Posts tonen met het label organisatie. Alle posts tonen
Posts tonen met het label organisatie. Alle posts tonen

woensdag, december 08, 2010

Mag ik van u een onafhankelijk betalingssysteem?

Even hardop denken...
1.
Eerst was er de financiële crisis. Of beter die is nog steeds bezig, maar ondertussen gaan we op de oude voet verder. Aan het falende systeem is niets wezenlijks verandert. Geld kan dus morgen opeens weer minder waard zijn. En dus mijn hypotheek, spaargeld, pensioen of welke geldelijke zekerheid dan ook.
2.
Nu demonstreert de aktie tegen Assange hoe iemands bestaansrechten kunnen worden geplet, en zijn geldelijke vermogens afgepakt. Recht en veiligheid beperken zich tot hen die de machthebbers niet in hun comfort bedreigen. Mijn betalingen vertrouwde ik toe aan Banken, Credit Card maatschappijen en - naar ik dacht vrijbuiter - PayPal. Dat vertrouwen wordt nu schaamteloos ondergraven.
3.
Naast mijn financieel vermogen komen nu ook steeds meer gegevens terecht onder de hoede van commercieel gedreven internet giganten. Google heeft me al verleid om al mijn correspondentie bij hen onder te brengen met Gmail. En ze maken het me makkelijk om zo goed als voor niks al mijn werk via hen te doen. Deze blog is ook van hen. Het gemak van Google dient de mens... Binnenkort kan ik ook via Google betalen lees ik net."Op den duur zou de [Android] mobiele telefoon de functie van ov-chipkaarten en bankpassen kunnen overnemen. " Google leeft op advertenties. Ofwel ik betaal hen (indirekt) als ik via hen een koopje wil kunnen doen. Straks gaan ze dus ook nog meeverdienen aan de transactie zelf. Dat geeft hen wel heel veel macht. En macht corrumpeert tot nu toe iedereen die er teveel van krijgt.

Als ik deze drie ontwikkelingen in hun samenhang bekijk, krijg ik het gevoel dat we hoognodig een onafhankelijk betalingssysteem moeten hebben die even robuust en niet te kapen is als het internet zelf. Dat vergt even achterdochtige ontwerpers als de mannen van DARPA die aan de wieg stonden van het internet. Ja, grappig hè, deze koude oorlogsoplossing van Amerika werkt zó goed dat ze nu geen controle meer hebben over de informatie die hun morele bederf aantoont. Ik denk niet dat ze mijn geld op[ dezelfde manier onaantastbaar willen maken. Maar misschien gaan de webanarchisten wel een open source idee uitwerken...

donderdag, oktober 14, 2010

We make a mistake when we think of cancer as a noun. It is not something you have, it is something you do.

We make a mistake when we think of cancer as a noun. It is not something you have, it is something you do. Your body is probably cancering all the time. What keeps it under control is a conversation that is happening between your cells, and the language of that conversation is proteins.
Instead of saying, 'I have cancer", we should say, "I am cancering.' The truth of the matter is we're probably cancering all the time, and our body is checking it in various ways, so we're not cancering out of control.

W. Daniel Hillis, CANCERING, Listening In On The Body's Proteomic Conversation
Read more at www.edge.org
See this Amp at http://amplify.com/u/comd

