donderdag, maart 29, 2007

Deze donderdagnacht vergeten een pijnstiller te nemen. Tegen vier uur word ik wakker door een zeurend ongemak in mijn rug. Typisch zenuwpijn niet zozeer bewust pijnlijk, maar het voorkomt dat je ontspant. De zenuwen blijven koude signalen uitzenden: "Dit voelt niet goed, verander van houding". Maar er is geen vredige houding te vinden. Uiteindelijk sluimer ik weer in, op mijn rug liggend met de benen opgetrokken. Ik word moe wakker. Gerda is ondertussen vertrokken voor een confrontatie met de controlerend geneesheer. Zie haar blog. Na het ontbijt wandel ik naar de apotheek voor een hooikoortsspray. Ik moet de niesbuien voor zijn, anders is de lente niet te genieten. En ik heb meteen weer een uurtje gewandeld.
Morgen willen Gerda en ik Annelien en een vriendin meenemen naar een Landal Park bij Trier. Door Gerda's avontuur zijn al haar vakanties ook in het water gevallen. Maar dan moet ik drie uur in de auto zitten. Dus voor vertrek heb ik nog een preventieve ingreep bij de oestehopate geboekt. En verder moet ik veel bewegen. Het fietstochtje van gisteren miste ik bijna doordat ik een uur met Marjolein van Q search aan de lijn hing. Sommige projecten zuigen veel aandacht naar zich toe. Want ik beloof toch weer 'even' het een en ander in orde te brengen.

dinsdag, maart 27, 2007

Pijn

Pijn is een universum, zonder woorden of geheugen, maar wee degene die erin verzeild raakt. Een uitgebreid onbeschrijfelijk scala aan martelingen wacht, van gemeen wreed tot slopend subtiel. Sinds vorige week maandag herinnerde elk moment van onachtzaamheid me waar ik was: In de pijn. De beknelde zenuwen, overspannen spieren en gekneusde pezen rond mijn heiligbeen voerden een symfonie van ongenoegen op in mijn lichaam. Ik wist niet hoe ik kon ontsnappen. Vorige week leken de eerste ingrepen van de ostheopaat erg heilzaam, maar de laatste dagen kon ik amper lopen en niet meer zitten, zelfs niet op mijn knielstoel. Ik werd er zo moe van dat ik het liefst met bewustzijnsvernauwing op mijn bed lag. Maar deze dinsdag om vijf uur had ik weer een afspraak bij de osteopaat. Om vier uur vertrok ik kalmpjes peddelend op de fiets naar Mechelen-Noord. In de auto zitten was geen optie meer. Bij de osteopate probeer ik mijn leed te verwoorden. Het blijkt dat nu de linkerzijde van mijn bekken volledig is verkrampt, als reactie op de vorige behandeling van de rechterkant. Dat schiet niet op. Na een uur duwen, trekken en masseren verliet ik het pand als een normaal lopend mens. Ik ben meteen een uur blijven lopen om te voorkomen dat alles weer scheef zou schieten. Toen teruggefietst. Jeukende ogen en niezen kondigen de lente aan. Ik vergeet ook elk jaar mijn allergie weer. Na het eten meteen weer ruim een uur gewandeld. Zo leer ik de omgeving nog beter kennen. Toen na een pijnstiller en een heet bad mijn bed in. Aan een stuk doorgeslapen. (Helaas uitzonderlijk). Na het ontbijt even achter de computer voor de mail en wat licht werk en zodra mijn rug piept weer naar buiten voor een flink ommetje. Zo lang ik maar in beweging blijf, komt het weer goed, beloof ik mijzelf. Ik ga zo weer een eindje fietsen.

