zaterdag, december 30, 2006

Het verhuur-experiment

Gisteren was het een uiterst onaangename ontmoeting met mijn huurder. Ik zag zijn moeders auto voor mijn garage staan en was blij de schilderspullen in de gang te zien. "Ah, ze zijn al aan het schilderen... Leuk!" dacht ik.
Maar meteen daarna rook ik de asbaklucht en struikelde ik bij binnenkomst van mijn eigen huiskamer over mijn huurder. Hij had zich prinsheerlijk met een vriend op mijn bank geïnstalleerd. Om hem heen een spelcomputer en nog een boel andere spullen. Het was overduidelijk dat hij er niet 'even' moest zijn, maar dat hij de ruimte gebruikte alsof hij die huurde in plaats van de kamer boven. Met zijn reactie "Ja, maar het was maar voor even." gooide hij nog olie op het vuur. Ik was woedend en geschokt en mijn welwillendheid volledig verdampt. Het was dat ik geen tijd had door mijn andere verplichtingen. Anders had ik hem er meteen uitgezet. Op weg naar mijn fiets in de schuur werd ik daar ook nog eens geconfronteerd met de resten van een verblijf daar. In een kring stonden ondermeer mijn tuinstoelen en een gele bank, met middenin een vuile kring met lege bierflessen en een doordringende verschaalde dranklucht.
Het verhuur-experiment lijkt al mislukt voordat hij goed en wel is begonnen. Terwijl ik op de fiets naar het postkantoor was, is Gerda ook maar naar de buren gevlucht. Daar hoorde ze dat mijn huurders elke avond in mijn huiskamer bij de TV zitten. Ik heb nu de indruk dat ze denken dat ze bij mij blindelings kunnen doen wat ze willen. Dan zijn ze bij mij letterlijk aan het verkeerde adres.

Geen moment verveling.

Donderdagnacht na de prachtige uitslag heb ik - voor het eerst sinds tijden! - weer zorgeloos geslapen met het heerlijke idee, dat er weer van alles mogelijk is. Het voelt alsof ik na een heel benauwde uitzichtloze tijd opeens weer in een lichte ruimte ben, met een zee van mogelijkheden om me heen. Dat gevoel ervaar ik nog steeds met vlagen en dan ben ik weer heel bij en dankbaar. Maar het was naief om te verwachten dat hiermee de rust en harmonie terug is in mijn leven...

De volgende vrijdag stond al een reisje naar Nederland gepland. Ik moest naar de notaris om de hyptheekacten en omringende documenten officieel te tekenen en om de 8000,- euro op te hoesten die ik zelf moest inbrengen in de deal. Voor dat laatste hadden ze me woensdag al gebeld toen ik met Gerda en Annelien in het UZL (Universitaire Ziekenhuis in Leuven) wase. Of ik dat maar even telefonisch wilde overmaken.
"Ik ben nu in het ziekenhuis en pas na zessen thuis"
"Eh, oh."

Dat verzoek hadden ze ook een week eerder kunnen mailen, natuurlijk. Die avond weer achter mijn bureau, bleek dat telefonisch overmaken binnen een uur mogelijk is. Maar alleen als je dat vooraf hebt aangevraagd. En die procedure duurt wel drie weken...

Dus na een tijdrovende zoektocht door het telefonische en virtuele doolhof van de bankwereld heb ik besloten het geld voor alle zekerheid maar ouderwets contant op te halen bij het postkantoor en persoonlijk naar de notaris te brengen. Een gok met een nare verrassing naar zou blijken... (wordt vervolgd)

donderdag, december 28, 2006

N I K S ! ! !

Net terug uit Leuven. Ik ben compleet van de kaart; Op Gerda's PET-scans is niets meer te zien! Het zijn vage foto's, zekerheid bestaat niet enzovoort, maar dit is de best mogelijke uitslag. Ik moet het nog verwerken. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. De toekomst is terug van weggeweest!

woensdag, december 27, 2006

Het uur van de waarheid?

Vandaag een belangrijke dag. Gerda gaat drie uur onder de scanner in het Leuvense Universitaire Ziekenhuis. De beelden die dat gaat opleveren moeten ziichtbaar maken of de chemo's enig effect van betekenis hebben gehad. Er zijn in principe drie uitslagen mogelijk: Het is 'duidelijk' minder, meer of gelijk.
Alleen als het duidelijk minder is, heet de behandeling succesvol. In dat geval adviseert dokter Vansteenkiste Gerda er waarschijnlijk nog twee om dit succes te consolideren. Dat weten we na het gesprek met hem. Terwijl Gerda onder de scanner ligt, gaan Annelien en ik winkelen in Leuven. Op de terugweg halen we Rosa op. Zij komt eindelijk hier kijken hoe haar vader zich redt. Ik verheug me op haar komst.

dinsdag, december 26, 2006

Tweede kerstdag

Tweede kerstdag is tradioneel een werkdag in Vlaanderen. En na een drie dagen luieren heb ik ook geen bezwaar om weer even wat te doen. Beneden in mijn woning op de Varenstraat 27 in Rumst is het een doolhof van lege boekenkasten en boekendozen. Maar we gaan nu eindelijk Gerda's bureau in elkaar zetten dat we bij IKEA kochten. Dan gebeurt er eindelijk wat aan haar werkkamer.

maandag, december 18, 2006

Comateuze start

Vandaag was ik gevoelsmatig eindelijk aan het grote uitrusten begonnen, maar de kalender beslist anders. Het is gewoon weer maandag en ik moet me focussen op alle verplichtingen en taken die - heel gemeen - gewoon blijven liggen wachten tot ik ze voltooi. Dus begin ik geleidelijk weer wat op een hoger energiepeil te functioneren. Eerst rustig breinloos het ijs van Gerda's auto gekrabd, ze heeft bij de huisarts weer bloed ingeleverd. Nu heb ik inmiddels toch nieuwe schetsen voor de Brandweer gemaild en ben begonnen met de organisatie voor donderdag. Dan ga ik met Bart als hulp naar Utrecht om de twee grote slaapkamer boven leeg te halen. Ik ga ze verhuren aan de zoon Yannic van vriendin Marieke en aan weer een vriendin van Yannic die meekomt in de deal. Zo wordt ik steeds meer kapitalist. Twee huizen en nu ook nog huisjesmelker...

zaterdag, december 16, 2006

Weeeeeeeeekend

Hoe heerlijk. Uitgeslapen zonder grens. En dan nog even dagdromen en mijmeren toe. Dat is (te) lang geleden. Uitrusten vreet tijd, maar ik geniet er grenzeloos van: FF niks moeten. Alleen wat boodschappen en wat goede voornemens gedaan. Tot zondagavond zijn Gerda en ik ongestoord vrij. He he...

donderdag, december 14, 2006

Sprekend beeld


Een plaatje zegt meer dan 1000 woorden.
Zalm sust, terwijl Verdonk dient te zwijgen.
Zo is de politieke wereld opeens weer inzichtelijk.

Wacht ff dokter

Ik ben even in Rumst om wat te werken. Gerda ligt nu in Leuven de laatste chemo in te nemen. We hebben de doktoren even de wacht aangezegd. De PET-scan op 27-12 laten we doen, maar alle andere plannenmakerij tillen we over het Nieuwjaar heen. Voor Gerda een grote opluchting, ze zat er mentaal behoorlijk doorheen de afgelopen dagen. Al vanaf de zomer wordt aan haar gedokterd en dokters stoppen pas als de patiënt niet meer te helpen is. In negatieve of in positieve zin. We hebben het al vaak gehoord: "U bent nog jong." Dat kreeg Bruna ook steeds te horen. Na vandaag moeten ze dus even van haar afblijven. Dan kan ze - als de chemo-dip gepasseerd is - echt even bijkomen. Later meer hierover.

woensdag, december 13, 2006

Ik kom tot me Zelf

Deze morgen begon ik me al behoorlijk een sloof te voelen. Ik vind het best een opgave om met de voeten op de grond boven de materie te blijven uitsteken. Gisteravond liet ik me er bij zitten. Gewoon even voor de TV ontspannen, veel meer had ik niet meer in huis. Voor de hypnosedoos was het in no time weer te laat voor de rest. Dus kleurt de bijbehorende verwaarlozing de volgende ochtend in met vieze vuile kleuren. Een frisse start is onhaalbaar, hoe krijg ik mezelf op een pretttige manier in het gareel en de zaken voor elkaar? Gelukkig heb ik vandaag Gerda's afspraak bij de Shiatsu overgenomen, nu zij daarvoor zelf te ziek is. De dame daar duwt me mijn lijf weer in, op de manier waarop het oorspronkelijk bedoeld is. Heerlijk. Thuis staat Gerda ondertussen onder douche. Een goed teken; dan is ze niet misselijk. Ik ga ondertussen maar even hiernaast de mail checken en meteen dit blogje doen.