woensdag, oktober 13, 2010

Asociaal gedrag bestraffen versterkt groepcoherentie

Soms valt het muntje bij mij heel langzaam. En weet ik goed nieuws te laat op waarde te schatten. Dan heb ik het al weer achteloos het ene oor in en het andere uit laten gaan. Zo weet ik nog wel dat onderzoek heeft aangetoond dat het asociaal gedrag bestraffen juist verbindend werkt voor de maatschappij. Ik vermoedde het tegenovergestelde. Maar waar ik dat heb gelezen ben ik helaas kwijt. Nu moet het onterecht doorgaan voor mijn particuliere opvatting. " Ja, dat denk jij maar." Helaas verzin ik weinig zelf.
Nu lees ik weer voor de zoveelste keer over de verrijkende ervaring uit 1933 toen Duitsland in een financiële crisis verkeerde. Over de oplossing die toen is uitgevonden door Silvio Gesell. En pas nu zie ik dat het perfect voldoet aan het wetenschappelijke inzicht waarnaar ik hierboven verwijs.
Dit is het citaat:
Instead of paying people a reward (= interest) in order to bring surplus money back into circulation he suggested that they would have to pay a small penalty if they didn't. He proposed to use money as a public service instead as a private good.
Deze oplossing is indertijd met groot succes toegepast in Wörgl in Oostenrijk en juist daarom verboden door de Oostenrijkse machthebbers. Nu is er dus ook wetenschappelijk bewijs voor de sociale waarde van dit gedragspatroon, maar de bron ben ik dus even kwijt. Iemand een idee?

maandag, oktober 04, 2010

Schoon verkeer


Dit is volgens mij de goede oplossing voor stadstransport. En Google gaat er geld in steken. Zegt ook genoeg dunkt me.

Waarom volg je mij?

Ik openbaar mijn invallen voorlopig maar meteen. Anders verdwijnen ze in een notitie en vervolgens in een -al dan niet virtuele - la voor ooit (als het te laat is). Relevantie, reputatie zijn de aanstormende buzzwords op internet. En terecht. Nu ik volledig ingeweven ben in honderden 'contacts' moet ik wel gaan sorteren. Aan van alles is overvloed op internet, maar mijn tijd en aandacht zijn nog even beperkt als altijd.
De klok tikt door. ("Terwijl de kater sliep en de pendule liep.")

Nu ik weer eens een volgende interessante persoon op Twitter wil gaan volgen, krijg ik er behoefte aan om ergens te noteren WAAROM deze mens interessant genoeg is om wat van mijn zijdelingse aandacht te verdienen. Dat zou ik eigenlijk in Twitter (of een cliënt) moeten kunnen noteren. Een soort TAGGEN zeg maar. Zou gillende interessant zijn voor Twitter natuurlijk, want dan krijgt iedereen op z'n profielpagina zo'n TAG cloud, terwijl zij met de metadata eh.... dingen kunnen gaan doen.

Het is voor iedereen relevant om te weten waarop zijn reputatie is gebaseerd. En dat beïnvloed weer het gedrag. Zo ontstaat er vanzelf een feedback loop waardoor het web zich verder ontwart. De hyperlinks krijgen zelf een waarde. Dat is een ander ouder idee, dat moet ik ook nog eens begrijpelijk noteren.

donderdag, augustus 12, 2010

Naar Groningen


Komende week ga ik een weekje kamperen in Groningen. Ik heb nog wat vakantie tegoed en ga wat bijslapen op het land van mijn voorvaderen. En misschien wat familie bezoeken. Adressen ben ik natuurlijk al lang kwijt, maar who cares dat googelen we toch gewoon? EN daar vind ik op Hyves deze schattige foto van de familie Oosterheerd. Precies zoals ik hen herinner! Of dat genoeg is? ;-)
Het weekend kan ik mijn eigen favoriet Gerda haar eerste optreden zien doen op het Noorderzon festival. Rutger Zuidam van Cherrytwist heeft haar uitgenodigd. En het gaat allemaal over geluk

