maandag, december 31, 2007

oudejaarsgedachten



Het jaar is bijna voorbij. En het was geen makkelijk jaar. Het begon met een 'extra chemo' voor Gerda. Voor de zekerheid. Toen we dat achter de rug hadden leek zij beter, leek alles beter. Dat voorjaar was ik erg uitgeput, maar na een heerlijke zomervakantie leken we alle ellende achter ons te kunnen laten en toch aan het nieuwe leven samen beginnen hier in Rumst. Geleidelijk aan met kleine stapjes orde, structuur en regelmaat terugbrengen in ons zo omgewoelde bestaan.

Maar die illusie ging in oktober alweer wreed aan gort, na een argeloos onderzoekje. Over de postoperatieve restpijn bij Gerda's borstbeen. De foto's ervan onthulden verdachte bobbeltjes op het longvlies. Nieuw? Gevaarlijk? Het vonnis hoorden we een week later, na de meest zenuwslopende wachtkamerscenes die ik ooit heb doorstaan. De arts die ons met één woord uit onze onzekerheid kon verlossen, liet ons 'rustig' uren wachten. Af en toe wandelde hij langs met wat dossiers. Toen hij eindelijk tijd nam om ons in te lichten, was ik zo gespannen als een pianosnaar. Het oordeel was verpletterend. De cellen op de scan waren inderdaan weer "actief". Ik had toch minimaal gerekend op een levensverwachting van vijf jaar, zei ik nog. Nou, maak daar maar 'een paar jaar' corrigeerde de arts. En nogmaals chemo had ook geen zin. Ze konden ons weinig bieden zeiden ze en terwijl ik huilend een grimmige Gerda omhelsde maakten ze dat ze wegkwamen.

Ik ben ontzettend verslagen geweest door dit doodvonnis. Gelukkig hebben we nu een goede manier gevonden om om te gaan met de nieuwe situatie. Een heilzame vertrouwenwekkende aanpak. Lees haar aanpak maar op haar eigen blog. Ik ga de onderbouwing volgend jaar (haha) wel even haarfijn uit de doeken doen. Maar als iets Gerda geneest is het wel deze aanpak. Wacht mijn betoog maar af. Het is een hypothese die we graag bewezen zien. In het volle besef dat Gerda's leven letterlijk de inzet vormt. Klinkt stoer, maar deze schijnbare moed is natuurlijk gewoon een gebrek aan opties. Nu ik alle verplichting voor dit jaar heb afgerond kan ik met Gerda in mijn armen constateren dat we er nu beter voor lijken te staan dan een jaar geleden. We voelen ons goed in de heilzame rust tussen Kerst en Oudjaar.

Ik weet dat ik me -alweer- vreselijk kan vergissen. In het ziekenhuis zijn we sinds oktober niet teruggeweest. Een gezonde beslissing, zeker voor de korte termijn. Je wordt letterlijk niet goed van de manier waarop je daar meteen wordt gereduceerd tot een geval. En de stress die die afhankelijkheid met zich meebrengt... Gerda volgt het regime tot ergens in maart/april. Dan laten we een scan maken en weten we wat het heeft opgeleverd.

Gerda heeft ondertussen haar leven ferm in eigen hand genomen. Letterlijk en figuurlijk. Niet alleen door het ontgiftings- en voedingsregime, maar op alle terreinen. Eén van de veranderingen die hier uit voortvloeit is dat we hier weg gaan. Gerda beseft dat ze nooit zelf heeft gekozen voor deze plek. En dat ze hier bleef uit plicht naar de kinderen. Zodra ze dat bewust werd, wilde ze weg. Zelf kiezen. En gisteren hebben we samen op de fiets Antwerpen verkend. En we hebben veel zin om alles hier in Rumst te verkopen en in Antwerpen opnieuw te beginnen. Nu echt samen als maatjes. Cool!

Ik weet dat mijn leven elk moment weer als een draadje kan knappen. Maar dat jaagt me geen schrik meer aan. Ik voel me rijk en bevoorrecht dat ik in deze film zit. Ik ben blij.

Geen opmerkingen: