Als ik een belangrijke keuze moet maken, zet ik eerst al mijn zekerheden op een rijtje. Dat vormt het kader, het houvast en de basis voor mijn keuze. Dat vereenvoudigt het kiezen. Uiteindelijk blijft enkel dat stukje onwetendheid over dat niet is op te lossen. Op dat punt begint het werkelijke ervaringsleren. Ik kies wat mij het beste voorkomt. Op mijn gevoel of nog beter, op mijn intuïtie. Vervolgens merk ik vanzelf hoe het uitpakt. Als ik goed heb gegokt, dan pakt het vanzelf perfect uit. En als ik slim ben, leer ik in elk ander geval ook de les die in die ervaring schuilt.
Met vrije wil heeft dat eigenlijk niet veel te maken. Gokken zonder na te denken geeft volgens onderzoekers het meest succes. Dat is interessant, want het gevoel, de emotie stoelt op vroegere ervaringen. Een gok is meer een 'blindelingse' keuze en minder bepaald door persoonlijke voorkeuren of verlangens. Ik denk dat ik gokken en kiezen onbewust verschillend definieer... Gokken betekent voor mij "Zo pakt het waarschijnlijk het beste uit" en mijn gevoel zegt "Zo wil ik het liefst dat het uitpakt". Anders gezegd kies ik juist slechter als ik mijn persoonlijke voorkeur laat meespreken!
De meeste ondernemers worden gedreven door complexen, denkt mijn leeftijdgenoot Xavier Kegels, ceo van Hedgren. Hijzelf trachtte zich te bewijzen als reactie op zijn minderwaardigheidscomplex. Het was of dat of zich opknopen aan de eerste de beste boom, vertelde hij aan Filip Michiels in de 'De Morgen' van 32-09-06. Ik denk dat dit de universele verklaring is voor de keuzes die wij maken. Het voorkomen en oplossen van complexen hoort dientengevolge bovenaan op de persoonlijke en nationale agenda. Boeiend...
Onze keuzes zijn goed beschouwd helemaal geen vrije keuzes, maar gedetermineerd door ons persoonlijk en collectief verleden. Dit impliceert dat vrije wil niet bestaat. Voor zover ik mijn (populair) wetenschappelijke bronnen begrijp is het tegendeel waarschijnlijker. Ik ken geen enkel wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van vrije wil.
vrijdag, september 29, 2006
woensdag, september 27, 2006
Hoe re(a)geert Tijn
Tijn Touber reageert snel. Zijn mail komt in het kort hierop neer:
BESTE HARRY, IN OVERLEG MET DE HOOFDREDACTIE ZIJN WE TOT DE CONCLUSIE GEKOMEN DAT ER EEN GRENS IS AAN WAT WIJ HIERIN KUNNEN DOEN.
Dus doe ik een laatste poging:
OK, Tijn, dank voor je snelle reactie. Hierbij mijn laatste reactie.
Ik begrijp dat jullie als redactie een grens hebben aan wat jullie kunnen doen.
Dat aanvaard ik.
Verder meen ik te begrijpen dat je kiest geen oordeel te hebben of te vormen over wat er is gebeurt.
Dat vind ik heel erg jammer. Het tast de betrouwbaarheid van Ode aan als een platform voor positieve verandering.
Je kiest ook geen oordeel te hebben of te vormen over Robert Gorter. Wij hebben die vrijheid helaas niet... Er zijn (mede-)mensen waar je iets aan hebt en anderen waar je niets hebt. Dat onderscheid is relevant. Voor klanten van Gorter zelfs van levensbelang.
Als je mijn mails zorgvuldig hebt gelezen, weet je dat ik er niet uit ben op een rel of sensatie, maar op verificatie van onze feitelijke ervaringen. Het vertrouwen is volkomen onverwacht ondergraven door de feitelijke ervaringen samen met de misleidende informatie van Gorter. Niets daarvan is tegengesproken, ondanks al onze uitnodigingen daartoe.
Je zegt dat je mijn beweringen niet kunt beoordelen. Maar je kunt kiezen mij te geloven. Of je kiest het uit te zoeken en te verifiëren. Dat lijkt me typisch de taak van een journalist. En jij bent nog steeds de aangewezen persoon. Juist daarom gaf ik je de persoonsonafhankelijke controleerbare gegevens over Cels4Health. Als je de feiten echt boven tafel wilt hebben, dan is dat heel eenvoudig. Het kost wat tijd en heeft consequenties, die je uit de comfort zone dwingen.
Ik vraag me nu af of jij dat wel wilt. Waar geen wil is, is geen weg. Zonder tegenbericht concludeer ik uit je mail dat je niet wilt voldoen aan mijn verzoek: Dat je de feiten uitzoekt. Dat is dan jouw eigen vrije keuze. Dan vind ik vast wel anderen die dat doen.
Ik eindig deze mail ironisch, want dit alles doet me enorm veel overbodige pijn. Met een quote van jullie eigen openingspagina.
"Wij willen een antwoord bieden op de machteloosheid en frustratie...
...In Ode worden problemen niet ontkend. Maar we weigeren ons neer te leggen bij de tegenslagen en mislukkingen: we zien ze als uitdagingen voor positieve verandering. Er zijn oplossingen genoeg."
Walk your talk.
BESTE HARRY, IN OVERLEG MET DE HOOFDREDACTIE ZIJN WE TOT DE CONCLUSIE GEKOMEN DAT ER EEN GRENS IS AAN WAT WIJ HIERIN KUNNEN DOEN.
Dus doe ik een laatste poging:
OK, Tijn, dank voor je snelle reactie. Hierbij mijn laatste reactie.
Ik begrijp dat jullie als redactie een grens hebben aan wat jullie kunnen doen.
Dat aanvaard ik.
Verder meen ik te begrijpen dat je kiest geen oordeel te hebben of te vormen over wat er is gebeurt.
Dat vind ik heel erg jammer. Het tast de betrouwbaarheid van Ode aan als een platform voor positieve verandering.
Je kiest ook geen oordeel te hebben of te vormen over Robert Gorter. Wij hebben die vrijheid helaas niet... Er zijn (mede-)mensen waar je iets aan hebt en anderen waar je niets hebt. Dat onderscheid is relevant. Voor klanten van Gorter zelfs van levensbelang.
Als je mijn mails zorgvuldig hebt gelezen, weet je dat ik er niet uit ben op een rel of sensatie, maar op verificatie van onze feitelijke ervaringen. Het vertrouwen is volkomen onverwacht ondergraven door de feitelijke ervaringen samen met de misleidende informatie van Gorter. Niets daarvan is tegengesproken, ondanks al onze uitnodigingen daartoe.
Je zegt dat je mijn beweringen niet kunt beoordelen. Maar je kunt kiezen mij te geloven. Of je kiest het uit te zoeken en te verifiëren. Dat lijkt me typisch de taak van een journalist. En jij bent nog steeds de aangewezen persoon. Juist daarom gaf ik je de persoonsonafhankelijke controleerbare gegevens over Cels4Health. Als je de feiten echt boven tafel wilt hebben, dan is dat heel eenvoudig. Het kost wat tijd en heeft consequenties, die je uit de comfort zone dwingen.
Ik vraag me nu af of jij dat wel wilt. Waar geen wil is, is geen weg. Zonder tegenbericht concludeer ik uit je mail dat je niet wilt voldoen aan mijn verzoek: Dat je de feiten uitzoekt. Dat is dan jouw eigen vrije keuze. Dan vind ik vast wel anderen die dat doen.
Ik eindig deze mail ironisch, want dit alles doet me enorm veel overbodige pijn. Met een quote van jullie eigen openingspagina.
"Wij willen een antwoord bieden op de machteloosheid en frustratie...