dinsdag, mei 25, 2010

Zorgeloos werken



Dankzij dit perfecte filmpje dat ik vanmorgen zag (van een collega beelddenker!), begrijp ik ook beter mijn eigen zakelijke houding. Ik ben al heel lang zelfstandig ondernemer, maar met het gevoel dat dat eigenlijk niet klopt. Zaken doen en daar rijk van worden is namelijk helemaal mijn ding niet. Geleidelijk aan leerde ik wel dat het beeld van de winstbeluste zakenman voor meer mensen niet het ideaal is. Er zijn veel mensen die niet alleen voor het geld leven. Maar dat groepje voelde toch aan als de meer wereldvreemde subcultuur naast de hedonistische graaiers die de dienst uit leken te maken en er lachend met de winst vandoor gingen. Nu komt er geleidelijk steeds meer kennis die aantoont dat ik toch normaler ben dat ik vreesde te zijn. Dat geeft me weer wat hoop.
Ik had zelf al ontdekt dat juist de echt goede professionals niet doen wat ze doen vanwege het geld. Ze doen wat ze doen met hart en ziel zoals dat heet. Met passie omdat het hun 'ding' is. Volgens dit filmpje hoeft geld er alleen maar voor te zorgen dat je zorgeloos aan het werk kunt. Het wordt hier keurig voor je uitgetekend. He he dat begrijp ik tenminste. Snap jij nu wat ik bedoel?

donderdag, maart 18, 2010

Waarom sommige problemen nooit worden opgelost


Na vijf dagen hard werken bij het imd kon ik gisteren in de trein de weekendkranten bijlezen. Het echte nieuws komt dan niet zozeer uit de artikelen zelf, als wel uit de combinatie van verschillende stukken samen. Zo las ik een stuk over de opkomst van de eens zo verpauperde wijk Harlem in New York, gevolgd door een verhaal over hoe het is om arm te zijn in een Brusselse randgemeente. Het patroon van verval en heropleving lijkt universeel. Daarna een verhaal over hoe IJslanders hun eigen economie pogen terug te veroveren na de mondiale exploitatie van hun crisis. Nog een beetje Lehman Brothers Drama toe en dan begint zich nog een ander patroon te vertonen.

Al deze berichten gaan het in één of andere vorm over de verhouding tussen eigendom en verantwoording. In al deze verhalen is die verhouding zoek, terwijl het in wezen twee zijden van de zelfde munt zijn. (Of moet ik zeggen van onze samenleving.) Het pijnlijke is dat deze verhalen niet nieuw zijn. Integendeel. Zo wordt de strijd van de IJslanders om weer de macht te grijpen met allerlei volkse initiatieven volkomen terecht vergeleken met de Franse Revolutie. Blijkbaar zijn deze patronen van verkankering en heropbouw archetypischer dan we ons vaak realiseren.

Over dat laatste moest ik vandaag toch weer nadenken. Als deze crisissen niet nieuw zijn, waarom weten we dat dan blijkbaar niet goed genoeg om er (liefst preventief en pro-actief) iets aan te doen? Zo'n vraag moet ik altijd eerst voor mezelf beantwoorden, voor ik hem zo de openbaarheid in gooi. Ik realiseerde me dat sommige problemen nooit worden opgelost, ondanks dat iedereen de problemen heeft gezien. Het bystanders effect is één van de bekende redenen. En wetenschappelijk gestaafd: Als iedereen het al ziet en niks doet is het zeker niet nodig dat ik zelf spontaan iets doe? En daarbij; de overheid of anders het bedrijfsleven of in ieder geval de wetenschap zal zich er al lang mee bezig houden. Ik lees er toch regelmatig over..?

Maar ik heb zelf ook een ander patroon meegemaakt, waardoor misstanden niet worden opgelost. In mijn geval ging dat zó: Toen mijn dochtertje oud genoeg was om naar de lagere school te gaan, kwamen wij voor het eerst positief en blij gestemd weer in aanraking met dat instituut dat we sinds onze eigen kindertijd achter ons hadden gelaten. Alles is sindsdien leuker, frisser en speelser geworden. De lokalen, de lessen en de juffen.
Maar na de roze beginperiode kwamen we steeds meer met beide benen op de grond... Gedurende de jaren dat Rosa op school zat, werd steeds duidelijker dat er van alles schortte aan het instituut. Kort gezegd was de professionaliteit per saldo flink onder de maat. Maar daar kwamen we zeer geleidelijk achter. En tegen de tijd dat we zeker wisten dat er hoognodig iets moest gebeuren, ging Rosa alweer van school af. Daarmee verminderde ook onze ergernis en de noodzaak om daadkrachtig de knuppel in het hoenderhok te gooien. Nu nog ingrijpen zou lijken op natrappen en bemoeizucht. Dus is de school waarschijnlijk nog jaren op de oude voet doorgegaan, met alle gevolgen van dien voor generaties slecht opgeleide kinderen....