maandag, maart 26, 2007

Deuk



Deze maandagmorgen lijk ik met één blik uit het raam 500 euro armer geworden. Het zilverkleurige peugeootje dat ik in België heb gehuurd, vertoont een diepe deuk naast de rechterkoplamp. Ik neem nooit de extra verzekering, dus dit moet ik zelf betalen. De enige dader die ik kan verzinnen is een nachtelijke passant in de Varenstraat. De moddervlekken zitten er nog op. Vluchtmisdrijf heet dat. Gerda vindt het maar niks als ze dit leest. Het kan toch ook net zo goed in Nederland zijn gebeurd? Nou miet op mijn oprit en tijdens de visite bin mijn moeder zou ik zo'n klap zeker hebben gehoord op die stille zondagavond. Na mijn sessie met de Douanedeskundigen fotografeer ik maandagmiddag uitgebreid de deuk en doordenk ik alle mogelijke verklaringen op hun waarschijnlijkheid. Ik bespreek alle voors en tegens nog uitgebreid door de telefoon met Gerda, maar ik kom er niet uit. In de Varenstraat is geen spoor van een ongeluk te zien. Dus bel ik de verhuurder in Mechelen. Over die deuk. Dan blijkt dat ik de auto met deuk en al heb gehuurd! Hij zat er al in! Met enige goede wil kan ik het zelfs zien op de doorslag van mijn huurcontractje... Nou, ik heb me gelukkig zorgen gemaakt voor niks. Ik kan wel wat goed nieuws gebruiken. Dus lach je maar een deuk.

vrijdag, maart 23, 2007

Dit wil ik

The Quiet Persistence of Everyday Leadership Possibly the most fundamental thing to remember about successful tempered radicals is that they know who they are and what is important to their sense of self. They realize that they have multiple selves, some aspects more enduring and "core" than others, and they are clear about the ways these core values or identities are at odds with the dominant culture. Enzovoort. Dat boek sla ik voorlopig over, maar de quote vind ik wel aantrekkelijk.

Mis je niets?


Volgens mij is iemand al maanden zijn auto kwijt. Of tenminste de sleutels. Want die liggen bij mij in de keuken in de Huizingalaan. Ik dacht dat ze van Andrea of Yannic waren, terwijl zij dachten dat ik ze lieten rondslingeren. Dus als jij je sleutels herkent, laat het even weten.

Bezit is zorg


Ik ben (te) weinig in de Huizingalaan om er echt goed voor te zorgen. Mijn beide huurders, Yannic en Andrea, zijn overdag vaak naar school. En sinds de buurtspeeltuin achter mijn huis is uitgebreid ten koste van het plantsoentje, hebben de kinderen een paadje gemaakt vanuit de speeltuin, door het struikgewas achter mijn schuur om naar mijn tuin. En ergens deze week hebben ze daar rondgehangen en wat ruiten ingegooid. Gelukkig heeft Andrea heel adequaat gereageerd toen de baksteen de keuken invloog. Dankzij haar weet ik welke kinderen het zijn en kan ik met hun ouders de zaak verzekeringstechnisch afhandelen. Maar het maakt me ook duidelijk dat het bijhouden van twee huizen op zo'n afstand meer werk is dan ik leuk vind.

Spagaat


Voor ik het weet is het alweer vrijdag. En ''al die dingen die ik nog wil doen'' moeten bijna allemaal nog worden gedaan. Toen ik afgelopen donderdag moe wakker werd op de zolder van de Huizingalaan drong het tot me door dat ik hoognodig weer voor mijzelf moet gaan zorgen. Dat zou eigenlijk deze zomer zijn begonnen, maar Gerda stak daar een tumor voor. Sindsdien heb ik alles opzij gezet om te redden wat me zo dierbaar is: Mijn lief. Vanuit mijn overlevingsstrategie schuw ik geen drastische maatregelen. Dus ik heb meteen het huis van haar buren gekocht dat toevallig net vrij kwam. Dat na veel gedoe gefinancieerd met een tophypotheek op mijn Utrechtse huis. Verbouwinkje erbij, inclusief de tegenslag. ''Ja'' gezegd toen Marieke vroeg of haar zoon bij mij op kamers zijn zelfstandigheid mocht oefenen, waardoor ik nu uiteindelijk twee huurders heb. En steeds Gerda bijstaan in haar strijd, terwijl we samen haar thuissituatie verzekerden tegen een dreigende verloedering. Door al die mantelzorg heb ik zelf wel een jas uitgedaan zoals dat heet. Ondertussen toch wat klusjes gedaan. Voor het geld, maar vooral voor de eigen pret en energie. Dit jaar, nu we het voorlopig hebben overleefd, ben ik weer blij 'ja' gaan zeggen tegen allerlei leuke klusjes, want dat is nu heel duidelijk: Ik geniet van mijn werk. De intense vermoeidheid waarmee ik in juli 2006 op vakantie ging is er al met al niet minder op geworden. Nu ik wat 'tot mijzelf' kom, begint dat zich te manifesteren. Ik merk dat ik obsceen moe ben. Een diep soort uitputting. Ik heb maanden mijzelf opzij gezet en kan nu protesten van mijn ego nog amper herkennen. Geen wonder dat ik dan door mijn rug ga. Deze ochtend met Gerda naar de Qi-gong geweest. Het pakt wel de latente spanning goed aan, dus ik zet mijn weerstand tegen het hoge huisvrouwengehalte opzij, tot ik het wat onder de knie heb. Vanmiddag gaat de ostheopate weer ingrijpen in mijn gekneusde onderrug. Maar vooral moet ik mijn eigen zelfbeeld weer wat helderder maken en duidelijker begrenzen. Ik ga de onvoorwaardelijke steun aan alles en iedereen wat minderen, want ik ben al leeg genoeg gelopen. En ik ga een elegantie oplossing vinden voor de België-Nederland spagaat waarin ik nog steeds zit. Want ik kan niet een volledig leven leven op twee plaatsen.