Terwijl de kachel de kou wegstookt, speelt op YouTube het countrygroepje ValsPlat, met Izak Boom en consorten. Gepromoot dor mijn broer Geert, die deze vidootjes schoot en nu rondmailt. Bijzonder muzikaal. Maar de teksten - hoe knap ook - deprimeren me. Gecultiveerde kleinheid. Zelf noemen ze het milde ironie. "Mij zie je nooit meer terug." Wat doe je hier dan nog? Grootheidsschroom heet dat tegenwoordig. Ach, ze hebben woord gehouden lees ik net via de site van Izak. Ze hebben zichzelf net opgeheven.

dinsdag, december 12, 2006

Tja

Jaap de Lange belde vandaag om even bij te praten. Zijn zaken gaan voorspoedig en hij heeft goede mensen ontmoet bij Jam vertelde hij. Geen Harry's maar niet verkeerd. ;-) Ik vertelde hem dat het leven de laatste tijd net een soort computergame is waarbij ik op een bijna te moeilijk level terecht ben gekomen. Ik leer veel, maar dat gebeurt zoals altijd voornamelijk via fouten. Soit.

De dag begon stralend en soepel. Kids op tijd geordend de deur uit en ik ook. Ik bedankte mijn engel al. Dichtbij Leuven werd het al anders. De politie hield drankcontrole. Om negen uur op de dinsdagochtend. Ik moet er niet aan denken... Gelukkig had Gerda gezorgd dat alle papieren bij de hand waren. Zo was ik toch nog vroeg in het ziekenhuis. Maar we waren niet zomaar vertrokken. De auto gaf één kik en hield het daarna voor gezien. We hebben een uur in de auto zitten zonnen tot de Touring kwam (De Vlaamse ANWB). De startmotor bleek stuk. De auto aangeduwd. Naar huis gereden. Gerda uitgeladen en meteen naar de garage. Dan blijkt het grote voordeel van persoonlijke betrekkingen: Ondanks de drukte daar hebben ze de auto meteen gerepareerd. Ze wisten van Gerda's situatie en ik heb de wagen zoëven om vijf uur op kunnen halen. Vandaag al flink gewandeld dus, het is 20 minuten lopen naar de garage. Tussendoor ook lekker gefietst. Met Jelles fiets naar de fietsenmaker in het volgende dorp Reet. (Ja zo heet het echt, kijk maar op Google Earth) En daar de mijne weer opgehaald en langs de supermarkt in Rumst terug. Zo leer ik Vlaanderen kennen.

maandag, december 11, 2006

Kale Kerstvakantie.

Thuis bij Gerda zit Annnelien in een koude kamer TV te kijken en heeft de hond de vuilnisbak over de keukenvloer gewerkt en op de mat gepist. Het nut van ouderlijk gezag is weer eens bewezen. Ik heb Gerda achtergelaten tegen acht uur deze maandagavond en ben door de regen naar Rumst gereden. Toen ik vertrok had ze nog geen echte chemo binnen, alleen de voorbereidende spoelingen. We hebben vanmiddag het vervolgprogramma gekregen. Dat de kerst miezerig zou worden wisten we al. Gerda zit dan midden in de after-chemo-depressie die inmiddels goed te voorspellen is, na de drie eerdere keren. Maar nu is ook de week erna opgeëist door de artsenij. Woensdag 27, meteen na kerst moet Gerda 's middags drie uur onder de PET-scanner. Donderdag zit ze al om half negen 's ochtends een longperfusietest te doen. 's Middags nog meer, diffusiecapaciteit enzo, het geheel rond half vijf af te ronden met de finale eindejaarsbespreking met de Geneesheer Johan Steenkiste. Ik ben erg benieuwd naar onze Oudejaarsviering. De wensen voor het nieuwe jaar zijn al wel heel duidelijk... Als Rosa terug is uit Engeland, moet ik ook met haar de agenda bespreken. Zij zou juist die dagen bij ons hier in België zijn...

Vaagheid troef.

Net als ik dan toch - om me even te verzetten - een ‘tas’ koffie ga drinken beneden in het café, duiken de artsen in opleiding op bij Gerda in de kamer.
De chemo-cocktail wordt deze keer met 20% verminderd om de weerstandsvermindering binnen de perken te houden. Tussen Kerst en Nieuwjaar is er geen rust. Ze moet dan twee dagen opdraven voor een serie onderzoeken en een evaluatiegesprek met het opperhoofd Johan van Steenkiste. Wat voor Oud en Nieuw gaat dat worden? Het is nog niet afgelopen, beseffen we. Nadat we alles uitgebreid hebben doorgesproken, vanuit technisch medisch standpunt tot en met het filosofisch spirituele perspectief en weer terug, is het vooral duidelijk dat niets echt duidelijk is. Hoe we het ook wenden of keren het is vaagheid troef. En elk moment dat we verwachten duidelijkheid te krijgen of te kunnen creëren, gebeurt er iets waardoor we weer volledig in de mist zitten. Gerda zal zelf - en helemaal alleen - haar knopen moeten doorhakken.

Artsencommunicatie

Onze oude jonge arts in opleiding Dr. Wijnants komt onverwacht ook langs. Hij wil horen hoe het is verlopen na zijn verwijzing naar het Duffelse ziekenhuis, twee weken geleden toen Gerda ziek werd. Hij weet van niks en nadat we hem hebben bijgepraat komen we dus vanzelf op de steken die blijkbaar her en der gevallen zijn. De noodzaak van een betere communicatie ontkent hij niet, maar van hem mogen we niet veel verwachten blijkt wel. En dat artsen elkaar gewoon even opbellen is in ieder geval te veel gevraagd. Dat hadden we bij Beck ook al geconstateerd.

Volgens mij heeft elke patiënt een onstilbare behoefte aan duidelijkheid.
Het blijkt hier standaard om na elke chemoweek een brief voor de huisarts mee te krijgen. Maar dat gebeurde tweemaal niet. Toen de bloeduitslagen evenmmin aankwamen in Leuven ontstond een potentiëel gevaarlijke situatie. Dr. Wijnants erkende dat toch wel, hij zou de assistenten er op wijzen... Symptoombestrijding is het enige dat ze hier leren ze nietwaar? Ook aan dovemansoren is ons advies om het behandelingsprotocol vooraf zwart op wit aan de patiënt te geven. Dan kan de centrale figuur die cruciale behandeling mee bewaken. De niet-standaard situatie van Gerda lijkt ook een risicofactor in de behandeling. Een zeldzame kanker die op z’n Nederlands is aangepakt, daar zijn ze hier niet op bedacht, merken we steeds meer. Beide gegevens worden als verontschuldiging en bijna-beschuldiging te pas en te onpas in het gesprek gebracht. En we merken dat dingen niet gaan zoals wij dat begrepen. Na drie keer chemo zou een scan volgen. Maar dat is stilletjes niet gebeurd. Wij zijn ook ingedut door de fabrieksmatige routine. Alles verloopt hier volgens vaste onverklaarde standaarden. Ik neem dan aan dat dat een bepaalde controle en zekerheid weerspiegelt. Dom.

En wat straks?