...In Ode worden problemen niet ontkend. Maar we weigeren ons neer te leggen bij de tegenslagen en mislukkingen: we zien ze als uitdagingen voor positieve verandering. Er zijn oplossingen genoeg."
Walk your talk.
dinsdag, september 26, 2006
Soap of drama? De Zaak Gorter
Vannacht heerlijk geslapen, ondanks de vreemde leegte naast me in bed. De kids weten zich redelijk goed te redden. Ik hoef amper bij te sturen. De hond begon bij het uitlaten wel frontaal voor de kapel te poepen, dus moest ik even reinigend ingrijpen. Bah.
En toen voortvarend naar het UZ in Leuven. Ik ken de weg al uit m'n hoofd. Door de telefoon klonk Gerda prima. Maar ze ziet er uit als een tomaat. Ik wil haar meteen wegsleuren, maar zelf heeft ze geen haast. De ongestoorde rust van een eigen kamer is een te zeldzaam genoegen. Maar nu is ze thuis en slaapt. Als dat zo blijft gaan, is die chemo een fluitje van een cent...
De post brengt veel nieuws, digitaal en op papier. Tot onze verbazing alsnog de labo-uitslagen uit Duitsland. Mosterd na de maaltijd. Gerda heeft Gorter allang in gebreke gesteld en de factuur die al veel eerder kwam geretourneerd. En opeens is er ook een summiere mail van hem. Dankzij Tijn Touber, lijkt het. Want er is ook een mailtje van Tijn. Hij gaat nog steeds vanuit dat er geen kwade opzet in het spel is. Ai! Wil je het wel zien, Tijn? Misschien heeft Tijn Touber zo'n positieve focus, dat hij negativiteit niet ziet, ook al gebeurt het voor zijn ogen en onder zijn vlag. Ik hoop zo dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor een zuivere berichtgeving. Ik weet dat onze ervaringen "unwellcome information" vormen. Dat zijn ze ook voor ons. Het komt natuurlijk ontzettend slecht uit, als blijkt dat Gorter zijn beloften feitelijk niet hard kan maken. Hij verkoopt hoop en gelooft - naar ik vermoed en vrees - ook heel graag zijn eigen verhalen. Ik heb Vansteenkiste naar diens mening gevraagd over Gorters chemogevoeligheidstest via afgenomen bloed. "Als het waar is wat hij zegt, verdient hij de Nobel-prijs." was het antwoord. "Dan zou hij nu wereldberoemd en schatrijk zijn."
Gorters mail bevat doorzichtige kleuterschoolsmoesjes. "Na een aantal vergeefse telefoontjes van mijn zijde komen de uitslagen nu per post en al vast per email..." Hij weet blijkbaar niet dat moderne telefoons alle oproepen registreren. En daardoor valt hij acuut door de mand. Pijnlijk weer. Maar het wordt nog Gortiger. Ook zijn makkelijke excuus over de levering is uiterst kwalijk: "Het laboratorium was meer dan een week te laat en ik heb vanavond om 19.00 uur een gesprek met de leider van het laboratorium, Dr Bach, om te bespreken hoe dit kan worden voorkomen." Het roept de schijn van stiptheid op door die overbodige "19.00". Nergens neemt hij verantwoordelijkheid voor het niet nakomen van zijn beloften. Dat zou nog gebrek aan professionaliteit kunnen zijn...
Maar klantenbedrog lijkt eerder dagelijks werk bij Gorter c.s.: De uitslagen waren uitdrukkelijk toegezegd voor maandag 11 of dinsdag 12 september. "Ik doe alles juist bij dit laboratorium omdat ik blindelings op hen kan rekenen." Maar die week 37 hebben we wel heel vaak naar Keulen gebeld. Vrijdag 15 september was immers de beslissende bespreking met professor Vansteenkiste over de behandeling. Gorter was, ondanks zijn beloften, nooit bereikbaar, niet per mail en niet per telefoon. Vrijdag, de dag van de deadline, bellen we alsnog een laatste keer. "Ah, de uitslagen zijn net een kwartiertje binnen." weet de telefonist Herr Quader te melden. "Der Herr Gorter is leider niet beschikbaar, maar Dr. Polido kan u in het engels te woord staan." OK dan maar. "Ja hallo, de uitslagen zijn net gisteren binnen gekomen." opent deze het gesprek. We komen overeen dat ze meteen gefaxt worden naar de polikliniek in Leuven, zodat we de gegevens kunnen inbrengen in het gesprek met Vansteenkiste. Uiteraard (zeg ik inmiddels) was daar niets aangekomen... We hebben het voorafgaand aan de afspraak en achteraf ter plaatse en de volgende dag ook nogmaals per telefoon per telefoon allemaal gecontroleerd. De fax is nooit aangekomen. Wat wel evident is dat drie personen drie verschillende uitspraken doen die elkaar uitsluiten. Waaruit volgt dat maximaal slechts één van de drie de waarheid spreekt. Waarschijnlijker is dat het daar bij de bedrijfscultuur hoort om smoesjes te verkopen. Dat is wat ze ons sukkels tot nu toe hebben geleverd.
Ik heb Gerda gezegd Gorter te vergeven en te vergeten. Zij kan dit beter loslaten en zich ontspannen bezig houden met haar genezing. Lees haar eigen weergave van de gebeurtenissen op haar blog. Ik zal deze zaak Gorter onder de aandacht brengen van mensen die de feiten boven tafel willen brengen. Dat lijkt mij nu vooral en vooreerst de verantwoordelijkheid voor het tijdschrift Ode die Gorter op 4 oktober in Nederland lanceert, maar erg kritisch willen ze daar nog niet worden. Maar als Gorter zijn woorden niet waar kan maken, dan corrumpeert dat het imago van Ode. Want Gorter speelt mooi weer onder hun vlag. Een beetje journalist checkt toch even de klinkende claims op het visitekaartje. En haalt de waarheid naar boven uit tegenstrijdigheden.
Ode riskeert serieuze imago-schade als blijkt dat Gorter een kwakzalver is. Er staat een optreden gepland van deze man op het Ode-evenement op 4 oktober. Mijn ervaringen tonen dat deze man niet betrouwbaar is. Elk PR-adviesbureau zal Ode nu adviseren met eerlijkheid en openheid de schade te beperken. Meteen verlies nemen en orde op zaken stellen, voor dat de zaak uit de hand loopt. Ik roep Tijn dus op om de feiten boven tafel te halen en Robert Gorters referenties, relaties en palmares (handig vlaams woord) grondig en zorgvuldig te controleren. Ode wil toch meer zijn dan een leverancier van valse hoop en vage praatjes? Ik wil dat ze me Goed Nieuws leveren.
Ik ga Tijn Touber nu mailen. Als hij de feiten negeert, duik ik mijn netwerk in en vraag ik de journalisten die ik ken wat zij willen doen. Ik wil het kaf van het koren gescheiden hebben. Ook al is dit voor ons persoonlijk een gepasseerd station. Maar bekijk eens dit filmpje van Gorters patiënten. Het is gemaakt door Jorrit Timmermans, eigenaar van The Project Network het organiserend bureau. Daar zie je precies welke (wan-)hoop wordt bespeelt. Ik wil niet dat deze mensen hun geld en energie besteden aan gebakken lucht, terwijl hun naakte leven op het spel staat.
En toen voortvarend naar het UZ in Leuven. Ik ken de weg al uit m'n hoofd. Door de telefoon klonk Gerda prima. Maar ze ziet er uit als een tomaat. Ik wil haar meteen wegsleuren, maar zelf heeft ze geen haast. De ongestoorde rust van een eigen kamer is een te zeldzaam genoegen. Maar nu is ze thuis en slaapt. Als dat zo blijft gaan, is die chemo een fluitje van een cent...
