Tammy en ik gaan trouwen

Verbaasd in Vancouver

Gisteren had de dag twee keer zoveel tijd als normaal. Tammy en ik vlogen met de zon mee van Amsterdam naar Vancouver. Daardoor waren we 24 uur in de weer geweest voor we een vreemd bed intolden. Ik ben net wat vervreemd wakker na een goede nachtrust. Het voelt enerzijds alsof ik uitgeslapen heb, omdat het volgens mijn lichaam het al einde van de middag is. Maar verder zegt alles dat het net ochtend is. Alle winkels in Main Street zijn nog dicht en de straten zijn vol met vroeg verkeer. Staand op balkon boven Smile Dental 49 valt het weer op dat alles hier groter lijkt. Meer ruimte in nemend en meer energie. Gewoon omdat het er is. Enorme vrachtwagens, pickup trucks en ook ruime personenauto´s. Gas guzzling is not frowned upon here yet. Er zijn wel veel meer Tesla´s en dergelijke maar meer als statussymbool. Hun invloed op de vormgeving van de concurrenten is ook goed zichtbaar. Lastig in enkele woorden te vatten, maar ik noem dichte fronten, belijning en meer witte auto´s. Zelfs de neus van bestelauto´s beginnen de stroomlijn te kopiëren.

Het is nu drie en een half jaar geleden dat ik hier was en het is zichtbaar hoe technische toekomstdromen zich materialiseren. En hoe ons idee over de ideale wereld daar de bron voor is. Leunend vanaf het balkon ben ik me ervan bewust hoe mijn ideeën afwijken van wat aan deze kant van de oceaan lijkt te gelden. In het vliegtuig zag ik een film uit 2022 met Tom Hanks. Daarin illustreerden ze vooruitgang aan de hand van steeds grotere auto´s. Zelf heb ik dromen over een leefwereld op menselijke schaal. Dus mensen eerder op elektrische stepjes dan oversized trucks...

Energiegebruik en klimaatcrisis bestaan hier nog niet in het collectieve bewustzijn.
Dat bleek ook gisteren toen ik het ontvangende gezelschap mijn vliegschaamte benoemde. De wat verwarde grijnzen die dat opriep deden me verder zwijgen. Hier wordt het nog vrijwel geheel ontkend.

Hoewel de signalen van de mondiale ontregeling ook hier merkbaar zijn. Het is ook hier droger dan normaal voor de tijd van het jaar. Borden waarschuwen voor een invasieve Japanse kever. 

Nu ik opeens in een ander ´normaal´ ben springen die verschillen in het oog. Over drie dagen ben ik dit weer gewend. Het maakt me ook duidelijk waarom onze achterlijke Nederlandse postzegel als vooruitstrevend kan worden gezien. De kleinere en dichtbevolkte schaal van ons land vereist dat we beter organiseren. Maar van binnenuit neem ik vooral onze kortzichtige koopmansgeest waar. De Haagse regenten hebben duidelijk decennia mooi weer gespeeld door ons gratis Groningse gas te verbranden. De echte rekeningen worden eindeloos vooruitgeschoven verhuld met loze beloften.

Ondertussen zijn de winkels opengegaan. Ik ga naar beneden om bij Persia, de Indiase supermarkt wat yoghurt te kopen voor mijn ontbijt. Dit wordt een mooie dag.

Mooi zicht op de toekomst van Tongelre

Sinds begin 2018 woon ik op het Ambonplein in Eindhoven. In een vrij nieuwe buurt in Tongelre, perfect gelegen tussen het oude Hofke en het Wasven domein. Tien minuten fietsen van het centrum de stad. Het bosrijke Brabantse buitengebied is nog dichterbij. Het buurtje heeft zich Beauregard genoemd, naar de naam van het appartementencomplex bij de enige ingangsweg van de buurt. Buiten de drie flatblokken bestaat de buurt vooral uit ruime woningen in de betere welstandsklasse. Ik gok dat ze vooral bewoond worden door twee verdieners met twee auto´s voor de deur.

Ik zeg gokken, want ik weet dat niet. Na drie jaar ken ik nog nauwelijks buurtgenoten. Voor een deel mijn eigen aanvankelijke terughoudendheid en voor een deel ten gevolge van de sociale stilte als gevolg van de Covid-19 maatregelen. 

De lockdown heeft veel mensen de kans gegeven om zich te bezinnen op de stand van zaken in onze samenleving. Veel van wat we normaal vonden blijkt van de ene dag op de andere te kunnen verdwijnen. En zijn veel goede redenen om aan te nemen dat dat nog wel eens veel heftiger kan worden. Experts voorspellen meer pandemiën, de klimaatverandering is inmiddels een vaststaand feit, met te droge zomers en natte winters.

Daarbovenop komt nog de milieuvervuiling. De digitalisering en globalisering van de economie is even ontregelend. Het verschil tussen de rijken en de rest is nog nooit zo groot geweest. Alles bij elkaar kunnen we grote veranderingen tegemoet zien.