Dit weekend hebben we het ook even gehad over de keuze die wacht als de chemo achter de rug is. We weten de echte oorzaak van Gerda’s tumor niet, we doen het met onze eigen hypothese. Mogelijk spelen er milieu- of genetische factoren, zoals ik al noemde. Het kan ook daarbij of los ervan, een fysieke respons zijn op de manier waarop Gerda haar leven heeft geleid. Er schijnt een algemeen symptoom te zijn bij veel kankerpatiënten. Een soort verlies van levensvreugde. “Ik zit het wel uit, maar van mij hoeft het niet meer zo.” Dit is een gevaarlijk opmerking, weet ik. Het discrimineert en stimatiseert en be- cq veroordeelt de kankerpatiënt. Maar deze minder empatische reacties even terzijde plaatsend merk ik op dat deze gevolgtrekking op steeds meer plaatsen wordt gemaakt. Op basis van veel gegevens en door betrouwbare bronnen, zoals ervaren traditionele medici, die juist op basis van hun brede ervaring tot dit soort inzichten komen. Carl Simonton is wel de bekendste. In Nederland laat de gepensioneerde Haarlemse arts Hans Moolenburgh zich horen, zoals in de laatste ‘Happinez’.

Gerda’s genezingstrategie volgt ook deze lijn. We accepteren bij gebrek aan beter de traditionele agressieve behandeling van de kankersymptomen, maar zetten onze kaarten vooral op de integrale verbetering van haar manier van leven, zowel psychisch, mentaal als fysiek conditioneel. Alles wat de levensvreugde kan of kon aantasten, wil ze onder ogen zien en vervangen door heilzamer gedrag. En we vergeten niet dat de fysieke symptomen het inmiddels onherstelbare gevolg kunnen zijn van oorzaken uit haar verleden. Maar dat doet weinig of niets af aan de waarde van deze wending. We voelen elke dag hoe belangrijk het is het leven te leiden zoals dat is bedoeld. Dat laatste te onderkennen is elke dag een nieuwe les.

Waar ik het ook nog even over wil hebben: Ik neem bij mijzelf waar dat ik al jaren meander tussen een superrationele levensbeschouwing en een meer mythische ervaring. Ik vermoed inmiddels dat beide even waar zijn, maar zoek nog naar de juiste taal waarin beide aspecten zuiver verwoord kunnen worden. Daarnaast heb ik ook wel door dat mijn levensbeschouwing per moment plaatsvindt vanuit een ander perspectief. En niet toevallig altijd vanuit de meest comfortable of tenminste minst pijnlijke positie. Zodra tot me doordrong dat Gerda kanker had en mijn vriendinnetjes heerlijke lichaam werd aangetast, switchte ik van een hedonistische vakantieganger naar een spiritueel geörienteerde zinzoeker. Pure ego-gestuurde verlichting dus. De omstandigheden dwongen mijn ‘groei’ af. Een soort zwemmen of verzuipen strategie van het universum. Zo Harry, jij wil weten wat precies de relatie is tussen lichaam en geest? Nou daar hebben we dit op gevonden! Ik weet nu inmiddels heel goed dat de lijfelijkheid tussen Gerrda en mij wel wordt gehinderd door alles waar ze mee wordt aangetast, maar dat er in wezen (!) niets is veranderd in het onuitsprekelijke genoegen van het hele intieme samenzijn. We zijn nog even onbeschaamd blij met elkaar. Ik groei en of ontwikkel dus alleen nog als ik geen andere keus heb. Anders doe ik liever lekker niks anders dan de dag plukken en wat dagdromen. Dat is helemaal conform Graves, beweert mijn brein.
Economen en psychologen zijn het er inmiddels over eens dat verlies bij mensen zwaarder telt dan winst. Dat is uitgebreid getest en aangetoond. We doen er veel meer voor om een verlies te beperken, dan dat we over hebben vooor een winst van gelijke waarde. De minderheid die wel pro-actief de nek uitsteekt hoort bij het gilde van succesvolle ondernemers. Ook bij die groep is aangetoond dat hun enige gemeenschappelijke onderscheidende eigenschap is dat ze domweg meer ondernemen. Ik ben zelf meer een gemiddelde gemakzuchtge risicomijder. Dat ik kleine zelfstandige ben is het gelukkige gevolg van een jeugdige combinatie van idealisme en naïviteit. Dat behoedde me voor de kartonnen doos van het loonslavenbestaan.

Wat als de chemo werkt?

Nog een boek te schrijven: Chemo voor Beginners. Er is net weer een nieuwe dokter in opleiding langs geweest. Zo uit Kuifje gestapt. (Ik begrijp nu waar Hergé zijn tekenstijl vandaan heeft. Belgen zien er zo uit.) Hij doet zijn ding en we vragen hem: “Welke criteria bepalen de behandelingskeuze na deze chemo?” Artsen lijken instinctief eenduidige antwoorden te mijden, maar ik begrijp de vuistregel: Als een chemo geen duidelijk effect heeft, stopt men. Als het wel blijkt te helpen is men geneigd er voor de zekerheid nog een schepje bovenop te doen. Met Gerda zitten ze hier een beetje verlegen. (Dit is BV, Beschaafd Vlaams, In Nederland zitten ze dan 'omhoog', bizar woord eigenlijk.) Haar tumoren zijn namelijk al verwijderd. Daaraan kun je natuurlijk makkelijker zien of ze zijn verminderd dan aan de vage resterende waas op haar longvlies. We kijken elkaar aan. Ze zullen wel twee extra chemo’s gaan voorstellen. “Zeker als ik ze vertel dat ik geen operatie wil.” zegt Gerda. “Dan wordt het februari.”, concludeert ze. We zijn even stil.

Kanker is van deze tijd

Gerda en ik hebben wel meteen het kankerblaadje verslonden. Hoe doen anderen het en is er misschien echt nieuws over kanker? Om met het laatste te beginnen: Nee. De bestaande behandelingen worden wel steeds verfijnder, maar kanker is nog steeds iets dat wordt bestreden en niet genezen. Dat -voor mij- essentiële verschil komt ook naar voren uit de interviews. In elk nummer staat tegenwoordig wel een interview met één of twee BV’s zoals de Bekende Vlamingen hier heten. Bekend of niet, allen leren het leven bewuster en diepgaander te waarderen. Maar ik lees niets over een aspect dat in de ervaring van Gerda en mijzelf ook heel wezenlijk is: Dat kanker een uiting, een symptoom is van je eigen levensconditie. En als je het evenwicht in je bestaan wilt herstellen, ga je zoeken naar de oorzaken. Die oorzaken kunnen van genetische aard zijn of liggen in milieuaspecten. Daar heb je weinig directe macht over. Asbestslachtoffers gaan gewoon binnen vijf jaar allemaal dood. Eén op de drie mensen zal aan kanker overlijden. En het is een ziekte van de westerse wereld.

Kanker is pas echt als je er direct mee wordt geconfronteerd. Het wordt vooral ervaren, beleefd en behandeld als een persoonlijk probleem. Zeker door de patiënten zelf. Dat is een natuurlijke overlevingsreflex. Maar vanuit dit perspectief is het verschijnsel niet te overzien in de juiste verhouding met de context. Ik heb bijvoorbeeld geen kanker (denk ik), maar mijn dagelijkse bestaan is ook bezwaard door de algemene levensomstandigheden van mijzelf en mijn tijdgenoten. Ik kan de gedachte niet uitbannen dat meer mensen in stilte lijden aan onze manier van leven. Ze is van een liefdeloosheid en onbeholpenheid die me heel verdrietig maakt. Een stil ziek gevoel van binnen, waar ik me ook nog voor schaam. Kanker, deze westerse welvaartsziekte, past hier voor mijn gevoel heel goed bij. Ik ben niet de eerste die deze woekeringen met elkaar associeert.

Ik zou bijvoorbeeld graag van mijn eten genieten, zonder het sluipende besef dat het ten koste van veel energie uit de aarde is geforceerd onder vaak zeer kunstmatige omstandigheden, soms helemaal aan de andere kant van de planeet. Ik zou graag rondrijden in een auto met de zekerheid dat ik daar niets en niemand tekort mee doe. Ik zou graag genieten van mijn levenscomfort en alle spullen in de zekerheid dat allen die daaraan bijdroegen evenzeer genieten van hun aandeel in die welvaart. Maar dat geluk dienen we nog waar te maken. Tot dat moment hangt er een soort schuldige zwaarte over mijn comfort. Ik kan die alleen buitensluiten door mijn bewustzijn te verlagen tot een snoezelige sufheid.