De post brengt veel nieuws, digitaal en op papier. Tot onze verbazing alsnog de labo-uitslagen uit Duitsland. Mosterd na de maaltijd. Gerda heeft Gorter allang in gebreke gesteld en de factuur die al veel eerder kwam geretourneerd. En opeens is er ook een summiere mail van hem. Dankzij Tijn Touber, lijkt het. Want er is ook een mailtje van Tijn. Hij gaat nog steeds vanuit dat er geen kwade opzet in het spel is. Ai! Wil je het wel zien, Tijn? Misschien heeft Tijn Touber zo'n positieve focus, dat hij negativiteit niet ziet, ook al gebeurt het voor zijn ogen en onder zijn vlag. Ik hoop zo dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor een zuivere berichtgeving. Ik weet dat onze ervaringen "unwellcome information" vormen. Dat zijn ze ook voor ons. Het komt natuurlijk ontzettend slecht uit, als blijkt dat Gorter zijn beloften feitelijk niet hard kan maken. Hij verkoopt hoop en gelooft - naar ik vermoed en vrees - ook heel graag zijn eigen verhalen. Ik heb Vansteenkiste naar diens mening gevraagd over Gorters chemogevoeligheidstest via afgenomen bloed. "Als het waar is wat hij zegt, verdient hij de Nobel-prijs." was het antwoord. "Dan zou hij nu wereldberoemd en schatrijk zijn."
Gorters mail bevat doorzichtige kleuterschoolsmoesjes. "Na een aantal vergeefse telefoontjes van mijn zijde komen de uitslagen nu per post en al vast per email..." Hij weet blijkbaar niet dat moderne telefoons alle oproepen registreren. En daardoor valt hij acuut door de mand. Pijnlijk weer. Maar het wordt nog Gortiger. Ook zijn makkelijke excuus over de levering is uiterst kwalijk: "Het laboratorium was meer dan een week te laat en ik heb vanavond om 19.00 uur een gesprek met de leider van het laboratorium, Dr Bach, om te bespreken hoe dit kan worden voorkomen." Het roept de schijn van stiptheid op door die overbodige "19.00". Nergens neemt hij verantwoordelijkheid voor het niet nakomen van zijn beloften. Dat zou nog gebrek aan professionaliteit kunnen zijn...
Maar klantenbedrog lijkt eerder dagelijks werk bij Gorter c.s.: De uitslagen waren uitdrukkelijk toegezegd voor maandag 11 of dinsdag 12 september. "Ik doe alles juist bij dit laboratorium omdat ik blindelings op hen kan rekenen." Maar die week 37 hebben we wel heel vaak naar Keulen gebeld. Vrijdag 15 september was immers de beslissende bespreking met professor Vansteenkiste over de behandeling. Gorter was, ondanks zijn beloften, nooit bereikbaar, niet per mail en niet per telefoon. Vrijdag, de dag van de deadline, bellen we alsnog een laatste keer. "Ah, de uitslagen zijn net een kwartiertje binnen." weet de telefonist Herr Quader te melden. "Der Herr Gorter is leider niet beschikbaar, maar Dr. Polido kan u in het engels te woord staan." OK dan maar. "Ja hallo, de uitslagen zijn net gisteren binnen gekomen." opent deze het gesprek. We komen overeen dat ze meteen gefaxt worden naar de polikliniek in Leuven, zodat we de gegevens kunnen inbrengen in het gesprek met Vansteenkiste. Uiteraard (zeg ik inmiddels) was daar niets aangekomen... We hebben het voorafgaand aan de afspraak en achteraf ter plaatse en de volgende dag ook nogmaals per telefoon per telefoon allemaal gecontroleerd. De fax is nooit aangekomen. Wat wel evident is dat drie personen drie verschillende uitspraken doen die elkaar uitsluiten. Waaruit volgt dat maximaal slechts één van de drie de waarheid spreekt. Waarschijnlijker is dat het daar bij de bedrijfscultuur hoort om smoesjes te verkopen. Dat is wat ze ons sukkels tot nu toe hebben geleverd.
Ik heb Gerda gezegd Gorter te vergeven en te vergeten. Zij kan dit beter loslaten en zich ontspannen bezig houden met haar genezing. Lees haar eigen weergave van de gebeurtenissen op haar blog. Ik zal deze zaak Gorter onder de aandacht brengen van mensen die de feiten boven tafel willen brengen. Dat lijkt mij nu vooral en vooreerst de verantwoordelijkheid voor het tijdschrift Ode die Gorter op 4 oktober in Nederland lanceert, maar erg kritisch willen ze daar nog niet worden. Maar als Gorter zijn woorden niet waar kan maken, dan corrumpeert dat het imago van Ode. Want Gorter speelt mooi weer onder hun vlag. Een beetje journalist checkt toch even de klinkende claims op het visitekaartje. En haalt de waarheid naar boven uit tegenstrijdigheden.
Ode riskeert serieuze imago-schade als blijkt dat Gorter een kwakzalver is. Er staat een optreden gepland van deze man op het Ode-evenement op 4 oktober. Mijn ervaringen tonen dat deze man niet betrouwbaar is. Elk PR-adviesbureau zal Ode nu adviseren met eerlijkheid en openheid de schade te beperken. Meteen verlies nemen en orde op zaken stellen, voor dat de zaak uit de hand loopt. Ik roep Tijn dus op om de feiten boven tafel te halen en Robert Gorters referenties, relaties en palmares (handig vlaams woord) grondig en zorgvuldig te controleren. Ode wil toch meer zijn dan een leverancier van valse hoop en vage praatjes? Ik wil dat ze me Goed Nieuws leveren.
Ik ga Tijn Touber nu mailen. Als hij de feiten negeert, duik ik mijn netwerk in en vraag ik de journalisten die ik ken wat zij willen doen. Ik wil het kaf van het koren gescheiden hebben. Ook al is dit voor ons persoonlijk een gepasseerd station. Maar bekijk eens dit filmpje van Gorters patiënten. Het is gemaakt door Jorrit Timmermans, eigenaar van The Project Network het organiserend bureau. Daar zie je precies welke (wan-)hoop wordt bespeelt. Ik wil niet dat deze mensen hun geld en energie besteden aan gebakken lucht, terwijl hun naakte leven op het spel staat.
maandag, september 25, 2006
Gif of gift
Vannacht droomde ik van het zwarte en paarse gif dat in Gerda's lichaam druppelde. De werkelijkheid was saaier, maar toen aan het einde van de dag het eerste rode zakje met de echte chemo aan het infuusrek werd gehangen, voelde ik weer de weerzin in mijn eigen lichaam.
In Leuven is het behandelen van ambulante chemopatiënten dagdagelijks werk, zoals dat in Vlaanderen heet. Dat het voor ons nieuw en spannend was, dringt niet door. Om te weten wat er ging gebeuren moesten we steeds maar doorvragen. Meestal antwoorde men zonder echt geluisterd te hebben. In de trant van "Maakt u zich geen zorgen, laat dat maar aan ons over." We zijn het er over eens dat de sfeer daar nog hetzelfde is als tijdens onze eerste visite. Niet onvriendelijk, maar een soort vreugdeloos.
Eerst wordt de patiënt gewogen en bloed afgenomen. Ze krijgt een kamer en wat bochures over de behandeling. En dan is het wachten. Tot een assistent-arts komt. Deze beluistert de longen en voelt de klieren in de nek. Daarna weer een tijd niks. Inschrijven moest toch nog gebeuren. Dus alsnog terug naar de ingang voor formaliteiten. En dan zonder veel toelichting opeens een infuus. En ziekenhuiseten.