Naar aanleiding van deze oneervolle herinnering moest ik ook bij mezelf erkennen dat mijn inzicht in de economie pas sinds een paar jaar zodanig is dat ik er de betekenisvolle patronen in meen te kunnen herkennen, die ik hierboven beschrijf. Zal ik nu ook wachten tot mijn pensioen voordat ik er iets mee doe? En dan vervolgens maar berusten in de schijnbare onvermijdelijkheid der dingen?

woensdag, januari 20, 2010

Het proces van conceptformatie, ofwel, taggen, labelen, categoriseren en ordenen


Om op zijn minst de schijn van orde en beheersing te handhaven in deze steeds sneller complexer wordende wereld heb ik het nodig om een soort overzicht te houden. Mijn actuele voorlopige werkhypothese over hoe "het allemaal" nu is. Daarmee sorteer ik de impulsen die op me af komen. Maar ook dat verandert. Zelforganisatie is de nieuwe reddingsboei die ons drijvend houdt in de overstelpende ontwikkelingen. Ons brein heeft daarnaast zo zijn eigen methoden. Ons brein heeft een sterke voorkeur voor de meest eenvoudige representatie van een gegeven voorwerp, gedachte of situatie. Dat heb ik uit "Het innerlijk universum" (The universe within) van Morton Hunt uit 1982 al. Dit plaatje op pagina 182 laat het eh concept zien van een proef "The boundaries of words and their meanings" van de linguïst William Labov uit 1973*. Het koppigste kopje is number five...

vrijdag, januari 01, 2010

2010 het jaar van de waarheid?


2010 is mijn 57e nieuwjaar al. En ik merk dat ik er met veel minder illusies aan begin dan aan eerdere jaren. Let wel: Zonder illusies is niet helemaal hetzelfde als gedesillusioneerd. Ik heb nog steeds behoefte aan een voornemen, een richting , een ambitie. Maar mijn batterijen zijn niet helemaal vol meer en ze laden ook trager op. Ik heb minder energie te verspillen aan allerlei leuke onzin. Mijn verlangen naar een wat beter geregeld leven is onverminderd. Voor mijzelf, maar nog meer voor de mensheid als geheel. En dan graag in een harmonieuze globale ecologie. Ik koester nog steeds een paradijselijk verlangen, maar wel vanuit een maatschappij die haar eigen voortbestaan bedreigt. Te veel mensen kiezen voor de waan van de dag omdat de lange termijn steeds minder aantrekkelijk begint te ogen. Het is daarom dat ik van harte hoop en wens dat 2010 voor iedereen het jaar van de waarheid wordt. Stel je eens voor...

maandag, november 23, 2009

Beter gelijk dan rijk!

Hoe meer gelijkheid in de samenleving, hoe meer onderling vertrouwen. Mensen die anderen vertrouwen, zijn optimistischer en hebben meer controle over hun leven. Ze voelen zich comfortabel en hebben minder chronische stress. Voor meer info zie de website van de equalitytrust. Wat dat betreft ben ik er wel op achteruit gegaan. België is letterlijk en figuurlijk een meer versnipperd land. Met minder vanzelf vertrouwen tussen mensen, instituties en zo verder. En dat blijkt niet alleen mijn persoonlijke perceptie te zijn. Ik kom uit een cultuur van "Doe wat je zegt" en "Zeg wat je doet". Dit gedrag heb ik met volle overtuiging geoefend en er de voordelen van gesmaakt. Maar hier werkt dat niet zo. Het vriendelijke gedrag hier heeft meer functies, zoals het voorkomen van expliciete confrontaties. En dus heb ik hier naast "Ja" ook "Ja, ja" leren kennen en zelfs "Ja, ja, ja". In allerlei subtiele toonaarden. Voor mij is het leven een stuk minder eenduidig geworden. Maar goed. Zoals een buurman laatst zei: "Als het over een jaar nog een probleem is, zal het wel echt een probleem zijn zeker?" Het goede nieuws is dat het streven naar meer gelijkheid nu geen vage linkse ideologie meer is, maar een keiharde wetenschappelijke conclusie uit een overvloed aan data van de Verenigde Naties:

maandag, september 28, 2009

Logicomix


Dit weekend Logicomix gelezen. Goede medicijn tegen mijn depressie.
Tussen de werkelijkheid en de waarheid ligt enkel werk...

vrijdag, september 25, 2009

Kan ik de pijn aanhoren?



"Kunnen we de pijn aanhoren, zonder meteen te troosten of een oplossing te zoeken?" Dat is voor mij de lastigste vraag in het uitstekende artikel van Erik van Praag dat ik gisteren op het internet aantrof. De pijn van mijn naasten, van anderen en van de wereld in wanhoop, resoneert gevoelig met mijn pijnlijke plekken. Dat ik wil instinctief oplossen door buiten mij alle problemen aan te pakken op z'n Harries. "I did it my way!" En dan ga ik er helemaal voor. Met alle gevolgen vandien, merk ik recentelijk weer. Dus halverwege mijn 57ste levensjaar, moet ik weer eerst eens goed naar mijn eigen manier van doen kijken vóórdat ik me in nieuwe avonturen stort. "Reframing" heet dat momenteel bij mij. Hopelijk lukt het deze keer wel. ;-)

zondag, augustus 16, 2009

De evolutie van (het) netwerken.


Nog even wat ventileren. Een beetje visueel denken met de ogen dicht deze keer. Het internet ligt inmiddels als een wereldwijd web om onze globe. Vorige maand is nog een heel stuk Afrika er op aangesloten. Via deze kanalen kunnen we nu wereldwijde relatiewerken ontwikkelen. Daartoe zijn de hyves, facebooks, linked-ins en andere 'sociale' sites als paddestoelen opgeschoten om te bloeien op dit mycelium. Maar de analogie suggereert ook hoe primitief deze vormen nog zijn. En als we het wereldwijde sociale netwerk van een afstandje door de oogharen zouden kunnen bekijken, dan zien we dat dit wereldwijde web inderdaad lijkt op een schimmel die de wereld overwoekert, met hier en daar wat zwammen. (Een paar dagen ben ik via Twitter geattendeerd op een mooie data visualisatie daarvan, maar ik vond hem niet terug in de amorfe overvloed. Wie helpt?)

De evolutie zal doorgaan, het enige dat blijft is immers de verandering... Na deze eerste ongebreidelde wildgroei (meer is beter) ontstaat er noodzakelijkerwijs kwalitatief onderscheid. Zodra iedereen op iedereen aangesloten kan zijn, volgt de fase van de schifting. Dan is het simpele meedoen of erbij horen niet meer voldoende, maar wordt het belangrijk met wie je bent verbonden en waartoe en waarom. Volgens de ontwikkelingshierarchie van Graves komen we dan in de fase van de strijd om de macht, om de beste posities in het netwerk. De 'shoot out' heet dat in het internationale zakenleven. Die is dan ook al druk bezig tussen de internet- en computerbedrijven. Wie overleeft het bloedbad en wordt de nieuwe koning? Op individueel niveau merk ik het zelfde patroon. Ik heb al lang geen ruimte en aandacht genoeg meer voor elke nieuwe 'relatie' die zich spontaan aandient. Ik moet mijn tijd en energie beperken tot die mensen waar ik echt wat aan heb. En dus verdwijnen heel wat leuke mensen achter de aandachtshorizon en uit mijn adressenboekje. Daarmee volgt de ontwikkeling op internet naadloos de evolutionaire natuurwetten die onze echte maatschappij ook hebben gevormd. Dankzij GRAVES is de volgende stap ook al voorspelbaar. Maar laten we niet op de ontwikkelingen vooruit lopen. Het lijkt er dus op dat we de middeleeuwen van het internet gaan meemaken.

