dat jouw leven opeens onderuit gehaald wordt. Dat zul je niet erg vinden, neem ik aan. Maar ik adviseer je wel vanaf nu te genieten van de schijnbaar vanzelfsprekende maar onbetaalbare luxe van een voorspelbaar en comfortabel bestaan. Want daarmee behoor je tot een te zeldzame minderheid op deze planeet. Gefeliciteerd ook, want ik gun het je van harte.

Dichtbij, maar niet echt...

Ik kreeg een mail van Janet van Bavel waaruit bleek dat zelfs zij mijn blog leest. Janet heeft niet zoveel met internet, dus dat zegt wel wat. "Vreemd hoe je via de weblog ineens zo dichtbij kunt voelen." mailt ze mij. Dat is inderdaad vreemd. Mooi vind ik het ook. Zolang ik me maar laat kennen en zien via dit medium, weet iedereen die dat wil, hoe het mij vergaat in mijn Belgische avontuur. Ik zit nu op mijn eigen werkplek op nummer 27. Papierwerk. Vanmiddag huishouden op nummer 29...

Gerda was vannacht en vanmorgen misselijk. Ze denkt zelf dat haar lichaam zo de groeiende weerzin toont die de herhalende vergiftiging in haar lichaam teweegbrengt. Het gaat recht tegen je gevoel en je gezonde reflexen in om je zo sytematisch te laten vergiftigen, in de hoop dat precies de kankercellen dat niet overleven. Ze is nu naar de Shiatsu. Ik hoop dat ze daar wat prettiger vandaan komt.

dinsdag, november 14, 2006

He he on line

Ik ben eindelijk zelfstandig on line in België bij EDPnet. Vandaag de laatste voorlopige hobbel genomen. Dat was mijn eigen nalatigheid, natuurlijk weer. Ik had het verkeerde wachtwoord gebruikt om het modem te activeren. Het modemlampje bleef dus vele pogingen steeds even debiel knipperen (pinken in het vlaams), zonder contact te maken. Maar nu kan ik surfen en mailen vanaf mijn werkplek, zonder elke dag de internetkabel van Gerda door de beide brievenbussen buitenom naar mijn werkplek te loodsen. Met dit weer geen doen meer. ;-) Gerda's kinderen zijn nog blijer, nu is de surfcapaciteit van Varenstraat 29 weer helemaal voor henzelf.

maandag, november 13, 2006

Toch chemo voor Ger

Gerda dacht dat haar witte bloedlichaampjes met te weinig zouden zijn, maar dat viel tegen. Het ging te goed met haar. Balen! Nu ligt ze toch aan het infuus tot morgenochtend... Ik ben thuis om te koken voor ( en met) Jelle en Annelien. Bart heeft twee dagen 'bezinning' ergens.
Morgen met Ger naar de haarkliniek.

vrijdag, november 10, 2006

Stress

Vandaag heb ik een deadline in een van de weinige klusjes die ik nog doe. Dat geeft druk. Ondertussen lopen de spanningen in huize Buddingh ook op. Gerda is zwak, maar nog steeds even eigenwijs als ik. ;-) Dat geeft een vreemde verhouding. Bart is inmiddels formeel volwassen, maar voldoet volgens ons tweetjes nog niet meteen helemaal aan de verwachtingen die wij daaraan verbinden. Kortom geen seconde verveling...

woensdag, november 08, 2006

HTML

Nu het met kunst en vliegwerk lukt om Gerda's verjaardagsfoto's achter een plaatje in haar blog te hangen, wordt het tijd om uit te viinden hoe fotokes handig en makkelijk onderdeel kunnen worden van onze verhalen. Ik wil meer BEELDverhalen. Dus eerst een test met plakken en knippen.
Dit heb ik uit haar blog gejat:

html-code


Een stukje html-code. Als het goed is, zie je hieronder nu dezelfde foto als op haar blog met een werkende link naar de achterliggende foto's op HAAR site...

naar de verjaardagsfoto's
Klik op de foto, voor een overzicht van de andere foto's.

YES! De kenner ziet dat ik al ingreep in het hogeschool-html van Blogger. Ik moet nu hoognodig m'n HTML ophalen. Weer uploaden in mijn eigen WETware. Dat zal meer tijd een aandacht vragen. Later dus. Nu aan de slag voor B/CPP.

dinsdag, november 07, 2006

nul komma negen op vier elf

Vandaag belde Gerda het ziekenhuis in Leuven voor de uitslag van het bloed dat gisteren door haar huisarts is afgenomen. Helaas zijn zowel de witte als de rode bloedlichaampjes TE laag. Dus moet ze weer meer patiënt zijn dan de afgelopen weken. Hoewel mijn brein genoeg argumenten aandraagt om dit te verklaren en te rationaliseren (alles loopt volgens verwachting), ervaar ik het als een dikke domper. Bah. Het voelt alsof we alles voor niets doen. Dat is niet zo, maar ik moet altijd ff zeuren dan. Terwijl haar woonst en leven steeds meer de verwaarlozing ontgroeien. Anelien heeft een prachtige kamer na de make-over, Gerda heeft haar verjaardag heel prettig gevierd en vandaag wordt Bart 18!