Voor mijzelf lig ik daar niet echt wakker van. Ik heb het goed en mijn tijd duurt het wel. Maar voor de komende generaties, onze kinderen, zie ik het somber in. Tenminste, als we dit zo op zijn beloop laten. Dat lijkt me niet handig en volkomen overbodig. In principe hebben we de kennis en kunde om de ongewilde schadelijke effecten van de laatste eeuw ongedaan te maken. Dankzij het internet is die rijkdom voor iedereen bereikbaar.

Dat alles overdenkend, probeer ik me voor te stellen hoe de gewenste toekomst er dan uit zou kunnen zien. Wat als we de ideale toekomst zelf zouden creëren? Hoe zou dat kunnen gaan? Eén ding heb ik welgeleerd: Het is mensenwerk. Hoe briljant de techniek ook is, uiteindelijk komt het er op neer hoe wij mensen met elkaar om gaan. En als ik die simpele waarheid tot me laat doordringen besef ik ook dat daar nog veel achterstallige ontwikkeling is. Te veel mensen kennen hun eigen buren niet eens. Want onze keurig georganiseerde Nederlandse samenleving heeft voor alles een eigen hokje gecreëerd. En daarmee een bepaalde mentaliteit.

Neem bijvoorbeeld de flat waar ik woon. Allemaal senioren die in hun eigen aparte hokje uitkijken over de wat ruimere hokjes van hun buren. Die buren brengen hun kinderen elke morgen naar een ander hokje om les te krijgen en stappen vervolgens in hun blikken hokje op wielen om zo naar het hok te gaan waar ze in ruil voor geld de dag doorbrengen. Misschien aan het eind van de dag nog even langs een ander hok om eten te kopen.

Dit is natuurlijk een enorm overdreven simplificatie, maar het geeft wel aan hoezeer we gewend zijn om een gefragmenteerd bestaan als normaal te beschouwen. Ik had daar altijd moeite mee, maar ik dacht dat het aan mij lag. Ik vermoedde dat ik gewoon niet goed in de maatschappij paste. Maar nu ik officieel ben afgedankt voor de arbeidsmarkt, ontdek ik geleidelijk aan een veel natuurlijker manier van leven. Ik ben niet langer een productie-eenheid maar een vrij mens!

Dat is voor mij een verrassend nieuw perspectief. En terwijl ik die situatie aan mezelf probeerde uit te leggen, gebeurde de virusuitbraak. En meteen bleken al mijn vermoedens te kloppen:

• Het meeste werk dat we voortdurend doen is niet essentieel. 
• Als het echt dringend is, is er altijd geld om het noodzakelijk te doen. 
• Elkaar helpen is oneindig veel belangrijker dan winst maken. 
• Enzovoort enzoverder. 

Lees er de kranten van het afgelopen jaar maar over na. Als gevolg hiervan ben ik mijn eigen opvattingen eindelijk serieus gaan nemen. Of zoals ik het tegen mijzelf zeg: ´Ik ben niet gek, het systeem is waanzinnig!´.

En nu het inmiddels alweer 2021 is, wil ik toch eens proberen wat dat betekent voor de wereld om mij heen. Voor een duurzame toekomst van deze buurt. Volgens het principe ´Think global, act local.´ Principes zijn universeel, maar de praktijk is op elke plek anders. Dat is enkel via ervaring te leren. En elke reis begint door simpelweg op stap te gaan.

Alleen kan ik heel weinig. Enkel via samenwerking kunnen dingen ontwikkelen. Dus ik ben begonnen contact te maken met mijn buren en mijn buurt. Hoe goed kunnen wij met elkaar opschieten en wat kunnen we dan samen bereiken? Ik weet het niet, ik ga het ontdekken. En ik ga daar graag over in gesprek.

The old economy needs to be replaced

Ye olde economic model roughly works like this: 

• You take ownership of something. 
• You make it exclusive as possible
• You build a paywall aka business model around it.
• You sell as much as possible

Done well, you will 'create' profit, you will get richer. And you outcompete everybody.
Costs are minimised and outsourced to the max. The mature versions have many ways to 'squeeze the lemon'. Client lock-in, multi-layered privileges, 'loyalty' programs and other profit levers.
At the end of the day the bottom line is the same everywhere: Profit maximisation.

This century the downsides start to outweigh the benefits. We are destroying our habitat.

So we need to invent, design, engineer and implement a different societal system. Not to have more or better of the same, but in order to survive. Not as an individual, but as a species. So not you, but your grandchildren.

Just one question for you: Are you part of the problem or are you part of the solution?

Greenland's ice caps are melting seven times faster than in 90s

Een nieuw verhaal voor de menselijkheid (A new story for humankind)

We hebben een nieuw verhaal te vertellen aan elkaar. Het verhaal over hoe het wel kan, zonder alle ellende die we nu over onszelf hebben afgeroepen. Als tovenaarsleerlingen hebben we in een paar eeuwen de materiële wereld volledig in onze macht gekregen. En de natuurlijke rijkdom om ons heen verwoest. Het is een open vraag of we de effecten daarvan zullen overleven. De helft van het dierenrijk is al uitgestorven. De uiterste  plekken op deze aarde zijn al onbewoonbaar geworden en dat probleem wordt sneller groter.