Dit slikken we niet meer

We hebben ons goed voorbereid op de laatste ronde. Een loodzware tas vol proviand staat naast het bed om de misselijkheid te bezweren. Blijven eten, is het devies en dan liefst iets dat gezond en smakelijk is. Het ziekenhuiseten roept al Gerda’s walging op. Het is deels de conditionering van de chemo die daarop wordt geprojecteerd, maar helaas ook deels het eten zelf. Ik zit er volkomen nuchter naast, ben niet speciaal kieskeurig, maar krijg het laffe spul ook niet weg. Vaag kapotgekookt spul onder een sausje dat ondanks de velvorming is afgekoeld tot een soort ondefinieerbaar snot. Het vormloze gele hoopje ernaast gaat door voor puree. Het geheel wordt in stijl neergesmeten door een dragonder. Maar vanaf vandaag is zij met haar eten in de ban. Ze komt er niet meer in.

Oude chemo rotten

We zijn weer in het ziekenhuis van Leuven. Voor de laatste chemoweek van de vier chemokuren. Gerda is geïnstalleerd op een bed in een éénpersoonskamer. “Ah, een oud-model bed. “ concludeert ze met een kennersblik. We zijn inmiddels habitués met alle bijbehorende kenmerken. Ik weet blindelings de weg langs de voornaamste routes van dit enorme ziekenhuislabyrint en we kijken niet meer op van de bizarre procedures. Het is deze gewoontevorming waardoor absurde routines in stand blijven, ook al moeten de patiënten na ons daardoor dezelfde zinloze verwarring en ontreddering doormaken. Wij hebben noch de energie en noch het belang om deze speciale wereld te verbeteren. Nog een paar dagen en we zullen het allemaal graag vergeten. Of liever verdringen. Weg ermee.
Over menselijke en onmenselijke behandeling valt een boek te schrijven. Wie weet, ooit.

zondag, december 10, 2006

Hm...

Wat is het verschil tussen een blog en een kletsplek? ;-) Deze zondag een Ikea boekenkast in Annneliens kamer in elkaar geschroefd en zo nog wat gedoe.

vrijdag, december 08, 2006

Dag vrijdag

Vandaag beter in mijn vel. Klus voor Joop naar tevredenheid opgeleverd voor akkoord. En nu met Gerda naar de Ikea. Eindelijk het kameropknapklusje afronden. We leven alweer weken in de tijdelijke rommel.

donderdag, december 07, 2006

Warrig

Wie is dat verwarde jongetje dat zo verschrikkelijk druk zijn best loopt te doen? Is dat Harry van der Velde? Het lijkt er wel weer op. Ik voel me weer eens verward en verwikkeld in van alles. Ik was gisteravond zo miezerig, dat ik meteen na het eten in bed ben gekropen. Dat kan gelukkig omdat Gerda nu weer even op de been is. Het is vooral mentale uitputting. Ik heb meteen de klok rond geslapen. Vannacht droomde ik dat ik - na alweer een eindeloos lange reis - toch nog op het nippertje was aangekomen op mijn bestemming, alleen om te ontdekken dat ik mijn paspoort was vergeten en mijn portemonee verloren. Ik hou me voor dat het leven een spel is, maar daarom verlies ik het nog niet graag.

dinsdag, december 05, 2006

Gunstige wind

Gisteren was een heerlijke dag. Ik was weer eens in Utrecht. Om mijn handtekening te zetten onder mijn dertigjarige verbintenis met de geldhandelaars van Westland Utrecht en voor een bespreking met de enige opdrachtgever die ik momenteel nog bedien, Joop Kroon van de Belastingdienst. Slecht geslapen, dus ik vreesde halverwege de dag in te storten. Maar alles liep verrassend soepel. Een perfecte combinatie van lage verwachtingen, een open houding en bereidwilligheid. Zoiets. En mazzel natuurlijk. Ik sein Rosa altijd in als ik die kant op ga, maar ze had al gemaild dat ze niet kon. Toen ik Rosa belde na het werkoverleg bleek ze verrassend vlakbij in de Hema aan het winkelen zijn. Ik kon haar daar meteen als een goede vader troosten, want ze had die ochtend net de laatste van haar vriendinnen naar Schiphol gebracht. Al die meiden gaan eerst naar het buitenland hun horizon verleggen. Rosa wil ook en ik steun dat, maar kiezen en dat dan handig aanpakken is een les op zich. We zijn wat gaan drinken en daarna was ze een perfecte 'shopping-assistant'. Zo was ik tijdig thuis met alles en kon ik mooi het pakje oppikken dat mijn internet telefonie mogelijk moet maken vanuit de Huizingalaan. En daardoor kon ik die avond alweer naar België, waardoor ik nu extra tijd ne rust heb om allerlei nuttige dingen te doen die me anders verwijtende blijven toegrijnzen. Ga zo door!

zondag, december 03, 2006

Wankel evenwicht

Geluk = evenwicht. Dat is één van de basale definities die ik voor mijzelf heb verwoord. Dat evenwicht is momenteel wankel. Hoewel ik steeds meer laat vallen, probeer ik misschien toch nog teveel ballen in de lucht te houden. Sommige heb ik zelf gekozen. Andere blijken onverwacht mee te komen in het spel.

Naast de zorg voor Gerda valt mij zo ook de zorg voor haar gezin en haar kinderen toe, als zij uitgeschakeld is. En dan ben ik ook verantwoordelijk voor drie panden die zo onder mijn hoede vallen. Ik moet van alles regelen voor mijn huis in Utrecht, mijn nieuwe optrekje hier in Rumst en dan ook het huis van Ger ernaast bruikbaar houden. Inclusief alle administratieve, financiële en notariële bewegingen die mijn bezitsvorming met zich meebrengt. Dat is al genoeg zorg voor één mens.

Ondertussen wil ik met overgave de enkele opdracht afronden die ik er nog dacht bij te kunnen hebben. Dat valt dan tegen. Ik kan van mijn werk gewoon geen half werk maken. Ik ervaar juist nu in deze magere momenten dat mijn werk zijn kwaliteit dankt aan de onvoorwaardelijke aandacht die ik er normaal gesproken aan geef. Ik hou zo van die flow.

Tenslotte moet ik voor mijn geestelijke gezondheid ook nog wat beschouwingen kunnen produceren over wat ik links en rechts waarneem. Zoals de vorige 'post'. Dat moet ik gewoon 'even' noteren om het te kunnen opnemen. 'Tijd voor je Zelf' heet dat. Maar soms voelt het alsof ik sta te hozen in een te lekke boot.


Alles kost tijd. Vooral uitrusten vreet kostbare tijd. Het is even hard werken om boven de materie uit te blijven stijgen.

Van google-adept tot google-onderdaan?

"We are not evil" claimde het jongere Google. Nu inmiddels machtig, rijk en erkend, hoop ik dat ze de intentie nog steeds in hun vaandel draagt. Want zij gebruikt haar macht inmiddels om in te grijpen in de informatie die ze beweert beschikbaar te maken voor iedereen. Ze oordeelt dat Trouw valsspeelde volgens de Google regels. en deed het in de ban. DIE informatie was stilzwijgend niet beschikbaar! Ik heb nog geen tijd om te lezen wat Trouw zelf zegt. IK vind het een bedenkelijke trend. Macht corrumpeert. Google moet nog bewijzen daar boven te kunnen staan.

dinsdag, november 28, 2006

Dokter komt langs

Vanuit het Leuvense ziekenhuis belt men Gerda. Ze moet meteen langskomen via de spoed, want haar bloed is niet goed. Men wil het zekere voor het onzekere nemen. Vanuit Leuven is niet met 100 procent zekerheid te zeggen dat het een virus is die Gerda aantast. Dus wil men de standaard procedure starten: urine- en bloedonderzoek en een longfoto. Het zijn niet alleen onze nare ervaringen op de Leuvense spoed die weerstand oproepen. Om dit theoretische risico uit te sluiten gaat Gerda niet uit haar warme veilige bedje een uur reizen naar dat ziekenhuis om zich daar bloot te stellen aan alles wat andere patienten rondhoesten. Na wat telefonisch overleg met Dokter Wijnants mogen we het protocol ook volvoeren in het Duffelse ziekenhuis. Dat vermindert wel het reizen, maar niet het risico en het ongemak. Dit is zo'n moment dat we de regie in eigen handen moeten houden. Het middel dreigt nu erger te worden dan de kwaal. We besluiten huisarts Beck te bellen. Dat is een goede zet. Hij deelt ons standpunt: Thuis blijven en dan maar preventief aan de antibiotica. Hij komt persoonlijk langs om zijn diagnose te bevestigen. Hij neemt uitgebreid de tijd om het hele bloedonderzoek met Gerda door te nemen en het belang en de betekenis van alle bloedwaarden uit te leggen. Beck schrijft ook iets voor tegen de forse keelpijn. Als het vrijdag nog niet betert, is het vroeg genoeg voor verdere stappen. Nu vooral rust en warmte.

