Ik heb net simpele rode rozen gehaald. Die ga ik straks bij mijn moeder leggen. Als afscheid. Van haar. Van haar leven. Van het voltooide moederschap van acht kinderen. In het gezelschap van mijn enige dochter Rosa. Een mooie generatielijn, zonder interferentie van de ook gekwetste zielen van de rest van het gezin.
Vijf jaar geleden heb ik mijn moeder nog meegenomen naar Ulrum, haar geboortedorp in het noordelijkste deel van Groningen. Zoals met alles, ietwat tegen haar zin. Het leven 'nemen' heeft ze nooit geleerd.
Daar verzon ik dat ze haar eigen moeder, die ze nooit heeft gekend, zou kunnen gaan groeten bij haar graf. Dat was natuurlijk overbodige onzin, maar uiteindelijk gingen we toch bloemen kopen om er neer te leggen. Eenmaal in de winkel was het opeens Haar Eigen Wijsheid die het overnam. Het moesten simpele rode rozen zijn. En zo is het gebeurd. Later hoorde ik via mijn zus dat ze 'toch wel' blij was dat ze dat had gedaan. Vanavond krijgt ze rozen van mij...