Het begin van het proces was erg pijnlijk. Het infuus kreeg men er niet in en eenmaal gezet verging Gerda van de pijn. Later minderde dat gelukkig.
Ondertussen opeens twee jonge assistenten met mappen. De Professor zelf heeft belangrijker zaken, horen we. Pas weer laten krijgen we een verpleegster zover dat ze ons de planning voorleest. Veel spoelen met kalium en magnesium in zout water. Cortisone en anti-misselijkheidsspul zit er ook al door. En dan pas om een uur of acht het eerst zakje gif.
Tot nu toe lijkt het chemogebeuren een fluitje van een cent. Gerda houdt zich tot nu toe fantastisch. Ik ben wel benieuwd wat morgen brengt. Maar ik vertrouw erop dat wat er gebeurt allemaal zijn reden heeft.
Ik ben als mantelzorger in ieder geval helemaal in de trend:
De rest van de dag was heerlijk rustig. We hebben genoten van de stilte en wanneer het zakjeswisselschema het toeliet deden we bij elkaar geleide fantasieën volgens de spelregels van Brandon Bays of van onszelf. We (co-)creëren bemoedigende en harmonieuze toekomstbeelden.
Het is de kunst om dat wat er gebeurt blijmoedig te aanvaarden omgeacht de uitkomst. Wat er gebeurt roept onze grootste angsten op, maar ook onze zuiverste levensdrang en de behoefte juist die uit televen, ontdaan van alle oude en overbodige ballast. Het is een heel sterke aandrang om diepgaand te reinigen en te helen wat geheeld moet worden.
Het gaat er om om heilzaam bezig te zijn. En dat is wezenlijker dan 'alleen maar' positief te zijn. Het omarmt de werkelijkheid, precies zoals deze is...
In Leuven is het behandelen van ambulante chemopatiënten dagdagelijks werk, zoals dat in Vlaanderen heet. Dat het voor ons nieuw en spannend was, dringt niet door. Om te weten wat er ging gebeuren moesten we steeds maar doorvragen. Meestal antwoorde men zonder echt geluisterd te hebben. In de trant van "Maakt u zich geen zorgen, laat dat maar aan ons over." We zijn het er over eens dat de sfeer daar nog hetzelfde is als tijdens onze eerste visite. Niet onvriendelijk, maar een soort vreugdeloos.
Eerst wordt de patiënt gewogen en bloed afgenomen. Ze krijgt een kamer en wat bochures over de behandeling. En dan is het wachten. Tot een assistent-arts komt. Deze beluistert de longen en voelt de klieren in de nek. Daarna weer een tijd niks. Inschrijven moest toch nog gebeuren. Dus alsnog terug naar de ingang voor formaliteiten. En dan zonder veel toelichting opeens een infuus. En ziekenhuiseten.
Het begin van het proces was erg pijnlijk. Het infuus kreeg men er niet in en eenmaal gezet verging Gerda van de pijn. Later minderde dat gelukkig.
Ondertussen opeens twee jonge assistenten met mappen. De Professor zelf heeft belangrijker zaken, horen we. Pas weer laten krijgen we een verpleegster zover dat ze ons de planning voorleest. Veel spoelen met kalium en magnesium in zout water. Cortisone en anti-misselijkheidsspul zit er ook al door. En dan pas om een uur of acht het eerst zakje gif.
Tot nu toe lijkt het chemogebeuren een fluitje van een cent. Gerda houdt zich tot nu toe fantastisch. Ik ben wel benieuwd wat morgen brengt. Maar ik vertrouw erop dat wat er gebeurt allemaal zijn reden heeft.
Ik ben als mantelzorger in ieder geval helemaal in de trend:
De rest van de dag was heerlijk rustig. We hebben genoten van de stilte en wanneer het zakjeswisselschema het toeliet deden we bij elkaar geleide fantasieën volgens de spelregels van Brandon Bays of van onszelf. We (co-)creëren bemoedigende en harmonieuze toekomstbeelden.
Het is de kunst om dat wat er gebeurt blijmoedig te aanvaarden omgeacht de uitkomst. Wat er gebeurt roept onze grootste angsten op, maar ook onze zuiverste levensdrang en de behoefte juist die uit televen, ontdaan van alle oude en overbodige ballast. Het is een heel sterke aandrang om diepgaand te reinigen en te helen wat geheeld moet worden.
Het gaat er om om heilzaam bezig te zijn. En dat is wezenlijker dan 'alleen maar' positief te zijn. Het omarmt de werkelijkheid, precies zoals deze is...
donderdag, september 21, 2006
Los de kies-pijn op.
De feiten boven tafel krijgen, hoort meer bij het dagelijkse werk van een journalist dan bij mij als leek. Weet jij hoe ik op een makkelijke en betrouwbare manier kan inschatten wat infromatie werkelijk waard is? Ik kan gewoon niet alle informatie en contra-informatie tegen elkaar afwegen. Ik heb gisteren weer de hele dag gelezen op internet. Gerda kappittelt al mijn fanatisme. Ik lijk - en dat is een deel van mijn probleem nu - zelfs niet meer te kunnen varen op wat gerenommeerde publicisten aandragen. Ik constateer dat er veel, heel veel, veel te veel informatie is op het net. Maar nergens een eenduidige persoonsonafhankelijke keuzewijzer. Hoe kies ik NU met welke argumenten?
Volgens mij is er een enorm gat in de markt voor wat betreft het onderscheiden van zin en onzin. Het ontbreekt me niet zozeer aan informatie, maar aan keuze-criteria. Het vormgeven van een eerlijke zakelijke en doelmatige constructie daartoe is "een zaak" op zich. Ik heb daar veel rijpe ideeën over, maar daarover meer bij een betere gelegenheid...
Volgens mij is er een enorm gat in de markt voor wat betreft het onderscheiden van zin en onzin. Het ontbreekt me niet zozeer aan informatie, maar aan keuze-criteria. Het vormgeven van een eerlijke zakelijke en doelmatige constructie daartoe is "een zaak" op zich. Ik heb daar veel rijpe ideeën over, maar daarover meer bij een betere gelegenheid...
woensdag, september 20, 2006
Gerda doet het op haar eigen manier
Het weekend heeft impact. Gerda wordt per dag duidelijker in haar grenzen en prioriteiten. En ik voel me minder verplicht om de hele wereld op mijn schouders te nemen. Ik kan zelfs van Gerda's keuzes afblijven. Dat gaat ons veel energie schelen!
Zij zit beneden te schrijven en ik heb via blogger.com een account voor haar gemaakt en de blog op haar oude webadres 'morgenverder' gezet. Zie de link "Gerda's verhaal"...
Wat kun je toch ver komen met kleine stapjes. Ik ga nu als een haas verder met mijn eigen zaken. ;-)
Zij zit beneden te schrijven en ik heb via blogger.com een account voor haar gemaakt en de blog op haar oude webadres 'morgenverder' gezet. Zie de link "Gerda's verhaal"...
Wat kun je toch ver komen met kleine stapjes. Ik ga nu als een haas verder met mijn eigen zaken. ;-)
maandag, september 18, 2006
Die-eet
Even een uittreksel uit de site van Lothar Hirneise:
In 1952, Dr. Budwig wrote*
"It is basically proven that highly unsaturated fatty acids are the heretofore undiscovered decisive factor in respiratory enzyme function”
The highly unsaturated fatty acid is the decisive factor achieving the desired effect of cellular respiratory stimulation. Working in conjunction with sulfurated amino acids (protein), the highly unsaturated fatty acid plays a part, even the critical part, in the ”bridging” taking place between fats and protein, in the absorption AND utilization of oxygen, in all growth processes, in the formation of blood and in many other processes.