Gerda heeft een virus

Hier is het kwakkelen met Gerda. Haar witte bloedlichaampjes zitten historisch laag en ze is inmiddels besmet met het virusje dat het hele gezin al velde... Dus preventief antibiotica (doet niks tegen virussen) en lamlendig in bed. Ik maak me mantelzorgen. De Sinterklaaschemo zal wel niet doorgaan.

maandag, november 27, 2006

Vreselijk mooi weer

De maandag is stralend en als ik buitenom loop zie ik tot mijn schrik dat de hazelaar achterin Gerda's tuin in knop staat! Het is november hoor, boompje! Deze ochtend erkende de Vlaamse weerman dat zelfs hij zich inmiddels zorgen maakt over de warmste herfst ooit door ons mensen gecreëerd. We hebben de natuur ontregelt en tussen alle uitsterven bedreigde diersoorten stijgen we met stip. Ik vind het eng.

donderdag, november 23, 2006

Alweer donderdag.

Alweer donderdag. Als ik mijn uitgebreide artikel over Jeannine en Ode terugzie, lijkt dat een eeuw geleden. Sindsdien was ik weer even in Utrecht. Het was me ontzettend vreemd. Ik had mijn huis daar in gedachten allang verkocht. Maar ik heb er nu de hypotheekaanvrage getekend die Dick voor mij heeft geregeld/laten regelen. Ik verdubbel mijn hypotheek op de Huizingalaan tot bijna drie ton en zodoende financier ik de aankoop van het huis in de Varenstraat. (Excuses aan de lezers die het taboe vinden om over geld te praten -die zijn er!- voor dit voor hen obscene stukje.) Het is bizar hoe flegmatiek ik beslis over zo'n dertigjarig contract terwijl ik uren kan dubben over een paar honderd euro. Ik ben nu binnen kort eigenaar van twee huizen. Ha ha.

's Avonds lekker simpel met Rosa voor de TV gegeten en meegekeken naar de soaps die zij volgt. Pure nostalgie, alsof er niks aan de hand was. Maar dan merk ik opeens dat ik zit te huilen bij een of andere sentimentele ziekenhuisscene. Daardoor besef ik hoe weinig ik de ruimte heb kunnen ervaren om zelf te voelen wat de dramatische levenswending van deze zomer met mij heeft gedaan. De volgende dag langs de dokter voor een anti-biotica kuur. Ik dacht er weer bovenop te zijn, maar de verkoudheid sluipt naar binnen toe. In mijn magere schedel loopt dat elk jaar weer onherroepelijk vast met allerlei rottigheid tot gevolg. Deze keer grijp ik dan maar preventief naar de sterkere middelen. Terugfietsend kom ik mijn oude Willem Barentszstraat door. Ik probeer even of Rosa thuis is, zoals ze had gezegd. Haar moeder Loes doet open en nodigt me uit voor een kopje thee. Het doet me goed daar mijn verhaal te doen en als dan Rosa even later opduikt is dat helemaal mooi. We hebben het ook over haar plannenmakerij gehad. Ik wens dat haar reisvoornemens snel omgezet worden in concrete plannen en nog mooiere verrijkende ervaringen. Gaan, Roos!

Nu ben ik weer in Rumst en ik probeer het tempo van de afgelopen dagen vol te houden. Alleen kleine concrete stapjes. OF zoals ik het spontaan verwoordde tegen Leo Lenz die ik nog even op straat zag: "Ik leer nu vooral om GEEN plannen te maken." Vandaag vooral via internet veel facturen betaalt. Daarnet nog heerlijk met Gerda en de hond Shiba buiten gewandeld. Morgen verder.

maandag, november 20, 2006

Ode aan Jeannine Walston

Vandaag was snel voorbij, want ik kwam traag op snelheid. Daarom wilde ik deze maandagavond nog wat klusjes afmaken. "Succes breeds succes!" Een lege dag achterlaten leek me geen stimulerend resultaat. Zodoende zit ik met mijn jas nog aan achter mijn bureau in een verder duister pand aan de Varenstraat 27. Een klein notitievelletje herinnerde me er aan dat ik nog iets moet besluiten ten aanzien van Ode. Wat tot deze zomer één van mijn favoriete tijdschriften was, is nu een verdacht epistel geworden. In het septembernummer -net op het moment dat Gerda en ik haar behandelstrategie bepalen - bejubelen zij het succes van oncoloog Robert Gorter. Trouwe lezers hebben onze ontgoocheling met Gorter kunnen volgen als een feuilleton. Graag zou ik de hele man vergeten, maar problemen blijven bij je tot je ze oplost. En ik voel me eigenlijk verplicht om een stem te geven aan de teleurstelling die Ode ongewild heeft gecreëerd, maar bewust heeft laten voortbestaan.

Het makkelijkst is gewoon te beslissen dat Ode waardeloos is, mijn abo op te zeggen en hen verder dood te zwijgen. Maar ik vind dat mijn vriendin Tineke Brackel gelijk heeft als ze zegt dat ik zo alle lezers in de steek laat, waarmee ik me dankzij Ode verbonden voelde. Met dat argument raakt ze me wel. Want juist dàt is wat me zo goed deed aan het lezen van Ode: De wetenschap dat ik niet alleen ben in mijn verlangen naar een constructieve samenwerking tussen de welwillenden onder ons.

Ode's verhaal blijkt niet te kloppen. Gorter is helemaal geen erkend oncoloog, maar een antroposofisch basisarts die een eigen versimpelde variant doet van dendritische therapie. Ode weigerde ondanks mijn aandringen de feiten te verifiëren en liet de door haar georganiseerde avond op 4 oktober gewoon doorgaan. De lezing was uitverkocht aan 400 mensen die 31,50 of 45 euro betaalden, afhankelijk van of ze abonnee waren. Of die paar duizend euro Ode's hardnekkigheid heeft beïnvloed weet ik niet. Ik denk eerder dat imagoschade gemeden wordt. Het AD publiceerde onze twijfel over deze man wel, maar Ode heeft er niets mee gedaan. Ik vermoed inmiddels dat Robert Gorter een narcist is die gelooft in zijn grootsheid en deze bewijst middels de patiënten wiens laatste hoop hij belichaamt. Bekijk het filmpje dat Jorrit Timmermans van TheProjectNetwork op YouTube heeft gezet. Gorter wordt de hemel ingeprezen. Ik dacht dat Jorrit het schaamtevol van het net had gehaald, nadat ik met hem had gebeld. Immers ook Tijn Touber had zich afgevraagd of ze dit soort personen nog wel moesten opvoeren in hun blad. Maar het staat er allemaal nog alsof er niets aan de hand is. "Ach, misschien strijd ik ook wel tegen windmolens en eigen hersenspinsels." denk ik dan even.