Auteurs als Rutger Bregman en Charles Eisenstein verhalen over de jager-verzamelaars (hunter gatherers) die millennia een gezonder bestaan leken te hebben, zonder onze zorgelijkheid en schadelijkheid. Kunnen wij een leven voorzien waarin wij dat weer mogelijk maken? Kunnen we een maatschappij voorstellen, waarin we de voordelen van die levenswijze genieten?
We zijn met miljarden meer ondertussen en hebben geen onuitputtelijke natuur meer om ons heen. Even ergens anders opnieuw beginnen is er niet meer bij.

In dit essay (=probeersel) wil ik dat verhaal in grote lijnen schetsen. Voor de detaillering van de deelgebieden vertrouw ik op mensen die daar meer kennis hebben. Mij gaat het om het grootste kader: Het leven op aarde en onze rol daarin.

Ik begin met alle conventies en aannames en maatschappelijke structuren te laten voor wat het is en te denken en te redeneren vanuit principes. Dat is natuurlijk lastig aangezien ook ik (haha) gevormd ben door dat alles. Sterker nog; dat is het taaie stukje. De structuren van onze maatschappij lijken juist onderdeel te zijn van de problematiek. Dus probeer ik te denken vanuit de natuurlijke aanleg, die we al miljoenen jaren in onze genen meedragen.

Een mensenleven onderscheidt drie belangrijke fasen: 

1. Geboren worden en opgroeien. 

2. Volwassen bestaan en 

3. Ouder worden en sterven. 

Tijdens ons leven hebben we slechts aan twee dingen te voldoen: Onze eigen behoeften en de behoeften van onze omgeving. Hoe we dat aanpakken is een technische vraag. Feit is dat we de kennis en mogelijkheden daartoe nu hebben.

 

Gezonde mensen, zeker als ze in een groepsverband leven, zullen instinctief geneigd zijn elkaar in leven te houden. Dat lijkt één van die natuurlijke eigenschappen te zijn die we al miljoenen jaren meedragen.

In onze samenleving zijn alle ouderen en kinderen uiteindelijk ook afhankelijk van de volwassenen om hen heen. En ook alle mensen die om wat voor reden dan ook, fysiek, mentaal, psychisch, enzovoort niet kunnen of willen bijdragen.

Deze instinctieve loyaliteit lijkt me de hoeksteen van een gezonde samenleving. Nu is dat omgeven met veel achterdocht en voorwaardelijkheid die uiteindelijk niets oplevert, want per saldo heeft elk mens eten, kleding en onderdak nodig. Laten we de natuurlijke consequentis aanvaarden dat onze neiging tot onvoorwaardelijke bijstand. En elk mens onvoorwaardelijk deze basisbehoeften bieden. Of dat een UBI is of iets meer directs is m.i. context- en cultuurafhankelijk. Maar in principe eet iedereen mee en wordt niemand ooit op straat gezet. Want dat is letterlijk onmenselijk.

Naastenhulp is maar één van de uitingen van het natuurlijk gedrag, die we in ere willen herstellen. Samenwerken op basis van intrinsieke motivatie is een tweede. Rutger Bregman heeft perfect uitgelegd dat dit de enige natuurlijke vorm is. Ik defineer ´werk´ als ´dat wat noodzakelijkerwijs moet gebeuren´. En als iets echt nodig is doen we het uiteindelijk altijd. Het hangt af van onze wijsheid hoe pro-actief en preventief we zijn. Maar we zullen alles doen om te overleven en waarschijnlijk net iets meer zodat we er ook nog comfortabel bij zitten. En omdat het in ons bloed zit om elkaar te helpen, is samenwerking een natuurlijk en prettig uitvloeisel. Wat meteen leidt tot specialisatie, want ik doe vooral graag waar ik beter in ben.

Omdat we niet allemaal even slim en handig zijn, ontstaan hier de verschillen in resultaat en mogelijkheden. Die vormen de kiem van standsverschillen. Corruptie kan daarvan het eindresultaat zijn. Dit voorkomen is een eerste culturele keuze. Gezonde winnaars delen hun succes en worden beloond met respect en waardering. Dat betekent dat iemand die dat niet doet, wordt gezien als iemand met een achterliggend probleem. Bijvoorbeeld een gebrek aan noodzakelijke verbondenheid.

(Ons huidige dagelijkse leven geeft voorbeelden genoeg. Bijvoorbeeld die ene vriend die nooit een rondje betaalt... Daar is dan toch ´iets´mee.) 

