Het is terug

In het ziekenhuis kregen we donderdag te horen dat Gerda (hoogst waarschijnlijk) weer groeiende uitzaaiingen heeft op haar borstvlies. Veel eerder dan wie dan ook had kunnen voorzien. De tumor is blijkbaar agressief. Ik had onszelf vijf zorgeloze jaren beloofd, maar de arts sprak over 'een paar' jaar... Ik ben erg verdrietig. Mijn lichaam lamgeslagen en mijn brein verbijsterd. Alle logische verklaringen die ik had over kanker, van de klassieke medische tot de alternatieve lijken allemaal plotseling even ongeldig. Ik voel me met lege handen staan. en mijn hart huilt. Ik laat de gevoelens gaan en weet dat het hiermee niet eindigt.