woensdag, maart 21, 2007

Trend


Woensdag was ik de hele dag tot 's avonds laat in Zeist bij het 'True Colours' gebeuren. Zo'n 100 jonge talenten uit de grote gevestigde bedrijven als Phillips, Siemens, Corus enzovoort waren bij elkaar om zich bewuster te worden van de onvervreemdbare waarde van hun eigen eigenheid. Een trendsettend event dus, want het zet uniciteit en intuïtie op de agenda van het traditionele bedrijfsleven. En gezien de opmerkingen die de sponsoren maken, de hoge managers die dit toestonden, zal dat voor sommige gevestigde belangen een schokkende wending worden. Zelfsturing is al een geaccepteerd concept. En nu kondigt zich de volgende stap aan: Het individu (nu nog even: de werknemer) ontwikkelt nu ook een eigen visie en zelfstandige ideeën over de inzet van zijn of haar talent. (Tussen haakjes: de mannen en vrouwstrijd blijkt inmiddels gestreden.) En zodra dat inzicht en die competentie op voldoende schaal is verspreid zal de grote logge structuur van corporate Nederland leeg achterblijven en realiseren de (net)werkende talenten de nieuwe economische orde door hun eigen passie te volgen. Die zal zich kenmerken door veel tijdelijke doelgerichte allianties. De kostbare overhead van starre statische organisaties, kantoren en leaseconstructies wordt dan geschiedenis. Zal ook veel file schelen!

dinsdag, maart 20, 2007

Breekbaar

Ik ben niet echt in vorm. Of eigenlijk ben ik nogal breekbaar op dit moment.
Even naar zee - voor het eerst sinds de crisis acht maanden geleden uitbrak - een weekendje niks. En prompt ontspan ik net iets te veel. Zo ben ik zondag - op de bank met een boek - door m'n rug gegaan. Heel veel pijn tot ik maandagmiddag bij een ostheopaat op de behandeltafel lig. Ik zocht een chiropractor, die de boel recht kon zetten, maar dit was de eerste beschikbare hulp. Een ostheopaat grijpt zachter in, ook meer in de zachtere delen, zoals het bindweefsel. Ik heb liggen janken en rillen: alle spanning kwam er uit. En nu dinsdagochtend ben ik wakker geworden als een soort verbaasde breekbare glasfiguur. Op dit moment ben ik tot weinig in staat. Hoe ik er morgen dus bij zit is afwachten. De lekkende koepel in de keuken is vandaag voortvarend gerepareerd. Met succes zo lijkt het nu. En de keuken zelf is grondig schoongemaakt door poetshulp Kelly. Dus het zal wel weer de goede kant opgaan. Morgen zit ik in Zeist voor True Colours. Hopelijk iets minder bleek dan nu. ;-)

maandag, maart 19, 2007

Minder

De extra uurtjes zondagsrust die we onszelf cadeau doen in het appartement blijken bij mij toch duur uit te vallen. Ontpannen zittend op de bank blijk ik door mijn onderrug te zakken. Was ik TE ontspannen? Te onoplettend even? De maandag begint ellendig met veel pijn. Ik voel me belazerd en ik weet niet door wie... Gelukkig kan ik vanmiddag bij een ostheopaat terecht. Nog nooit van gehoord, maar de druk bezette chiropractor bood het aan als alternatief. Misschien een geluk bij een ongeluk: Die schijnt ook weet te hebben van de wisselwerking tussen een ontregeld skelet en een ontregelde spijsvertering. Als het maar helpt. Ik voel me erg krakkemikkig. De driemaal gerepareerde dakkoepel in mijn keuken lekt ook weer. Niet leuk.