Hoe zou het deze klanten ondertussen vergaan? Ik google een paar namen en Jeannine Walston, het bevlogen schatje waarmee het filmpje opent, is goed voor een paar honderd hits. Ze is ook al te zien op een filmpje uit 2004. Ze blijkt een hersentumor te hebben die twee jaar na operatie terug is. Nu is ze in Keulen onder cq in handen van Robert Gorter. Uitgerekend vandaag krijgt ze haar laatste behandeling zo blijkt uit haar blog! Nu moet binnen een paar weken blijken op de MRI-scan of de behandeling heeft gewerkt. Ik hoop het werkelijk. Vooral voor haar en daarmee voor alle andere kankerpatiënten. En heel egoïstisch geredeneerd, TEST zij deze procedure nu voor ons...

Ik zal mijn hypothese over wat kanker is, hier dus ook in duidelijk Nederlands moeten neerbloggen. Lynne McTagggert zegt het alvast in het Engels: "boxed in a corner with no apparent way out" Jeannine is al warm met haar C-type kwalificatie, maar dat is pas een begin van een diagnose... Haar ervaringen vormen ook een ijkpunt van mijn hypothese. Eerlijkheidshalve moet ik nu dus vooraf mijn inschatting geven van het effect van Gorters behandeling, of beter gezegd van Jeannines proces. Wat Gorter doet kan ondersteunend zijn. Ze krijgt veel oppeppend spul en eet en leeft en eet gezonder dan ooit. Maar of zij genezen zal zijn? Mijn inschatting? Ik vrees van niet.

En met Ode ben ik ook nog niet klaar. Want uit Jeannines blog blijkt dat het artikel van Tijn even vrolijk in de Amerikaanse editie van Ode is gepubliceerd. En Gorters kliniek wordt nu overspoeld met Amerikanen! Dat gaat wel ver! Woekert het ego van Ode-eigenaar Jurriaan Kamp even kwaadaardig als dat van Robert Gorter? Wat moet ik hier nu mee? Wat vinden jullie hiervan?

Een nieuwe week

Deze verse nieuwe week voelt een stuk beter dan het weekend. Dat betekent dat ik de virusaanval heb overleefd. Gerda is net terug van de dokter, bloed laten prikken. Hopelijk zakken de witte strijders niet te snel terug. Ze is niet meer zo misselijk als gisteren. Wel een kankergedoe hoor, die chemo. Nu eerst gaan bellen met Electrabel over mijn overname van de electra aansluiting. Regelderegel en daarna huishouden. Puinruimen na een week tobben en lappenmanden. Hopelijk ook nog wat lampjes ophangen. Scheelt ook in deze duistere tijden.

zondag, november 19, 2006

Virus

Het virusje dat Jelle uit de kroeg 'De Stille Genieter" mee naar huis nam, was een nieuwe versie. Nadat Bart hem ook had binnengelaten kon ik natuurlijk niet achterblijven. Ik probeer altijd alle nieuwe versies uit. Zo zit ik gewoon in elkaar helaas. Deze is weinig origineel. Keelpijn, misere, koppijn enzovoort. Inmiddels heeft Annelien het ook. Gerda beweert van (nog) niet. Maar die is al misselijk genoeg van de chemo. Mijn plannen om al het achterstallige huishouden van de afgelopen chemo-week dit weekend even voortvaren in te lopen zijn even uitgesteld. Morgen beter, hoop ik.

vrijdag, november 17, 2006

Mijn tob drie.

Tegenover zakelijke relaties verklaar ik mijn terughoudendheid in het aannemen van opdrachten met een verwijzing naar die ene grote opdracht die ik onder handen heb. Mijn favoriete "pet-project" zoals ik dat in quasi-engels zakenjargon noem, is natuurlijk Gerda's Gezondheid. Het is mijn über-egoïstische inspanning om alles uit de tijd te halen die ons samen is gegeven en deze ook nog eens te maximaliseren. Kortom een Specifiek, Ambitieus, Resultaatgericht en Tijdgebonden doel, geheel conform het SMART-acroniem. Gerda's Gezondheid staat dus ook bovenaan het prioriteitenlijstje dat ik na de zomer voor mijzelf heb gemaakt en dat nu boven mijn bureau hangt. Op 2 - hiermee nauw verbonden - staat de herinrichting van ons bestaan. Het dagelijkse gevecht om regelmaat en voorspelbare orde. Op drie is er pas weer ZICHT...
Daarmee is een andere ambitie intussen stilletjes gerealiseerd: Het verschil tussen privé en zakelijk is geschiedennis. Anderen hebben dat zo'n honderd jaar geleden ooit uitgevonden. Nooit begrepen. Ik heb maar één leven en alles wat ik daarin doe, om te bereiken wat ik wil is werk. Of het nu huishoudelijk werk is of werk waar een ander voor betaalt...

donderdag, november 16, 2006

Poeh moe...

Het begint te wegen, zei ik tegen Ger vandaag. Niet alleen bij haar groeit de weerstand, maar ook bij mij, terwijl ik niet eens misselijk hoef te zijn en mijn lichaam niets voelt van wat Ger inneemt aan cytostatica. Maar vandaag hebben we de derde chemo met succes doorstaan. En het was weer een leerzame dag. Daarover later. Nu wil ik slapen.

woensdag, november 15, 2006

Neuroot

Ik ben al decennia "zelfstandig zakenman". Maar administreren en met name factureren roepen mijn grootste neurosen op. Mijn sterkste zwakheden. Ergens vind ik afrekenen iets dat alleen in het criminele milieu moet plaatsvinden. En dus tob ik en knoei ik, terwijl ik steeds afweziger word, tot ik me half in trance met minieme stapjes door de simpele karweitjes worstel. Ik heb na al die jaren nog steeds de oorzaak van deze neurose niet gevonden. En eromheen lukt ook niet echt... Maar het is weer even gedaan voor vandaag.

Niks aan de hand, maar niet echt...

Heel af en toe dringt het tot me door dat ik bezig ben alsof er niks aan de hand is. Ik betrapte me er net op dat ik even de tijd neem om mijn nieuwe telefoonnummer 015 318 333 op het toestel te schrijven. Het is dit soort subtiele cq futiele zelfzorg waar ik zelden meer aan toe kom. En dan is het even alsof er niks aan de hand is. Misschien moeilijk voor te stellen, voor wie dat nog een argeloze vanzelfsprekendheid is. En mogelijk verknoei daarmee ik de verrassing voor het moment dat jouw leven opeens onderuit gehaald wordt. Dat zul je niet erg vinden, neem ik aan. Maar ik adviseer je wel vanaf nu te genieten van de schijnbaar vanzelfsprekende maar onbetaalbare luxe van een voorspelbaar en comfortabel bestaan. Want daarmee behoor je tot een te zeldzame minderheid op deze planeet. Gefeliciteerd ook, want ik gun het je van harte.

Dichtbij, maar niet echt...

Ik kreeg een mail van Janet van Bavel waaruit bleek dat zelfs zij mijn blog leest. Janet heeft niet zoveel met internet, dus dat zegt wel wat. "Vreemd hoe je via de weblog ineens zo dichtbij kunt voelen." mailt ze mij. Dat is inderdaad vreemd. Mooi vind ik het ook. Zolang ik me maar laat kennen en zien via dit medium, weet iedereen die dat wil, hoe het mij vergaat in mijn Belgische avontuur. Ik zit nu op mijn eigen werkplek op nummer 27. Papierwerk. Vanmiddag huishouden op nummer 29...