Een ander natuurlijk gegeven - met data aangetoond - is dat we gewoontedieren zijn met een verbazingwekkende beperkte actieradius en een even beperkte set gewoontes. Natuurlijk wil iedereen eigenlijk de hele wereld zien en alles meegemaakt hebben. Maar in de praktijk van alledag beperkt de reisdrang zich tot bepaalde levensfasen of momenten.

Als we vrij zijn om te doen wat we willen en het nodige is gedaan, dan hangen we het liefst gewoon wat rond met vrienden, familie en kennissen. Want we zijn kuddedieren die van gezelligheid houden.

Dat levert precies het beeld op dat noodzakelijk wordt geacht voor een leefbare toekomst: Hyperlokaal leven in je eigen buurt.

Als we enkel werken als het feitelijk noodzakelijk is (vergeet de hypotheek, belasting en andere afpersingstechnieken) doen we dat uiteraard heel economisch: de optimale balans tussen inspanning en opbrengst. Dan is het handig kennis en ervaring te delen. Dat leidt er toe dat de optimale oplossingen tot standaard worden, tot we iets beters uitvinden. Die standaardisatie zal ongelofelijk voordelig blijken.

Dat zal dan weer leiden tot modulair ontwerpen, precies zoals we dat nu al op veel plaatsen kunnen waarnemen.

Het adagium ¨Think global, act local´ is dus handig, verstandig en haalbaar. Ik zie het zo voor me.

Waar we over na moeten denken is over hoe we het ene maatschappelijke systeem geleidelijk en elegant vervangen door het volgende. Op kleinere schaal er genoeg technische voorbeelden: Zo zijn we in enkele decennia overgestapt van bandrecorders naar tape naar disks en nu de cloud. De voordelen van een nieuw systeem maakt het oude overbodig.

Met dit beeld voor ogen lijken de huidige lockdowns een geschenk. Iedereen is gedwongen zijn leven vorm te geven daar waar hij of zij woont. Sociale contacten moeten virtueel, maar feitelijk samenwerken en delen is praktisch heel haalbaar. En - reeds bewezen - dat is de kiem van saamhorigheid. De lockdown dwingt ertoe dit bewust te organiseren. Wat weer een voordeel is. Omdat we er bewust over moeten nadenken, zullen we dus ook weten wat we doen, waartoe en waarom. Er is noodgedwongen over nagedacht.

Hiermee heb ik mezelf ervan overtuigd dat mijn toekomst hier ligt: in mijn buurt. ´The heart should be where the home is´ en ´Love the one you are with...´

Meaning making by mapping coherence

This I believe, while fully aware that it is just that: a belief. My working hypothesis about reality.
And that is the assumption that there is a truth, beyond what we can comprehend. The Truth does exist, me thinks.

But we are limited by our capabilities. We can only perceive so much.
Putting our knowledge together is a great way to know more. That is what science ideally does.
Fighting about who's view is 'The Truth' is way less productive, though...

The human standpoint is limited

Juiste discriminatie - Proper discrimination

Nadat de #metoo meme terechte aandacht creëerde voor misbruik van vrouwen, is er nu #blacklivesmatter. Een even noodzakelijke oproep om te herkennen dat zwarte mensen niet dezelfde kansen en mogelijkheden hebben als witte mensen. En die systematische discriminatie blijkt zeer diep verankerd in onze samenleving. Er zijn nog veel meer groepen te onderscheiden die structureel aan het kortste eind trekken. Nog zonder zo'n heldere hashtag: Bijvoorbeeld vluchtelingen of misbruikte kinderen. 

Of met een moeilijker woord te 'discrimineren'. Want dat is wat 'discriminatie' betekent. Het betekent 'onderscheiden'. Maar te vaak wordt het versimpeld tot scheiden. En dan valt de eenheid uiteen in 'wij' en 'zij'. Zodra dat gebeurt zijn de poppen aan het dansen. Ik wil even dat gedragspatroon uiteenzetten.

Zodra de 'anderen' niet meer bij 'ons' horen, is er een onmiddellijke instinctieve natuurlijke reactie. Het is geen keus, geen bewust oordeel. Het is een spontane onwillekeurige uitdrukking uit een preverbaal onderdeel van ons systeem. Een deel dat geen woorden gebruikt, maar zich uitdrukt in spontaan onwillekeurig gedrag.

Voorbeelden: Zoals je je hand terugtrekt als het iets engs of gevaarlijks aanraakt. Zoals je instinctief terugdeinst voor een spin of een slang. Het wij-zij gedrag is subtieler in zijn verschijning, maar een onontkenbaar onderdeel van ons menszijn. Een wetenschappelijk onderzoek [bron?] heeft aangetoond dat de huidweerstand van een arts minder reageert als die arts in een arm prikt van een mens met een totaal andere huidskleur. Die persoon is 'meer anders', dus minder van 'ons soort' en dus makkelijker te pijnigen.

So what? What now?

I am angry. I will never be able to convey my sightings back to the people.

Thinking from principles is what we need. That is the level above vision, mission, strategy, managing and execution. As I feel that my words will be empty unless validated by real life experiential proof, I need to show successful calibration of all the above levels.