donderdag, november 02, 2006

Een frisse aanpak

Op deze donderdag van de Belgische herfstvakantie hebben we zoals gepland eindelijk de kamer van Annelien onder handen genomen. Door alle onrust rond Gerda was dit voornemen in het gedrang gekomen. De zomervakantie was ook al in rook op gegaan. Annelien had dus nog wel iets tegoed, vond haar moeder. Na de zomer is ze begonnen op de middelbare school het Sint Norbertus in Duffel. Bij die nieuwe periode hoort natuurlijk een make-over van haar kamer. Annelien is al weken bezig met IKEA-gidsen enzo. Gerda en ik hebben ons op de achtergrond ook met de plannen bezig gehouden en vandaag is het project daadwerkelijk in gang gezet. In bed hadden Ger en ik nog een laatste prettige bespreking, waardoor de samenwerking vandaag vlotter verliep dat we de laatste tijd gewend waren. Wij maken met z’n tweetjes een snelle wederzijdse inburgering mee door zo pardoes samen te wonen. Met veel culturele strubbelingen enzo.

Maar vandaag was het puur genieten. Annelien en ik waren woensdagavond al begonnen de kamer leeg te halen. Een jarenlang dichtgegroeide meisjesnuisterijenopeenhoping. Je kon de vloer niet zien. De volgende ochtend hebben we de meubels provisorisch op hun nieuwe plek gezet en na overleg de plannen aangepast op de toch geringe vrije ruimte die zo overbleef. Daarna verf gaan uitzoeken bij de plaatselijke vakhandeldames en toen aan de slag! Gelukkig hielp Bart heftig mee met schuren en schilderen, waardoor even na het avondeten niet alleen de ene muur donkerrood stond te stralen, maar ook de tegenoverliggende blauwe schrootjeswand was voorzien van een zachtroze pril laklaagje. Vrijdagochtendvroeg meteen laagje twee erop, dan naar de IKEA voor de spullen. Ook dat hebben we goed doorgesproken: Jelle en ik brengen de grote spullen (nieuwe matras, burootje voor Gerda en zo) in een bestelbusje thuis terwijl de dames kunnen frutten in de winkel voor het kleinere grut. Als het meezit gaat Annelien haar weekend in in een coole kamer met warme kleuren. Zo samen de boel aanpakken geeft het hele gebeuren een fantastische nieuwe energie.

woensdag, november 01, 2006

Orde of zaken

Dit is een riskante uiting. Ik gebruik nu dit medium om vooral met mijzelf te communiceren. Om mijn gedachten te ordenen. En dat in de quasi openbaarheid van het wereldwijde web. Het is weer zo'n moment dat alles wat ik wil, veel meer is dan ik kan waarmaken. Terwijl er nog eindeloos veel minder inspirerende klusjes en beslommeringen op afhandeling wachten. "Laat je kennen" blijft een leuke uitdaging

Gisteren was ik op Beukenrode op uitnodiging van Martien van Steenbergen. Op voorwaarde van geheimhouding wilde hij zijn lumineuze inblazingen, zoals hij dat noemt, loslaten op een exclusief aantal genodigden. Sinds maart, toen ik hem leerde kennen bij 'Klaar om te wenden', hebben we vrijwel wekelijks gebrainstormd en gediscussieerd over hoe het dan wel moest.
Het verlangen dat Martien gisteren voor zijn gasten uitte, was dus voor mij niet geheel nieuw, maar de samenwerking van dit gezelschap wel. En dat had kracht. De ambities zijn weer huizenhoog en inspirerend. Als dit soort mensen hun energie en profesionele kwaliteiten er in steken is het succes en plezier onafwendbaar. Maar ik moest ook daar wel melden dat ik mijn eigen Petproject heb en dat ik naast dit soort uitdagende diepte-investeringen ook af en toe mijn brood denk te moeten verdienen. Ik heb me verbonden aan Gerda's levensplan en ben dus een grotendeels bezet man. Gerda vond ons plan trouwens een typische mannentrip. Vandaag ontmoet Martien nog meer potentiële reisgenoten, ook enkele dames... Ben benieuwd!

Nu vandaag achter mijn bureau in het vrije België (vandaag is het Allerheiligen en dus een soort Zondag) probeer ik weer orde, regelmaat en planmatigheid te brengen in mijn ontwrichte bestaan. Met het soort vriendin dat ik er tegenwoordig op na hou, is dat bijna per definitie onmogelijk. Dat karma verplicht me bij het moment te blijven. Mijn belangrijkste les momenteel. En tijd voor mijzelf nemen, me afstemmen op de situatie, als een radio. En steun vinden. En vragen!

Ondertussen wil ik ook enig ZICHT op de zaak houden. Dus maar weer lijstjes maken en prioriteiten aangeven. Nu oktober voltooid verleden tijd is, meldt zich ook weer mijn neurotische weerzin tegen afrekenen (in het niet-criminele circuit) en de bijbehorende administratie. Ik ga weer pogen om een regelmatige dagindeling te gaan volgen. Die moet stroken met die van Gerda, want onze tijd samen is de meest kostbare. Dat is een uitdaging op zich. Impliciete commmunicatie via verwachtingen is voor haar normaal. Schijnt een typisch vrouwelijk gedragspatroon te zijn. Ik kan er niks mee, wat weer leidt tot ellenlange discussies, die we elkaar soms ook nog eens verwijten. Van die dingen ja!

Goed... zo kan ik wel de hele dag blijven schrijven. Dan is het zo weer dag dag. Eerst maar een sprintje maken met klusjes. (Gisteren geleerd!)