A scientific oil-protein diet of flaxoil plus cottage cheese allows cancer cells to start ”breathing” again.
Dr. Budwig was not only against processed foods and supplements (no pills) but also against chemotherapy, radiation and drugs, and in a less categorical manner, surgery. She also was aware of the critical importance of sunlight as well as the spiritual, mental and emotional factors in healing cancer and other illness.
)*in a paper* entitled On Fat Biology V. Paper Chromatography of Blood Lipoids, the Tumour Problem and Fat Research
Zie ook dit uittreksel in engels
over lijnzaad
beste sap-pers
In 1952, Dr. Budwig wrote*
"It is basically proven that highly unsaturated fatty acids are the heretofore undiscovered decisive factor in respiratory enzyme function”
The highly unsaturated fatty acid is the decisive factor achieving the desired effect of cellular respiratory stimulation. Working in conjunction with sulfurated amino acids (protein), the highly unsaturated fatty acid plays a part, even the critical part, in the ”bridging” taking place between fats and protein, in the absorption AND utilization of oxygen, in all growth processes, in the formation of blood and in many other processes.
A scientific oil-protein diet of flaxoil plus cottage cheese allows cancer cells to start ”breathing” again.
Dr. Budwig was not only against processed foods and supplements (no pills) but also against chemotherapy, radiation and drugs, and in a less categorical manner, surgery. She also was aware of the critical importance of sunlight as well as the spiritual, mental and emotional factors in healing cancer and other illness.
)*in a paper* entitled On Fat Biology V. Paper Chromatography of Blood Lipoids, the Tumour Problem and Fat Research
Zie ook dit uittreksel in engels
over lijnzaad
beste sap-pers
Is de werkelijkheid echt waar?
Poeh, het is vijf over vijf en toch lijkt het alsof de dag net is begonnen. Dit weekend deed ik samen met Gerda een "Journey intensive' bij Brandon Bays. Jaren geleden had ik haar boek al gelezen. Ze claimt zichzelf te hebben genezen van een tumor. Ik denk nu dat het een vleesboom in haar uterus was. Omdat ze zelf alternatief therapeut is, wilde ze zichzelf 'alternatief' genezen. Dat leidde uiteindelijk tot een veel diepergaande levenscrisis en catharsis. Ze was zo opmerkzaam om al haar ervaringen te systematisern tot de methoden die ze nu met succes in de markt heeft gezet. Ze heeft van haar ontdekking haar werk, haar succes en levensvervulling gemaakt op typisch Amerikaanse wijze.
In onze zoektocht naar steun bij Gerda's helingsproces classeerde ik dit in de categorie 'baat het niet dan schaadt het ook niet.' En om onszelf te motiveren tot een positief hanteren van onze situatie ben ik ingegaan op de toevallige samenloop van omstandigheden waardoor we er dit weekend heenkonden. Nu na het weekend heb ik diepgaande verbondenheid van geest en lichaam aan den lijve ondervonden. Wat zij predikt klopt. Maar dat geloof ik pas echt nu ik de werking ervaar in mijn eigen lichaam. Tot dat moment is het immers een verhaaltje zoals er velen zijn.
Nu met deze ervaring vers door mijn systeem razend, weet ik dat 'naar mijn lichaam luisteren' erg letterlijk genomen dient te wrdeon. Ook cliche's als 'je aan het leven overgeven' zijn 100% waar. Maar het gaat verder. Het voert te ver, maar ik weet nu dat het klopt. Het valt samen met vele oude wijsheden zoals "de hoogste vorm van doen is niet doen" Leg dat maar uit. Totdat je leert NIET te reageren op alle emoties die je tot actie dwingen. Blijf maar eens stil en aandachtig dat gevoel accepteren, tot het elke vezel van je systeem doordringt...
Het is tijd voor de grote schoonmaak. Op geestelijk en lichamelijk niveau en op alle subtiele tussenlaagjes.
In onze zoektocht naar steun bij Gerda's helingsproces classeerde ik dit in de categorie 'baat het niet dan schaadt het ook niet.' En om onszelf te motiveren tot een positief hanteren van onze situatie ben ik ingegaan op de toevallige samenloop van omstandigheden waardoor we er dit weekend heenkonden. Nu na het weekend heb ik diepgaande verbondenheid van geest en lichaam aan den lijve ondervonden. Wat zij predikt klopt. Maar dat geloof ik pas echt nu ik de werking ervaar in mijn eigen lichaam. Tot dat moment is het immers een verhaaltje zoals er velen zijn.
Nu met deze ervaring vers door mijn systeem razend, weet ik dat 'naar mijn lichaam luisteren' erg letterlijk genomen dient te wrdeon. Ook cliche's als 'je aan het leven overgeven' zijn 100% waar. Maar het gaat verder. Het voert te ver, maar ik weet nu dat het klopt. Het valt samen met vele oude wijsheden zoals "de hoogste vorm van doen is niet doen" Leg dat maar uit. Totdat je leert NIET te reageren op alle emoties die je tot actie dwingen. Blijf maar eens stil en aandachtig dat gevoel accepteren, tot het elke vezel van je systeem doordringt...
Het is tijd voor de grote schoonmaak. Op geestelijk en lichamelijk niveau en op alle subtiele tussenlaagjes.
vrijdag, september 15, 2006
Lichtvervuiling niet meer nodig.
Technisch gezien kan de nacht weer heerlijk donkeer worden. Alsof je middenin de stille natuur uitrust. Dat claimt
http://www.prismalence.se/
Stel je voor; dan kun je toch lekker naast je favoriete sportvelden wonen.
http://www.prismalence.se/
Stel je voor; dan kun je toch lekker naast je favoriete sportvelden wonen.
Positief EN kritisch denken
Vandaag moeten we naar Leuven. Professer Vansteenkiste doet dan zijn behandelvoorstel aan Gerda. Vanaf maandag wachten we op het chemo-therapie advies van Rovert Gorter (oei, wat een leuke typo, hij heet natuurlijk Robert).
Ondanks beloften, telefoontjes en mails is het er nog steeds niet. De excuses die we zelf kunnen verzinnen versterken ons vertrouwen niet. Het komt in ieder geval niet professioneel over.
Dat versterkt de indruk die is ontstaan door de deelname van Gorter in het omstreden Nederlandse bedrijf Cells4Health, dat voor fors geld onbewezen stamcelbehandelingen aanbiedt aan ernstig zieke patiënten.
Ik kan via Gerda's abo op het online archief van 'De Morgen' de publicatie opzoeken over Cells4Health eigenaar, de farmaloog Kleinbloesem, die deze week in de Humo wordt afgeschilderd als de "stamcel cowboy". Veel negatieve berichtgeving over deze man. Als de aantijgen kloppen is hij een handige crimineel. De "affaire VanTx" is berucht in de farmaceutische wereld.
Enige feiten uit het artikel van 'De Morgen' van 14 april 2006:
Cells4Health probeert voet aan grond te krijgen bij reguliere Vlaamse ziekenhuizen. "We gaan binnenkort in België beginnen met een klinische studie bij hersenpatiënten en dwaerslesiepatiënten. In Sint-Niklaas, in het Middelaresziekenhuis. Dat dossier ligt nu bij de ethische commissie", aldus Cees Kleinbloesem aan De Morgen. Het AZ Maria Middelares zelf zit enigszins verveeld met de zaak. De feiten zijn anders, luidt het daar. "Midden vorig jaar heeft Cees Kleinbloesem contact met ons gezocht om patiënten tegen betaling te behandelen. Het ging om zeer commerciële praktijken waarop wij zeer negatief hebben gereageerd", zegt Marc Geboers, medisch directeur van Maria Middelares.