And I do not have developed enough mental, emotional and physical condition to make that happen. Trauma/files and other historical heritage consume at least half of my time. Feeling unwelcome in a stupid and ineffective society, I tend to crawl back into the safety of oblivion and irrelevance. That is an unloving spot,  that I know I need to avoid. This alone eats significantly into my will power.

To me it is obvious what needs to be done. But as it needs almost everyone to chime in, I know that will not happen anytime soon.
Unless I find a way...

My talent is to see and (according to feedback) next to that I seem to have an above normal  sensitivity for incorrectness. Simply put a fine bullshit detector.
The latter one is useful but also easily evokes push back, because I make people feel stupid. Sometimes because they were. So that needs conscious navigating.

My ability to see a deeper logic behind the reigning beliefs is useful, mostly thanks to my drawing capabilities. How much they help others to be more effective is hard to asses. let alone measure.
It might depend on their wholeness.

As these are complex issues, I currently feel they need to be addressed on multiple fronts simultaneously. That way the little nudges might influence and strengthen each other. So actions on all levels. How to distinct proper actions?

What to do in this time of confusion?
There are three aspects of action that you can consider:
1. Is the action right?
2. Does it serve the welfare of the world?
3. Is it motivated by love?

If your answer is yes three times, do it.
If not, find a better action.

From a very old source:

https://theconversation.com/indian-philosophy-helps-us-see-clearly-act-wisely-in-an-interconnected-world-135412

What is a topic?

(Copied form my first entry in the GCC forum)

I was the one that noted this question in the last GCC Friday Experiment Conversation of September 8th. It is on my mind since 1984. Then I worked for a year at the now vanished Fokker Airplane factory. I was hired to bring clarity and structure into the internal documentation of the R&D facility for Advanced Composites. (Plastic planes seemed a far fetched dream for most engineers, back then.) So I dreamt a lot about structure, categorisation, standardisation, taxonomies and keywords.

All my ideas still apply, but have also shown their limitations. They are only valid from one single vantage point. Any rigid system requires the acceptance of many preconditions in order to function and be of use. Writing this piece for instance requires me to accept the alphabet, the qwerty keyboard and the english language. All are alien to me and demand a slice of my limited attention. So I recognise the comment by our friend Kreutzer.

From a more integral perspective we have learnt that any predefined structure is a limitation to the one that might naturally emerge. Yet emergence is easier when embedded in a proper structure. I now reason from the assumption that any structure (this Wordpress environment offered by Josh) is as good as any. And immeasurably better than no structure or connection point. The factual experiment is in just doing this and adapt and learn by doing it.

Now what makes a topic a topic?

The short answer is; I don't know yet. But my felt sense is that I am closer to understanding it then before. Thanks to my learnings and experiences in the integral community of which GCC is one expression. So let me think out load here for a bit. Hoping to feed your thinking and our dialog.

I lately use NEEDS as my most stable starting point in understanding human behavior. This thanks to my friend Sven van Echelpoel who proved to be far more consistent than me in applying the insights from Marshal Rosenberg on this. The simple starting point is this unrefuted assumption: All our behaviour stems from needs. And Abram Maslov discovered their hierarchy. His contemporary colleague Clare Graves discovered the psychological healthy behaviours or coping strategies humans develop to meet those needs. So they are in a hierarchical order as well. A simple experiential proof, you can do yourself anytime: Even the most pressing situations can be interrupted by bio breaks. 

It is that natural hierarchy that defines our lives, our interests and hence also define the distinctions between what we call 'topics'.

So in my mind 'topics' are situations or instances that require attention. Due to their very nature of being they draw my attention because they initiate a tension. (Attention and tension are related methinks) The same thing can go by totally unnoticed by others. A topic is anything that is interesting to me, of interest. Interest means it holds or represents a potential value. Negative value if it is considered a risk or threat, positive value if it promises any gain.

So following this line of thought from a human standpoint topics have a natural order. And I personally see the GCC as a group focused on 'Restoring viability to a disordered world'. Here I deliberately quote 'Levels of Existence as Seen by Dr. Clare W. Graves'.

This is the defining need that brings us together and hence defines our interests and the priorities of the topics we treat and discuss.

The interesting (!) aspect of the integral approach is that it does not exclude or deny any prior need, interest or topic, but embraces them as an essential part of the wholeness. And as the records of our conversations show this way all unmet tensions surface and require attention. I need to heal my own fractured psychology as part of my ambition to restore the viability of the society around me.

Summarising my thoughts so far, I would say that our striving to<em> find appropriate forms of collaboration to cope with the current global challenges</em> is one of our main topics. Following that logic everything else follows from that and might be ordered according to the hierarchies I mentioned earlier. And we can attribute our attention following the same prioritisation. As a group or individually. No need to agree or wait for permission before following your own interest. That is only one beauty of this emergent paradigm.