woensdag, december 17, 2008

Europees klimaat

Met het nieuwe klimaatverdrag kan 90% van de industrie op gratis emissierechten rekenen en wordt 80% van de schone projecten buiten Europa gerealiseerd. Kortom de nestbevuiling gaat onverminderd en ongehinderd door. Hebben we eigenlijk wel de leiders die we verdienen?

lees ook Ha Joan Chang

maandag, november 24, 2008

Spannende week.

Deze week moet eindigen in de Lange Winkelhaakstraat. Inclusief alle spullen die nu nog om me heen staan hier in de Harmoniestraat. Er moet nog heel veel gebeuren in dat huis daar. Vrijdag wordt alle sanitair pas aangesloten. Vrijdagavond de schoonmaak. Morgen ga ik naar de timmerfabriek om zeker te stellen dat ze maken wat ik wil. Dat moet allemaal deze week nog klaar. Geen speling of ruimte voor fouten of afwegingen. Poeh... En ondertussen pakt alles zichzelf alvast in hoop ik. Want maandag is alweer voorbij.

dinsdag, november 18, 2008

Geld speelt geen rol!


En maar 18% van ons doet wattie werkelijk wil. Dat las ik vandaag op het internetnieuws. Goed nieuws dus. Er valt hier nog veel geluk te creëren.

zondag, november 16, 2008

De verhuizing nadert

Dit weekend is het laatste weekend dat Gerda en ik even rustig met z'n tweetjes samen zijn in de Harmoniestraat. Volgende week zijn Gerda's kinderen er weer en bereiden we ons voor op het inpakken de week daarop. Het laatste weekend van november is onze langverwachte verhuizing naar ons nieuwe en nu definitieve onderkomen in de Lange Winkelhaakstraat. Onze wens is dat het deze laatste keer heel soepel en ontspannen verloopt. Vandaag hebben we een mailjte verstuurd naar alle vrienden en familieledendie mogelijk willen helpen. Heb je geen mail ontvangen en wil je toch meedoen? Graag! Laat dat dan even weten. Ik zie er erg naar uit om eindelijk weer een vaste basis in mijn bestaan te hebben.

vrijdag, november 14, 2008

Zaken doen


Nu de geld(wolven)wereld instort, is er hopelijk wat meer aandacht voor de vraag hoe het dan wel moet, zakendoen. Bij mij leeft die vraag in ieder geval al heel lang. Ik ben graag een eerlijk mens. Dat is een prettig gevoel en het geeft de rustgevende illusie van veiligheid omdat mij niks kwalijk te nemen valt. En ik denk dat eerlijkheid de meest efficiënte handelswijze is. Als het me lukt met een tegenpartij samen te werken die ook een vergelijkbare tactiek volgt, dan krijg ik ook gelijk in de praktijk. Maar sommige mensen opereren anders. Dan schiet het geen meter op. Hoe hou je de graaiers binnen de perken van het algemeen belang?

Het zou fijn zijn als we de formule kunnen specificeren die de optimale verhouding tussen het eigenbelang en het algemeen belang beschrijft. Als ik het totale vermogen van onze samenleving bezie is die in feite onveranderd door de financiële crisis. Het is wel lastiger om vermogen uit te wisselen of vast te zetten voor later, maar we kunnen in principe nog steeds hetzelfde. Als we de graaiers aan de top eruit weten te wippen, is het rendement van het geheel meteen een stuk beter!