Niks


Niks om aan te denken. Niks om me zorgen over te maken. Niks om in de gaten te houden. Niks dat ik moet regelen. Niks dat ik niet moet vergeten. Niks dat nog moet gebeuren. Niks dat ik eigenlijk nog moet beginnen. Niks dat af moet. Niks dat ook nog moet gebeuren. Niks dat ik moet controleren. Niks dat moet. Niks.

vrijdag, maart 16, 2007

Rust aan zee


Dit weekend - straks - worden we door de ouders van Ger meegenomen naar zee.
Om een punt te zetten achter de afgelopen periode. Alleen al met dit uitzicht voel ik hoe moe ik ben...
Dus tot iets later. Uitgewaaid en wel...

donderdag, maart 08, 2007

Rosa


Bij de ochtendmail zit een bericht van Rosa. Acht uur 's ochtends is zes uur 's avonds daar, mailt ze. Of ik dan kan bellen. Dan kan ze haar plannen bespreken. Dat laat een vader zich geen twee keer zeggen, maar ik moest toch nog tien keer bellen. Vodafone besloot steeds dat ik geen beltegoed had. Zelfs Anneloes gestoord. Toen ik Rosa eindelijk te pakken had, weet zij het aan het onweer daar. Soit. Ruim 20 minuten bijgepraat. Een beetje walkietalkie, want er zit net iets teveel vertraging tussen voor een natuurlijk gesprek. Maar ik ben weer bij. Ze heeft het daar erg naar haar zin, geld genoeg en zowaar een plan. Ze geniet erg van de ervaringen daar. Dat zijn voornamelijk feesten. Van werken gaat het niet komen, legt ze uit. Voor een enkele week vind je geen baantje, namelijk. Verder reikt de tijdshorizon daar blijkbaar niet. Deze week heeft ze het rustig. Het weekend daarna gaat ze met haar ''studievrienden'' Vera, Wessel en Suzan en Nello naar t Surfkamp, en daarna met het vliegtuig Australië over, noordwaards naar Cairns om Sophie daar te zien. Van daar met haar uit met zo'n ''hop-on hop-off busticket'' in stapjes weer zuidwaarts. Ergens middenin gaat ze nog met een zeilboot naar de Whitsunday's en met een jeep Frasier Island verkennen. Kortom de standaardtrip van de backpacker. Maar goed dat ze een goede rugzak als cadeau opgedrongen heeft gekregen. Anders had ze het met haar 'sex-in-the-city' rolkoffertje moeten doen. Naja, zoals Rosa dat zegt.

dinsdag, maart 06, 2007

Eh...

Alleen in Utrecht, gisteren bespreking bij De Douane en vandaag kennisgemaakt met een nieuw Politieonderdeel. Die willen zichzelf en hun omgeving helder maken waarvoor ze staan en waarvoor ze dienen. Na het gesprek hebben we allemaal het gevoel: "Dat plaatje gaan we ergens in april maken." Door de regen terug met het Greenwheelsautootje. In de Huizingalaan is Touria aan het schoonmaken. Een leuke verrassing elkaar te zien. Ze is hoogzwanger van haar derde kind en ze vraagt of haar man het werk mag overnemen als zij het niet meer kan. Dus zo hard zijn deze inkomsten nodig denk ik dan. Maar graag, het is hard nodig met mijn twee adolescente huurders. Vannacht waren we allemaal thuis, maar ik heb geen contact gezocht. Het gevoel van ''thuis landen op je eigen veilige plekje'' verhoudt zich daar niet goed mee. Als er anderen, niet-intimi, door jouw teritorium waren, verdampt dat gevoel meteen. En die prijs vind ik wel hoog. Als ik dan zo door Nederland rij, zoals vandaag, helemaal het kleine ondernemertje, heb ik eigenlijk geen huis nodig. Een bed en internetaansluiting volstaat. Een hotelkamer bijvoorbeeld.