NB I notice that <em> 'Finding appropriate forms of collaboration to cope with the current global challenges'</em> can be seen as the HOW in answer to the WHY of GCC. The more action oriented among us gravitate to the WHAT we can do. 

Harry van der Velde

Eindhoven

My mission.

Written in 2016, but it still stands. So... 

My mission on earth is to help create a good life for all, developing my knowledge, emotional intelligence and skills. I promised my self to evolve my full potential. Grateful for the gift of life itself. Including the inheritance of our ancestors. That what we call our culture and civilization.

I feel the need to accelerate evolution in order to survive the systemic threats to our ecosystem. Not just for me or my daughter after me. It is for the wholeness of life.

How to collaborate or How to do 'us' better.

Beliefs change, principles do not (universal laws)

current quest:
How to collaborate
How to do ús'better.

• problem originated: behavior humanity threathens it's future
• give energy (time x attention) to solution

Solution = everybodies needs met. Now and later

Needs

• basic conditions: Health shelter, community
• level of comfortability

NB
tension evokes attention @tension

On purpose

De 'circle of consent' van Betty Martin heeft woorden gegeven en gebaren bewust gemaakt  die ik eerder nooit had.

Eerst enkel binnen de context van een 'touch workshop' over aanraken en aangeraakt (willen) worden en (kunnen) ontvangen geven en nemen enzovoorts.
https://bettymartin.org/videos/

Inmiddels zie ik de beperktheid in het culturele wereldbeeld die ikzelf meedroeg ook in andere domeinen.

En wel ook in de zakenwereld, waar het mercantiele bitalerale zakelijke contract de enige optie lijkt te zijn.
In onze uitwisseling blijkt dat al zeer onvoldoende zoals we net bespraken.

Bij het nieuw organiseren vormt die beperkte beeld een steeds storender obstakel in het denken over nieuwere oplossingen.

https://www.communicatieonline.nl/achtergrond/heineken-wil-leiderschap-pakken-op-purpose

The reward thing

The internet develops into a global artificial nerve system (mixel kiemen + Francis Heylighen)

The internet seems to be at the stage of differentiation. The funghi now hosts larger blobs. Huge centralized functions like google and facebook and ali baba.
They suck up a lot of the energy and develop in a tumor like fashion, wanting to take over the whole.

Patreon to me is one of those crowd funded new patterns that demonstrates another emerging new global behavior.

What wikipedia did to media, kickstarter dit do banks, patreon can do for economy

current commerce is basically always a two dimensional p2p transactional channel/pipeline
In a patreon concept, a person is not payed for each output with a p2p transaction, but he is funded to do his own thing according to his own best interest.

Because money follows value (Mila)

That is fundamentally different. The next stage is a group of 'cells' crowd funded. like a band or...T4T of GCC! 

That group would then autonomously rule how they use that fund to thrive. Their internal small group function is their own responsibility/freedom. (which will evolve through the global spread of open data about best practices)

stop sounding the alarm bell, because those who ring it (The forward future watching generalists in their watch tower) only scare the deatil traditionalist of gated conservative tribe on the ground into building up their defenses even stronger. higher wall, deeper ditches, hard labour, but no progress, just regression

https://nl.wikipedia.org/wiki/Ilya_Prigogine

+ so follow the joy (anna)

How Behavior Spreads: The Science of Complex Contagions SFI Community Lecture - Damon Centola -

Harry van der Velde

zicht.com

(0031) 618 393 115

Liefde moet van twee kanten komen

Deze volkswijsheid kreeg ik al heel vroeg mee samen met sinterklaasversjes, psalmen, spreekwoorden en andere culturele injecties. Mijn moeder gebruikte het als een concluderende verklaring van minder succesvolle contacten en het was voor mij evenzeer een onbewust beleefd gegeven als het eten en drinken waar ik meer opgroeide. Pas vandaag, bijna 65 jaar onderweg naar mijn einde, krijgt het een diepere betekenis. Niet spontaan op de gebruikelijke gevoelslaag maar op het hardere overlevingsfundament er onder. Ook niet als spontaan inzicht maar door een bewust gekozen zorgvuldige ontleding van mijn eigen gedrag. In 1980 bij Fokker werd ik verliefd werd op een specifieke betekenis van het woord Thesaurus: bewaakte woordenschat. Die belofte van werkelijke talige eenduidigheid heeft me tot zeer recent enorm geïnspireerd. Ik vond daarmee een aanpak om grip te krijgen op mijn bestaan. Zorgvuldige gedefinieerde woorden kunnen een helderheid creëren die vergelijkbaar is met illustraties volgens de 'klare lijn' stijl. Het soort van geoptimaliseerde functionele overzichtelijkheid die ik broodnodig had. En waarnaar in deze tijden van immer groeiende complexiteit enorme vraag blijkt te zijn. Infographics en data visualisaties zijn daardoor tijdens mijn generatie tot bloei gekomen. Een goed gekozen woord weet de betekenis van het achterliggende begrip perfect te 'grijpen'. Zoals het juiste tangetje iets heel precies en onherroepelijk in zijn greep kan hebben. Volledig in de hand van de gebruiker en aan diens wil overgeleverd. Om te worden gebuikt ten goede of ten kwade
Een goed gedefinieerd woord raakt precies waar 'het' om gaat. Er bestaat zelfs iets als een goed ontwikkelde 'Clear Language' beweging in Engeland die zich hier methodisch mee bezig houdt.