Ik vraag me af in welke mate Gorter zich bewust is, van wat hij aanricht. Ik hou het nog steeds voor mogelijk dat hij een goedwillende pionier is, maar dan één die zijn dromen prefereert boven de minder veelbelovende aspecten van de werkelijkheid. Op dit moment terugkijkend heeft hij al veel gesuggereerd en niets feitelijks geleverd.
En hoe alert en positief kritisch is Tijn Touber van Ode geweest? Ode geeft notabene ook een 'Medisch Dossier' uit.
http://www.ode.nl/md/index.html
Gorter lift nu mee op de goede reputatie van Ode. Op 4 oktober (dierendag) houdt hij een lezing voor het Ode-publiek. En - ik ben zelf Ode-abonnee - dat hunkert naar positieve hoopgevend verhalen.
Ik ben er van overtuigd dat Robert Gorter hen op hun wenken kan bedienen. Tijdens onze ontmoeting op 29 augustus was hij - hoewel een beeetje vreemd - buitengewoon charmant en intelligent.
Als je in gevaar bent en iemand biedt aan je te redden, dan vind je zo iemand spontaan erg sympatiek. En er zijn veel profiteurs die meer beloven dan ze kunnen en/of willen waarmaken. Ik ben benieuwd wat we nog van Robert Gorter gaan horen...
Ik besluit Tijn maar eens te bellen. Hij is niet op kantoor vandaag, dus het wordt een mailtje. Om half twee belt Gerda weer naar Keulen. Tegen onze inmiddels zeer lage verwachting in vertelt de receptionist de Herr Quader, dat de 'Ergebnisse' net een kwartiertje binnen zijn. Maar Dr. Gorter is pas maandag weer bereikbaar. We kunnen zijn assistent dr. Polido(?) wel aan de lijn krijgen. Dus kunnen we in het Engels praten. Voor ons toch vertrouwder dan Duits. De uitslagen zijn gisteren binnengekomen, vertelt hij en hij zal ze meteen toefaxen. Een fax hebben we hier niet staan. Gerda geeft hem het faxnummer van de afdeling Pneumologie van het UZ in Leuven. Dan is de uitslag meteen bij Dr. Vansteenkiste. Polido zal diens naam er op zetten en 'URGENT'.
Ondanks beloften, telefoontjes en mails is het er nog steeds niet. De excuses die we zelf kunnen verzinnen versterken ons vertrouwen niet. Het komt in ieder geval niet professioneel over.
Dat versterkt de indruk die is ontstaan door de deelname van Gorter in het omstreden Nederlandse bedrijf Cells4Health, dat voor fors geld onbewezen stamcelbehandelingen aanbiedt aan ernstig zieke patiënten.
Ik kan via Gerda's abo op het online archief van 'De Morgen' de publicatie opzoeken over Cells4Health eigenaar, de farmaloog Kleinbloesem, die deze week in de Humo wordt afgeschilderd als de "stamcel cowboy". Veel negatieve berichtgeving over deze man. Als de aantijgen kloppen is hij een handige crimineel. De "affaire VanTx" is berucht in de farmaceutische wereld.
Enige feiten uit het artikel van 'De Morgen' van 14 april 2006:
Cells4Health probeert voet aan grond te krijgen bij reguliere Vlaamse ziekenhuizen. "We gaan binnenkort in België beginnen met een klinische studie bij hersenpatiënten en dwaerslesiepatiënten. In Sint-Niklaas, in het Middelaresziekenhuis. Dat dossier ligt nu bij de ethische commissie", aldus Cees Kleinbloesem aan De Morgen. Het AZ Maria Middelares zelf zit enigszins verveeld met de zaak. De feiten zijn anders, luidt het daar. "Midden vorig jaar heeft Cees Kleinbloesem contact met ons gezocht om patiënten tegen betaling te behandelen. Het ging om zeer commerciële praktijken waarop wij zeer negatief hebben gereageerd", zegt Marc Geboers, medisch directeur van Maria Middelares.
Ik vraag me af in welke mate Gorter zich bewust is, van wat hij aanricht. Ik hou het nog steeds voor mogelijk dat hij een goedwillende pionier is, maar dan één die zijn dromen prefereert boven de minder veelbelovende aspecten van de werkelijkheid. Op dit moment terugkijkend heeft hij al veel gesuggereerd en niets feitelijks geleverd.
En hoe alert en positief kritisch is Tijn Touber van Ode geweest? Ode geeft notabene ook een 'Medisch Dossier' uit.
http://www.ode.nl/md/index.html
Gorter lift nu mee op de goede reputatie van Ode. Op 4 oktober (dierendag) houdt hij een lezing voor het Ode-publiek. En - ik ben zelf Ode-abonnee - dat hunkert naar positieve hoopgevend verhalen.
Ik ben er van overtuigd dat Robert Gorter hen op hun wenken kan bedienen. Tijdens onze ontmoeting op 29 augustus was hij - hoewel een beeetje vreemd - buitengewoon charmant en intelligent.
Als je in gevaar bent en iemand biedt aan je te redden, dan vind je zo iemand spontaan erg sympatiek. En er zijn veel profiteurs die meer beloven dan ze kunnen en/of willen waarmaken. Ik ben benieuwd wat we nog van Robert Gorter gaan horen...
Ik besluit Tijn maar eens te bellen. Hij is niet op kantoor vandaag, dus het wordt een mailtje. Om half twee belt Gerda weer naar Keulen. Tegen onze inmiddels zeer lage verwachting in vertelt de receptionist de Herr Quader, dat de 'Ergebnisse' net een kwartiertje binnen zijn. Maar Dr. Gorter is pas maandag weer bereikbaar. We kunnen zijn assistent dr. Polido(?) wel aan de lijn krijgen. Dus kunnen we in het Engels praten. Voor ons toch vertrouwder dan Duits. De uitslagen zijn gisteren binnengekomen, vertelt hij en hij zal ze meteen toefaxen. Een fax hebben we hier niet staan. Gerda geeft hem het faxnummer van de afdeling Pneumologie van het UZ in Leuven. Dan is de uitslag meteen bij Dr. Vansteenkiste. Polido zal diens naam er op zetten en 'URGENT'.
Tegen wie heb ik het nu?
Bloggen is zoiets als harddop denken. In m'n eentje. En tegelijkertijd sta ik toe dat 'de ander' dat jij meekijkt. Vertrouw ik er op, dat we voldoende hetzelfde zijn? Of is het juist het verschil tussen jou en mij wat het de moeite waard maakt andermans blog te lezen? Waarschijnlijk het laatste... Voor mij althans. Alleen dat wat ik nog niet ken, wat vreemd en nieuw voor mij is, kan mijn interesse wekken. Hoewel, juist dat wat ik ken, maar mis, dat is het allerinteressants.
Het blijft dus spannend om te ontdekken hoe dit werkt. Het is, denk ik, een universele spanning. Enerzijds wil ik vrij en uniek zijn, maar evenzeer hunker ik ernaar erbij te horen, bij iets dat groter is dan ikzelf, of het nu een warme groep mensen is, of een inspirerend ideaal. Echt alleen voor mezelf leven lijkt me saai, maar me 100% wijden aan iets buiten mij voelt ook niet ok. Het zal dus moeten samenvallen. Wat een gefilosofeer weer.