Gisteravond ben ik nog wel even naar de buurtvergadering geweest om de inmiddels vertrouwde gezichten nog een bij elkaar te zien. Fanatiek zal deze buurt niet snel worden, maar iedereen is vriendelijk. Ook daar vragen; "Ik dacht dat je verhuisd was?" Tja, ik weet het zelf ook niet zo goed meer. Mijn oerhollandse bedrijf draait lekker en in België begint het er op privégebied juist overzichtelijker uit te zien. Hoe krijg ik dat bij elkaar? Gelukkig is er nu internet. Als 'thuisondernemer' blijk ik -zoals ik hoopte en wenste- weer vooraan te zitten in wat een echte trend aan het worden is. Als je goed bent in je werk, begin je voor jezelf en kweek je een netwerk. En netwerken op zich evolueert ook naar een comfortabeler niveau. Dankzij internet die nu zijn volgende ontwikkelingsfase ingaat onder de titel web 2.0. Dus netwerken, contacten maken en onderhouden en je zelf presenteren en je werk verspreiden, je hoeft er de deur niet meer voor uit. Alleen groepsbesprekingen blijven onvermijdelijk. Meer voor het gevoel van eenheid en gezamenlijk belang. Gisteren kreeg ik een uitnodiging voor een lokaal ondernemersnetwerkje, per brief notabene. ;-)

De functionele inhoud kan allemaal digitaal. Ik ben begonnen voor al mijn opdrachten een wiki in te zetten. Daarop kunnen mijn klanten elk moment reageren en meewerken aan de duidelijkheid die ik hen verkoop. Ik laat voorlopig de boel zich zo geleidelijk verder ontwikkelen. Als Rosa over een paar maanden terug is, wil ze misschien hier wonen. Maar ik weet ook niet of dat wel een goed idee is. Komt tijd komt raad.

maandag, maart 05, 2007

Utrecht

Voor mijn klus voor de Douane ben ik weer even in Utrecht. Goed geslapen en deze maandag goed gewerkt met de heren ambtenaren. Het werk is de grote lijnen in beeld te brengen. Sommige deelnemers hebben meer met de details, maar we vorderen gestaag. Morgen naar de Politie in Leusden voor een nieuwe klus. Rosa gebeld. De verbinding was slecht, maar met haar gaat het goed. Nu boodschapppen doen, want goed eten is erg essentieel momenteel.

donderdag, maart 01, 2007

Op zoek naar orde


Nu Gerda zeer geleidelijk aan krachten verzamelt, (ze moet nog wel vaak het hoofd in de schoot leggen, ze ligt nu ook weer in bed, gisteren te veel gedaan) krijg ik meer ruimte voor hoe het met mij is. Dat is hard nodig, merk ik. Gisteren kwam ik ziek thuis van een verder prima klus in Nederland. Dat is al vaker gebeurd, merkt Gerda dan op, maar even vaak kom ik bijna dansend thuis. Ik weet dat ik erg psychosomatisch ben, mijn lichaam reageert sterk op wat ik meemaak en voel. Het is nog moeilijk de vinger te leggen op wat mij beweegt en vooral onderuit haalt. Ik weet het even niet meer. Mijn spijsvertering heeft het in ieder geval volledig laten afweten. Mede door onze focus op gezond eten? Van een dagje niet eten en een nacht extreem vroeg naar bed knap ik al enorm op. In mijn dromen blijf ik dan op doorzoeken naar hoe het wel moet. Wat werkt wel?Met mijn gezondheid, maar eigenlijk met de hele inrichting van mijn vers omgeschoffelde leven. De toestand in de wereld baart me ook zorgen. De V.S. die al is opgestoomd naar Iran voor een mogelijk volgende brandstofoorlog, terwijl de klimaatveranderingen verbijsterend en bedreigend snel doorzetten. Stoken =verzuipen, stond hier bondig in de krant.

Wat is dan een gezonde harmonieuze ordening die zich weet te verdedigen tegen alle denkbare vormen van ellende? Die vraag doordrenkt niet alleen mijn dagelijkse bewustzijn, maar duikt ook 's nacht op in mijn dromen. Goede heldere ingevingen stromen langs, te vaak zijn ze ook weer snel verdwenen en ben ik (letterlijk) niet wakker genoeg om ze vast te houden. Vannacht droomde ik over eerlijk afrekenen als gezond antwoord op zowel afgunstige hebberigheid als op goedbedoelde maar denigrerende vrijgevigheid. Het fijne ben ik vergeten, maar een goede afrekening laat geen sporen na en bevrijdt beide partijen van hun wederzijdse verplichtingen. Het maakt van de gedane zaken voltooid verleden tijd. Nergens resteren gevoelens van geëxploiteerd te zijn of beboet, gestraft of anderszins tekort gedaan. Geen resterende impuls van ''Ik pak je een andere keer wel terug.'' Verdere afrekening is niet nodig. Helemaal klaar.