Mijn inzicht in het belang en effect van zorgvuldig taalgebruik en vooral van de meest oorspronkelijke definities dank ik aan het boek 'De korte weg naar wijsheid' van de vergeten Nederlandse goeroe Saswitha. Hij liet mij als lezer hele zinnen van voor naar achteren lezen en va achteren naar voren, elk woord herkauwend tot ik het woord voor woord begreep en de betekenis had verteerd en in mij opgenomen. Vanuit dat inzicht ons taalgebruik observerend, leken juist onze meest wezenlijke basisbegrippen ambigu en on(be)grijpbaar. Woorden als liefde, geluk, trouw, menselijkheid, gemeenschap, politiek, recht, economie, wetenschap zijn verbazingwekkend ruime containerbegrippen. Iedereen lijkt vrij om ze als vlaggen te gebruiken op eender welke modderschuit. (Ik neem waar dat ik hier om algemeen te kunnen blijven teruggrijp naar metaforen.) Ik heb dat altijd ervaren als een onbegrijpelijke slordigheid. Neem eender welk futiel formeel contract en het begint met de beschrijving van wat de sleutelbegrippen betekenen. Dat houvast mis ik in de echte wereld. Wat moest ik als kind met ronkende beweringen als "zo is liefde de vervulling der wet" die ik Christenkind op zondag als vermaning over me heen kreeg..? Ik werd daardoor evenzeer magisch geïmponeerd als volledig verward. En radeloos om me heen kijkend leek ik de enige te zijn die in plaats van geruststelling paniek ervoer. Dit gevoel van niet adequaat zijn heeft mijn leven verregaand bepaald. (Nu nog ligt er altijd één boekje onder handbereik: het Prisma handwoordenboek 'vreemde woorden'. Ik zoek nu ook 'adequaat' op. Duidt dat onnederlands klinkende woord inderdaad correct aan wat ik wil zeggen? Eh ja, en wel precies, godzijdank.)

Het belangrijkste woord
Het belangrijkste woord dat ik ken is 'liefde'. Ik sla hier even over hoe ik er toe ben gekomen, maar mijn huidige werkdefinitie van 'liefde' is 'eenheid'. Als staat van zijn, als beleving en mogelijk meer. Tot nu toe voldoet die definitie uitstekend. Ook enkel als innerlijke duiding in contacten waarbij de anderen deze rationalisatie mordicus verwerpen.

Mijn leven als individu is afhankelijk van succesvolle onderhandelingen met anderen. In gronde gaat het over de brute overlevingskansen van de betrokken partijen. Instinctief en uit vroege ervaringen weten we dat we elkaar nodig hebben, ook al wordt dat niet altijd beleefd als een aangenaam aspect. De overlevingsdrang is ten diepste egoïstisch en meedogenloos. Alle andere gedragingen stoelen op later ontwikkelde vermogens. Ik vrees dat 'liefde' zo ook kan worden bezien als een functie van een vroege overlevingsstrategie. Zoals een kind overgeleverd is aan de 'liefde' van zijn moeder. Een al bijna even basaal instinct dat voor de vrouw in kwestie eigenlijk een existentieel dilemma is. Waar wordt de zelfzorg opzij gezet voor de zorg voor het eigen kroost? Als man heb ik dat niet beleefd van binnenuit, ik heb 'enkel' de effecten meegekregen van mijn eigen moeder. Een emotioneel verwaarloosd halfweesje, dat zich eenmaal gehuwd, opgescheept zag met acht 'van God gegeven' kinderen. Maar nu als bijna 65 jarige wil ik me ontdoen van de laatste illusoire noties van menselijkheid waarmee wij ons in schijnbare nederigheid omhullen. Ik vermoed nu dat al ons gedrag, hoe verfijnd en kunstzinnig soms ook, altijd utilitair geworteld is.

De crux: liefde is eenheid volgens mijn definitie. Als die eenheid niet wordt geleefd in wederkerigheid bestaat hij daar niet. Eenzijdige (voor)liefde voor iets of iemand is dus een verlangen, een zin hebben in iets of zinnen gezet hebben op iets, een projectie van een behoefte. Een wederkerige behoefte kan leiden tot een gedeeld vruchtbaar contact en de partijen nader brengen. Na een bepaalde consistente mate van die toenadering ontstaat er effectief een nieuwe eenheid. Dan vormen beide partijen een natuurlijk of kunstmatige entiteit, een nieuw 'instituut'. Zo worden twee vrienden maten, samenwerkenden compagnons, corporanten of coöperanten, geliefden een 'stel' enzovoorts. In onze samenleving herkennen we de uitkomst van dat patroon in de namen voor verwante grootschaliger instituten als maatschappij, compagnie, coöperatie of corporatie, en in het instituut huwelijk.