Het blijft dus spannend om te ontdekken hoe dit werkt. Het is, denk ik, een universele spanning. Enerzijds wil ik vrij en uniek zijn, maar evenzeer hunker ik ernaar erbij te horen, bij iets dat groter is dan ikzelf, of het nu een warme groep mensen is, of een inspirerend ideaal. Echt alleen voor mezelf leven lijkt me saai, maar me 100% wijden aan iets buiten mij voelt ook niet ok. Het zal dus moeten samenvallen. Wat een gefilosofeer weer.
donderdag, september 14, 2006
Computers zijn consequenter
Het is in Nederland ook al een keer ontdekt: Computers zijn consequenter dan mensen. Maar instinctief staan mensen niet graag hun macht af, zeker niet aan een apparaat. Zo kent de geschiedenis veel voorbeelden van verzet tegen automatiseringsvormen. Mensen werken niet graag, maar ze doen het liever dan veranderen.
Zelf ben ik liever lui dan moe. Ik ben nog elke dag als een kind zo blij met mijn computer. Die kan veel rechtere lijnen produceren dan ik ooit zal kunnen. En mooiere letters en kloppende sommen. Gisteren vertelde ik Gerda nog over de oertijd van mijn boekhouding. Ik deed alle nog handmatig (lees hoofdmatig). Voor de zekerheid deed ik elke som drie keer. Helaas elke keer met een nieuwe uitkomst.
Nu hebben we dagelijk (dagdagelijks in het Vlaams) gemak van vele vormen van digitale dienstbaarheid. Het leuke is dat allerlei werkzaamheden eenduidiger en consequenter worden uitgevoerd. Volgen smij rekent slechte een heel kleine minderheid haar bankschriften na. En ja dan vinden ze fouten. Naar de computer sorteert alleen maar nullen en enen. Meestal is 'the human factor' de oorzaak, al verwijst deze graag door naar de computer, die niks terug kan zeggen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Praxeologie
Oordelen vellen is ook aanmerkelijk consequenter als het zonder aanziens des persoons gebeurt. Ofwel het is rechtvaardiger als het met de computer gebeurt. Daar zijn ze nu in China mee begonnen.
http://www.nu.nl/news/824182/24/Computer_bepaalt_strafmaat_crimineel_in_China.html
Zelf ben ik liever lui dan moe. Ik ben nog elke dag als een kind zo blij met mijn computer. Die kan veel rechtere lijnen produceren dan ik ooit zal kunnen. En mooiere letters en kloppende sommen. Gisteren vertelde ik Gerda nog over de oertijd van mijn boekhouding. Ik deed alle nog handmatig (lees hoofdmatig). Voor de zekerheid deed ik elke som drie keer. Helaas elke keer met een nieuwe uitkomst.
Nu hebben we dagelijk (dagdagelijks in het Vlaams) gemak van vele vormen van digitale dienstbaarheid. Het leuke is dat allerlei werkzaamheden eenduidiger en consequenter worden uitgevoerd. Volgen smij rekent slechte een heel kleine minderheid haar bankschriften na. En ja dan vinden ze fouten. Naar de computer sorteert alleen maar nullen en enen. Meestal is 'the human factor' de oorzaak, al verwijst deze graag door naar de computer, die niks terug kan zeggen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Praxeologie
Oordelen vellen is ook aanmerkelijk consequenter als het zonder aanziens des persoons gebeurt. Ofwel het is rechtvaardiger als het met de computer gebeurt. Daar zijn ze nu in China mee begonnen.
http://www.nu.nl/news/824182/24/Computer_bepaalt_strafmaat_crimineel_in_China.html
woensdag, september 13, 2006
Draadloos gevaar?
Het gemak van ''wireless' draadloos communiceren, spreekt me zeer aan. Maar de verhalen van mensen die lijden onder de ongewenste effecten van straling maken me ongerust. Omdat grote financiële belangen meespelen is het debat hierover niet erg helder. Berichten van individuelen worden genegeerd of gebagatelliseerd door de betreffende instituten, inclusief - en dat is kwalijk - de overheden zelf. Zij hebben hun positie - boven de marktpartijen - opgegeven in ruil voor vette winst op de exploitatierechten van het radiospectrum.
Om handig digitaal bereikbaar te zijn moet ik keuzes maken over mijn doel en mijn randvoorwaarden.
De belangrijkste keuze vooraf is: Accepteer ik de mogelijke onbewezen risico's van draadloos communiceren? UMTS en WIFI gebruiken sterke gepulste straling om alle data over te brengen. Er zijn mensen die daar erg gevoelig voor zijn en die klachten ontwikkelen. Dat versterkt het vermoeden dat ook mensen met een 'normale' gevoeligheid nadelige effecten kunnen hebben, maar dat daarvoor een langduriger blootstelling nodig is. Juist die traagheid maakt, dat het te laat is als de effecten zich uiteindelijk manifesteren. Dan is je brein rijp voor onder de trein. Fijn...
Het lijkt wat dat betreft op RSi of op kanker. Het duurt erg lang voor je last hebt. Maar als het eenmaal zover is, kom je er niet meer vanaf en wenste je dat je het had voorkomen.
Na een slordig artikel in de Humo deed Gerda haar DECT-telefoon weg. De EOS van september schaadt haar eigen reputatie door te reageren met een nog slechter artikel. Ik had eigenlijk alweer pragmatisch besloten om mezelf voorlopig te matsen met draadloos internet. "De schade op langer termijn wordt toch beperkt omdat de techniek binnen vijf jaar de nadelen heeft omzeild of ingeperkt." redeneerde ik. Tot onze buren op paar avonden later over hun dochtertje begonnen. Voordat ze naast ons woonden, hadden ze een appartement vlak onder een batterij telefoonmasten. Het kind at niet en dreef haar moeder tot wanhoop. Om haar te laten eten kreeg ze op elk treedje van de trap een hapje. En hoe lager ze zaten des te beter dat ging...
Tot ze naast ons in Rumst kwamen wonen. Toen verbijsterde Justina haar moeder door opeens zelf om een boterham te vragen. Rara hoe kon dat?
Om handig digitaal bereikbaar te zijn moet ik keuzes maken over mijn doel en mijn randvoorwaarden.
De belangrijkste keuze vooraf is: Accepteer ik de mogelijke onbewezen risico's van draadloos communiceren? UMTS en WIFI gebruiken sterke gepulste straling om alle data over te brengen. Er zijn mensen die daar erg gevoelig voor zijn en die klachten ontwikkelen. Dat versterkt het vermoeden dat ook mensen met een 'normale' gevoeligheid nadelige effecten kunnen hebben, maar dat daarvoor een langduriger blootstelling nodig is. Juist die traagheid maakt, dat het te laat is als de effecten zich uiteindelijk manifesteren. Dan is je brein rijp voor onder de trein. Fijn...
Het lijkt wat dat betreft op RSi of op kanker. Het duurt erg lang voor je last hebt. Maar als het eenmaal zover is, kom je er niet meer vanaf en wenste je dat je het had voorkomen.
Na een slordig artikel in de Humo deed Gerda haar DECT-telefoon weg. De EOS van september schaadt haar eigen reputatie door te reageren met een nog slechter artikel. Ik had eigenlijk alweer pragmatisch besloten om mezelf voorlopig te matsen met draadloos internet. "De schade op langer termijn wordt toch beperkt omdat de techniek binnen vijf jaar de nadelen heeft omzeild of ingeperkt." redeneerde ik. Tot onze buren op paar avonden later over hun dochtertje begonnen. Voordat ze naast ons woonden, hadden ze een appartement vlak onder een batterij telefoonmasten. Het kind at niet en dreef haar moeder tot wanhoop. Om haar te laten eten kreeg ze op elk treedje van de trap een hapje. En hoe lager ze zaten des te beter dat ging...
Tot ze naast ons in Rumst kwamen wonen. Toen verbijsterde Justina haar moeder door opeens zelf om een boterham te vragen. Rara hoe kon dat?
Goede gewoontes zijn goud waard.