Gerda was vannacht en vanmorgen misselijk. Ze denkt zelf dat haar lichaam zo de groeiende weerzin toont die de herhalende vergiftiging in haar lichaam teweegbrengt. Het gaat recht tegen je gevoel en je gezonde reflexen in om je zo sytematisch te laten vergiftigen, in de hoop dat precies de kankercellen dat niet overleven. Ze is nu naar de Shiatsu. Ik hoop dat ze daar wat prettiger vandaan komt.

dinsdag, november 14, 2006

He he on line

Ik ben eindelijk zelfstandig on line in België bij EDPnet. Vandaag de laatste voorlopige hobbel genomen. Dat was mijn eigen nalatigheid, natuurlijk weer. Ik had het verkeerde wachtwoord gebruikt om het modem te activeren. Het modemlampje bleef dus vele pogingen steeds even debiel knipperen (pinken in het vlaams), zonder contact te maken. Maar nu kan ik surfen en mailen vanaf mijn werkplek, zonder elke dag de internetkabel van Gerda door de beide brievenbussen buitenom naar mijn werkplek te loodsen. Met dit weer geen doen meer. ;-) Gerda's kinderen zijn nog blijer, nu is de surfcapaciteit van Varenstraat 29 weer helemaal voor henzelf.

maandag, november 13, 2006

Toch chemo voor Ger

Gerda dacht dat haar witte bloedlichaampjes met te weinig zouden zijn, maar dat viel tegen. Het ging te goed met haar. Balen! Nu ligt ze toch aan het infuus tot morgenochtend... Ik ben thuis om te koken voor ( en met) Jelle en Annelien. Bart heeft twee dagen 'bezinning' ergens.
Morgen met Ger naar de haarkliniek.

vrijdag, november 10, 2006

Stress

Vandaag heb ik een deadline in een van de weinige klusjes die ik nog doe. Dat geeft druk. Ondertussen lopen de spanningen in huize Buddingh ook op. Gerda is zwak, maar nog steeds even eigenwijs als ik. ;-) Dat geeft een vreemde verhouding. Bart is inmiddels formeel volwassen, maar voldoet volgens ons tweetjes nog niet meteen helemaal aan de verwachtingen die wij daaraan verbinden. Kortom geen seconde verveling...

woensdag, november 08, 2006

HTML

Nu het met kunst en vliegwerk lukt om Gerda's verjaardagsfoto's achter een plaatje in haar blog te hangen, wordt het tijd om uit te viinden hoe fotokes handig en makkelijk onderdeel kunnen worden van onze verhalen. Ik wil meer BEELDverhalen. Dus eerst een test met plakken en knippen.
Dit heb ik uit haar blog gejat:

html-code


Een stukje html-code. Als het goed is, zie je hieronder nu dezelfde foto als op haar blog met een werkende link naar de achterliggende foto's op HAAR site...

naar de verjaardagsfoto's
Klik op de foto, voor een overzicht van de andere foto's.

YES! De kenner ziet dat ik al ingreep in het hogeschool-html van Blogger. Ik moet nu hoognodig m'n HTML ophalen. Weer uploaden in mijn eigen WETware. Dat zal meer tijd een aandacht vragen. Later dus. Nu aan de slag voor B/CPP.

dinsdag, november 07, 2006

nul komma negen op vier elf

Vandaag belde Gerda het ziekenhuis in Leuven voor de uitslag van het bloed dat gisteren door haar huisarts is afgenomen. Helaas zijn zowel de witte als de rode bloedlichaampjes TE laag. Dus moet ze weer meer patiënt zijn dan de afgelopen weken. Hoewel mijn brein genoeg argumenten aandraagt om dit te verklaren en te rationaliseren (alles loopt volgens verwachting), ervaar ik het als een dikke domper. Bah. Het voelt alsof we alles voor niets doen. Dat is niet zo, maar ik moet altijd ff zeuren dan. Terwijl haar woonst en leven steeds meer de verwaarlozing ontgroeien. Anelien heeft een prachtige kamer na de make-over, Gerda heeft haar verjaardag heel prettig gevierd en vandaag wordt Bart 18!

donderdag, november 02, 2006

Een frisse aanpak

Op deze donderdag van de Belgische herfstvakantie hebben we zoals gepland eindelijk de kamer van Annelien onder handen genomen. Door alle onrust rond Gerda was dit voornemen in het gedrang gekomen. De zomervakantie was ook al in rook op gegaan. Annelien had dus nog wel iets tegoed, vond haar moeder. Na de zomer is ze begonnen op de middelbare school het Sint Norbertus in Duffel. Bij die nieuwe periode hoort natuurlijk een make-over van haar kamer. Annelien is al weken bezig met IKEA-gidsen enzo. Gerda en ik hebben ons op de achtergrond ook met de plannen bezig gehouden en vandaag is het project daadwerkelijk in gang gezet. In bed hadden Ger en ik nog een laatste prettige bespreking, waardoor de samenwerking vandaag vlotter verliep dat we de laatste tijd gewend waren. Wij maken met z’n tweetjes een snelle wederzijdse inburgering mee door zo pardoes samen te wonen. Met veel culturele strubbelingen enzo.

Maar vandaag was het puur genieten. Annelien en ik waren woensdagavond al begonnen de kamer leeg te halen. Een jarenlang dichtgegroeide meisjesnuisterijenopeenhoping. Je kon de vloer niet zien. De volgende ochtend hebben we de meubels provisorisch op hun nieuwe plek gezet en na overleg de plannen aangepast op de toch geringe vrije ruimte die zo overbleef. Daarna verf gaan uitzoeken bij de plaatselijke vakhandeldames en toen aan de slag! Gelukkig hielp Bart heftig mee met schuren en schilderen, waardoor even na het avondeten niet alleen de ene muur donkerrood stond te stralen, maar ook de tegenoverliggende blauwe schrootjeswand was voorzien van een zachtroze pril laklaagje. Vrijdagochtendvroeg meteen laagje twee erop, dan naar de IKEA voor de spullen. Ook dat hebben we goed doorgesproken: Jelle en ik brengen de grote spullen (nieuwe matras, burootje voor Gerda en zo) in een bestelbusje thuis terwijl de dames kunnen frutten in de winkel voor het kleinere grut. Als het meezit gaat Annelien haar weekend in in een coole kamer met warme kleuren. Zo samen de boel aanpakken geeft het hele gebeuren een fantastische nieuwe energie.

woensdag, november 01, 2006

Orde of zaken

Dit is een riskante uiting. Ik gebruik nu dit medium om vooral met mijzelf te communiceren. Om mijn gedachten te ordenen. En dat in de quasi openbaarheid van het wereldwijde web. Het is weer zo'n moment dat alles wat ik wil, veel meer is dan ik kan waarmaken. Terwijl er nog eindeloos veel minder inspirerende klusjes en beslommeringen op afhandeling wachten. "Laat je kennen" blijft een leuke uitdaging

Gisteren was ik op Beukenrode op uitnodiging van Martien van Steenbergen. Op voorwaarde van geheimhouding wilde hij zijn lumineuze inblazingen, zoals hij dat noemt, loslaten op een exclusief aantal genodigden. Sinds maart, toen ik hem leerde kennen bij 'Klaar om te wenden', hebben we vrijwel wekelijks gebrainstormd en gediscussieerd over hoe het dan wel moest.
Het verlangen dat Martien gisteren voor zijn gasten uitte, was dus voor mij niet geheel nieuw, maar de samenwerking van dit gezelschap wel. En dat had kracht. De ambities zijn weer huizenhoog en inspirerend. Als dit soort mensen hun energie en profesionele kwaliteiten er in steken is het succes en plezier onafwendbaar. Maar ik moest ook daar wel melden dat ik mijn eigen Petproject heb en dat ik naast dit soort uitdagende diepte-investeringen ook af en toe mijn brood denk te moeten verdienen. Ik heb me verbonden aan Gerda's levensplan en ben dus een grotendeels bezet man. Gerda vond ons plan trouwens een typische mannentrip. Vandaag ontmoet Martien nog meer potentiële reisgenoten, ook enkele dames... Ben benieuwd!

Nu vandaag achter mijn bureau in het vrije België (vandaag is het Allerheiligen en dus een soort Zondag) probeer ik weer orde, regelmaat en planmatigheid te brengen in mijn ontwrichte bestaan. Met het soort vriendin dat ik er tegenwoordig op na hou, is dat bijna per definitie onmogelijk. Dat karma verplicht me bij het moment te blijven. Mijn belangrijkste les momenteel. En tijd voor mijzelf nemen, me afstemmen op de situatie, als een radio. En steun vinden. En vragen!

Ondertussen wil ik ook enig ZICHT op de zaak houden. Dus maar weer lijstjes maken en prioriteiten aangeven. Nu oktober voltooid verleden tijd is, meldt zich ook weer mijn neurotische weerzin tegen afrekenen (in het niet-criminele circuit) en de bijbehorende administratie. Ik ga weer pogen om een regelmatige dagindeling te gaan volgen. Die moet stroken met die van Gerda, want onze tijd samen is de meest kostbare. Dat is een uitdaging op zich. Impliciete commmunicatie via verwachtingen is voor haar normaal. Schijnt een typisch vrouwelijk gedragspatroon te zijn. Ik kan er niks mee, wat weer leidt tot ellenlange discussies, die we elkaar soms ook nog eens verwijten. Van die dingen ja!