Met behulp van deze meedogenloze verklaring neem ik mijn eigen relaties onder de loep. En ze schijnen me allemaal utilitair toe. De meest aangename contacten verwateren tenzij ze mij iets brengen. Mijn moeder had een gezegde dat eindigde met ".... en eigenbelang, daar schudt en dreunt de wereld van."

Grounded in beliefs and assumptions

For over more than 60 years I have been on a quest for understanding of my self and the world around me, I have had to leave behind almost all the securities that defined me. All that is left is a state of wonder and disbelief. All that defines what I know as 'normal' turns out to be just some loose assumptions we all take for granted. Further scrutiny reveals that this shared belief is the single most solid property of it all.

Ownership, money, law are mere social constructs. God turned out to be just as unreal as Santa Claus. The state that defined my citizenship and identity is a young immature concept, based on insecure power balances. The earth we rely on is not an endless resource but almost depleted. There is growing awareness that the current human behaviour is threatening our very own existence. How to go about this finding is a mostly unanswered question. Ignoring it is a deadly option for the human species.

At this moment I have only myself and my felt sense to inform me. I feel my body on the seat and the ground below it. There is nothing that wants to kill me. Contrarily. So it is all about us. You and me. Can we talk? Look at it? Can we change this huge intertwined social construction and replace it with a better designed function? More consciously engineered for durability, stability and resilience?

Looking at the pace at which we have changed the face of the earth in just a century, combined with the power and knowledge we developed at the same time I would say of course. It is just another design quest. So let's open source it. What is the best next version of the human collective operation system?

Towards a generative economy

Most of my conversations are in some way associated with one of my main concerns: 
How does human society evolve to a more durable form?
The technological revolutions have brought unprecedented wealth, but the side effects turn out to be life threatening in the long term. The complexity of it all is staggering and increasing. Too much of too much.

So back to simplicity. To the founding principles behind the universal laws that shape our lives.

I am trying to see, sense, feel and think into the truth of stable patterns for humans that are common sense across cultures. The generative traits from which progress is made.
(Noting that the destructive ones automatically get enough attention. Thanks to our amygdala function)

I very recently formulated -more distilled- two interesting points:

1. We are in this world individually. We are born and die alone. Each choice in between is our own. (Even if we are made to believe differently.)
   This innate autonomy gives any person the freedom to bring to the world what ever they decide is the right thing to do. And every single one of us by definition brings something that is unique.
   But the point is that contribution is individual.
2. On the other hand receiving is not. Whether it is actively taking or passively accepting. Because what ever you receive comes from a source that is not you.
   It could be from another person, directly from mother earth or anything in between. This is to me a crucial difference that we need to deeply understand. 

Whether and how and what I contribute is my autonomous choice. 
Whether and how and what I receive involves more than just me.

Makes sense?

These actions seemed to be mirrors, but now I think they represent essential different qualities.
And I now suspect understanding the implications and consequences could point to 'doing us differently'.

We have built our society on transactions. This mercantile approach seemed to me the best way to get along with each other. And it is in fact a great improvement above bluntly stealing and fighting. Yet the underlying principle remains the same: Competition. 
There is enormous evidence of the negative side effects. History is full of grueling examples. 

The most negative effect being the spread of inequality. That is a threat to the harmony and stability of human society. There inevitably comes a point in which it seems worth while for the poorest to use violence to get their needs met. 

So after acknowledging this unpleasant truth, could we imagine a modern way to interact without that outcome? A more durable form of human society?
Can this new dicernment between the nature of contributing and receiving be of value here? I think it can. And I sense this awareness is rising not only in my mind.

Can we imagine the natural interaction between those two principles

• That what I bring is mine to decide freely
• That what I receive is up to the other, or the others, or the larger context.

To me the interaction between those two points evokes a very old archetypical pattern: 
That one of a tribe gathering. Every one brings their contributions and put them in the middle. And when everything is present (either scarce or abundant) it is distributed between those present. Without any need to measure or weigh or negotiate or compete about who brought what.  In this context that is irrelevant. What is relevant is that everybody needs to eat and survive.

That image shows me more overlooked truths:

• The need of people show far less variation than their ability to contribute.
• In a healthy society the majority is of good will and likes to be perceived as such by their neighbours and peers.

Before exploring this concept deeper and further I want to note the major implication it suggests:

The commons seem to enable a more stable and pleasant economy.
This sharing or gifting economy might be less naive that it felt at times.
Looking at it this way, an economy revolving around the quality of our relations instead of our transactions, not only seems to be more natural and desirable but also achievable.

What do you think?
Is this a coherent and sound reasoning?

• If not, help me to stop waisting our time and attention. 
• But if it is, I would love to explore this further.