Met wat geluk wordt de blog mijn letterlijke digitale logboek. Dan zou ik nooit meer van die enorme stapels kranten hoeven te verzamelen. Nu verzamel ik als een rat alles wat m.i. relevant en interessant is voor het begrijpen van eh.. wat dan ook.
Ik kan hier ALLES noteren. Met een linkje erbij naar de bron op internet, groeit zo mijn 'kennispositie'. En omdat zaken die ik niet oppak en uitbouw geleidelijk verdwijnen achter de horizin van mijn aandacht, plegen ze daarmee automatisch apoptose: Dood door gebrek aan aandacht... (aandacht=energie)
Een voorbeeldje. Nu ik in België woon, ben ik veroordeeld tot "De Morgen" als krant. En ik voel grote weerstand om mijn gewoontes te veranderen. Op bewust niveau weet ik dat dat gevoel voortkomt uit de gewoontes die vastliggen in oudere delen van het brein. Naarmate het deel van het brein evolutionair ouder is, is het moeilijker bewust te beïnvloeden. Daarom is het via lichaamstaalzo moeilijk liegen.)
Ik moet mijn oude gewoontes dus langdurig 'overschrijven' met nieuwe impulsen. En dat veranderen gaat bij mij met sterke gevoelens gepaard, van angst, weerzin en woede. Cognitief begrijp ik nu dat de weerzin het juiste passende signaal is. Het geeft perfect aan dat ik afwijk van een oude gewoonte en een nieuwe weg insla.
Dan is het een kwestie van zorgvuldig deze betere conditionering volhouden, tot de nieuwe gewoonte zich nestelt. Ik moet het bewust - op wilskracht -zo lang volhouden dat mijn primitieve aard niet anders meer weet. En ik hoef dankzij de nieuwe gewoonte geen oude kranten meer op te stapelen. Want juist dat lees ik ook in diezelfde krant: We leren op twee manieren: Met de volle aandacht waarbij de informatie grondig wordt gegeneraliseerd en of het inzichtsloze uit het hoofd leren... Dat laatste 'blinde stampen' gebeurt in het striatum, terwijl het zorgvuldig verwerken van input in de hippocampus gebeurt. Aldus Russell Poldrack van de UCLA in 2005.
Of deze kennis studenten overtuigt dit te leren kun je je afvragen. Volgens Sarah-Jayne Blakemore van het UCL gebruiken voor beslissingen deze hun mediale prefrontale cortex nog niet optimaal. Daardoor kunnen ze de situatie minder onafhankleijk benaderen dan rijpere volwassenen. Daardoor zijn ze veroordeeld tot een rechtlijniger denkstrategie.
Ik kan hier ALLES noteren. Met een linkje erbij naar de bron op internet, groeit zo mijn 'kennispositie'. En omdat zaken die ik niet oppak en uitbouw geleidelijk verdwijnen achter de horizin van mijn aandacht, plegen ze daarmee automatisch apoptose: Dood door gebrek aan aandacht... (aandacht=energie)
Een voorbeeldje. Nu ik in België woon, ben ik veroordeeld tot "De Morgen" als krant. En ik voel grote weerstand om mijn gewoontes te veranderen. Op bewust niveau weet ik dat dat gevoel voortkomt uit de gewoontes die vastliggen in oudere delen van het brein. Naarmate het deel van het brein evolutionair ouder is, is het moeilijker bewust te beïnvloeden. Daarom is het via lichaamstaalzo moeilijk liegen.)
Ik moet mijn oude gewoontes dus langdurig 'overschrijven' met nieuwe impulsen. En dat veranderen gaat bij mij met sterke gevoelens gepaard, van angst, weerzin en woede. Cognitief begrijp ik nu dat de weerzin het juiste passende signaal is. Het geeft perfect aan dat ik afwijk van een oude gewoonte en een nieuwe weg insla.
Dan is het een kwestie van zorgvuldig deze betere conditionering volhouden, tot de nieuwe gewoonte zich nestelt. Ik moet het bewust - op wilskracht -zo lang volhouden dat mijn primitieve aard niet anders meer weet. En ik hoef dankzij de nieuwe gewoonte geen oude kranten meer op te stapelen. Want juist dat lees ik ook in diezelfde krant: We leren op twee manieren: Met de volle aandacht waarbij de informatie grondig wordt gegeneraliseerd en of het inzichtsloze uit het hoofd leren... Dat laatste 'blinde stampen' gebeurt in het striatum, terwijl het zorgvuldig verwerken van input in de hippocampus gebeurt. Aldus Russell Poldrack van de UCLA in 2005.
Of deze kennis studenten overtuigt dit te leren kun je je afvragen. Volgens Sarah-Jayne Blakemore van het UCL gebruiken voor beslissingen deze hun mediale prefrontale cortex nog niet optimaal. Daardoor kunnen ze de situatie minder onafhankleijk benaderen dan rijpere volwassenen. Daardoor zijn ze veroordeeld tot een rechtlijniger denkstrategie.
Woensdag
Gerda kijkt even mee. Wil ze dit ook? Ze moet al zo veel keuzes maken. Mij lijkt het wel handig...
Vrijdag gaan we naar Prof. Vansteenkiste in Leuven. Hij zal zijn behandelingsvoorstel doen. Het weekend hebbben we om heel diepgaand na te gaan wat goed is voor Gerda. En wat goed is voor mij. En dan kiezen we. Kiezen is het meest eenzame proces dat ik ken. En onvermijdelijk; als ik weiger te kiezen is dat ook mijn eigen keuze. Maar dat wist ik al uit de fanclub (ah. ik kan links maken, gewoon in html)
In de loop der dagen bouw ik de gewoonten op om hier te bloggen. Als dat werkt wordt mijn werksite ook een blog. Want dan wordt het proces van werken, de manier waarop mijn producten en diensten vorm krijgen automatisch geregistreerd. Cool!
Dan nog een keerje proberen om via de mail te bloggen en dan ben ik weer een mooie stap verder.
Vrijdag gaan we naar Prof. Vansteenkiste in Leuven. Hij zal zijn behandelingsvoorstel doen. Het weekend hebbben we om heel diepgaand na te gaan wat goed is voor Gerda. En wat goed is voor mij. En dan kiezen we. Kiezen is het meest eenzame proces dat ik ken. En onvermijdelijk; als ik weiger te kiezen is dat ook mijn eigen keuze. Maar dat wist ik al uit de fanclub (ah. ik kan links maken, gewoon in html)
In de loop der dagen bouw ik de gewoonten op om hier te bloggen. Als dat werkt wordt mijn werksite ook een blog. Want dan wordt het proces van werken, de manier waarop mijn producten en diensten vorm krijgen automatisch geregistreerd. Cool!
Dan nog een keerje proberen om via de mail te bloggen en dan ben ik weer een mooie stap verder.
dinsdag, september 12, 2006
Het werkt, nu ik nog.
Na wat getob met de techniek - alles allang weer vergeten - is mijn oude site verstopt achter de blog die ik bij Google's blogger.com heb gehaald. Het lijkt te gaan werken. Nu ga ik het (on)gemak van bloggen ervaren.
Mijn vriend de angst
Ik ben bang, of beter gezegd ik heb angst. De angst omhelst me als een te intieme vriend. Een ongevraagde gast, die te lang blijft plakken en nog niet van opstappen weet terwijl ik allang ben uitgeput en alleen nog maar naar bed wil.
Maar ik heb geleerd de angst als een echte trouwe vriend te zien en hem dankbaar en gastvrij te ontvangen. Wat hij is zo goed voor mij, als ik dat voor hem ben.
Maar ik heb geleerd de angst als een echte trouwe vriend te zien en hem dankbaar en gastvrij te ontvangen. Wat hij is zo goed voor mij, als ik dat voor hem ben.
Abonneren op:
Posts (Atom)