Goed... zo kan ik wel de hele dag blijven schrijven. Dan is het zo weer dag dag. Eerst maar een sprintje maken met klusjes. (Gisteren geleerd!)

maandag, oktober 23, 2006

Gelukkig is het saai.

Vandaag is Gerda aan de tweede chemo begonnen. Vorige week waren er te weinig witte bloedlichaampjes in haar systeem, maar die jongens kunnen heel snel toe - en afnemen. Het bleek dat de poortkatheter, het onderhuidse doosje dat vorige week is geplaatst, wel veel comfortabeler werkt dan het prikdrama van de eerste keer chemo. Toen verging Ger van de pijn en nu was dat veel minder. Ik heb een serietje foto’s geschoten van het proces, maar de camera heb ik bij Gerda in Leuven gelaten.
Wat went het snel om een vriendin met kanker te hebben. ;-) Je kunt gewoon niet altijd bang zijn, zei Gerda vandaag nog. En zo was deze dag eigenlijk heerlijk saai. Geen onaangename verrassingen, alleen maar de trage verveling en een druppelend infuus. Ik zit bij Gerda op de bank, terwijl zij hopelijk heel ontspannen op haar kamer in Het UZ in Leuven ligt. Bart zit beneden te msnnen en Jelle boven. Annelien is al naar bed, denk ik.

Vandaag is mijn dochter Rosa jarig. Onbereikbaar ver weg. Een oneindige herfst scheidt me van haar verjaardagsavondje. Ze ging eerst eten met Loes en Frans en dan verder met vriendinnen. Dag lieve Roos!

vrijdag, oktober 20, 2006

Nieuwe succesformule voor een betere wereld.

Nicole van Lipzig, tot vandaag nog nooit van gehoord. Maar ze heeft wel mooi het wetenschappelijke bewijs geleverd dat het gat in de ozonlaag en het smeltende poolijs ons eigen mensenwerk is. Deze bekendmaking valt mooi samen met de promotie van het filmpje van Al Gore. De politici hier in België hebben het wel (onder ogen) willen zien en zijn het opeens opvallend eens. Combineer dat met de bevindingen van Tim Jackson en het succes is onafwendbaar. Als regeringen willen dat hun bevolking zo gaat consumeren dat de planeet nog een tijdje meekan, zullen ze strategieën moeten bedenken die uitgaan van het psychologische principe 'ik wil als jij wilt'. Dat blijkt uit deze Britse studie. Ik zou het zelf anders zeggen, maar ik ondersteun de strekking. Ik citeer hier het artikel uit "De Morgen" van gisteren... ;-) :

1 'Er is ruimte voor verandering'
Mensen werken graag mee aan verandering, als ze maar het gevoel hebben dat ze niet tegen de stroom ingaan ('Ik wil als jij wilt'). Regeringen moeten positief leiderschap tonen. De Britse regering engageerde zich alvast om tegen 2012 alle overheidsgebouwen CO2-neutraal te maken.

2 'Zorg voor een persoonlijke band'
Zorg ervoor dat mensen een persoonlijk verband leggen tussen energieverbruik en klimaatverandering, bijvoorbeeld als ze het vliegtuig nemen. Voorzie de mogelijkheid om iets meer te betalen voor een vliegtuigticket, zodat energiezuinige initiatieven kunnen worden opgezet in de derde wereld. Kies voor een opt-out-systeem in plaats van een opt-in-systeem. In plaats van de mogelijkheid aan te bieden moeten zij die niet willen meedoen zich uitschrijven. Jackson: "Dat komt de sensibilisering ten goede."

3 'Leg niet alle last op groene schouders'
De inspanningen van de heroïsche minderheid van groene consumenten volstaan niet om het tij te keren. Maak het de anderen daarom gemakkelijker om duurzame keuzes te maken. Dat kan door niet-duurzame producten uit het gamma te schrappen, minimumnormen op te leggen en duurzame consumptie financieel te steunen.

4 'Toon mensen dat ze deel uitmaken van iets groters'
Schakel lokale besturen en verenigingen in om de bevolking collectief te mobiliseren om milieuvriendelijkere gewoontes aan te kweken. Zorg dat iedereen beloond wordt door bijvoorbeeld isolatie te subsidiëren. Maar gebruik van positieve rolmodellen.

5 'Pak ook de moeilijkere kwesties aan'
Door alleen zaken te stimuleren die weinig gedragsverandering vereisen, zoals een miniwindmolen op een dak of het gebruik van spaarlampen, zal men er niet komen. Regeringen moeten ook instrumenten ontwikkelen om pakweg het luchtverkeer en het autogebruik aan banden te leggen. Ze moeten het momentum creëren voor dergelijke ingrijpende veranderingen door de bevolking actief te informeren over de noodzakelijke beleidskeuzes.

Dit wil ik nog wel eens beter ordenen... volgens Graves, zeg maar.

donderdag, oktober 19, 2006

Ik zie het weer een beetje zitten...

Gisteren was ik compleet het Noorden kwijt, zoals Gerda het noemt. Ik kon de pedalen niet meer vinden, ik wist het niet meer. Niet verwonderlijk als je de recente geschiedenis meeweegt, maar het was even niet leuk. Ik ben niet leuk op dit soort dagen. Ik heb flink lopen kankeren, vooral op Gerda, maar gelukkig reageerde ze daar heel gezond op. ;-)
Ze bood me meteen een reisje aan. Het was een heel vreemde bijzondere trip. Vlak daarvoor belde Tineke Brackel me op. Ze had van Pauli van Oort onze verhalen gehoord. Met Tineke heb ik dus de hele geschiedenis even kunnen evalueren. Dat deed ook goed.

Dit alles hielp me weer met beide benen op de grond te komen. Ik heb nu weer een hanteerbaar concept van mijn situatie. Ik heb zo'n mentale kaart hard nodig om me te oriënteren. Ik kan niet zonder ZICHT. ;-) Maar nu ken ik mijn plek weer. Naast Gerda. Letterlijk als haar nieuwe buurman en emotioneel als haar liefde en steun. Maar ik hoef verder haar leven niet voor haar te runnen. Ik blijf voorlopig formeel in Utrecht wonen en de Varenstraat 27 wordt mijn 'vakantiewoning'.

Dick van der Horst regelt de financiële formaliteiten voor me. Dat komt goed uit, want ik hou me ook veel liever met mijn eigen zaken bezig. En daar kom ik minder aan toe dan ik soms leuk vind. Vrouwen kunnen eindeloos veel aandacht vragen. ;-) Vanmiddag begeleid ik Gerda naar de haarkliniek. Terwijl ze nog steeds meer haar heeft dan ik. But we are closing in. Ik vier nu dus noodgedwongen VEEL vakantie. Toen ik nog loonslaaf was bij Reklamepartners, noemde ze me daar al Harry "slapend rijk" van der Velde. Albert Gerrits heeft daar nog een mooi portretje van gemaakt.

Morgen wil ik wel naar de werkconferentie van smt, maar dat kost ook een hoop tijd. Ik zal Ineke Rabbering zo maar even bellen. Het lijkt me erg leuk om JAM bezig te zien. Wij gaan woensdag voor het eerst samenwerken. Ik teken mee bij een klus die zij doen in Rotterdam.

woensdag, oktober 18, 2006

OFF

Vandaag had ik een OFF-DAY. Ofwel in gewoon Nederlands een kutdag. Hoe men dat hier in Vlaanderen noemt weet ik niet. Morgen verder...

dinsdag, oktober 17, 2006

Creativiteit is aan te leren.


Ontspanning is de beste leermeester. Zo werkt mijn fantasie beter naarmate ik meer lig te luieren. Deze wijsheid is al langer bekend in de wereld van de meditatie, Oosterse wijsheden en allerlei New Age sferen, maar wordt nu ook onderbouwd met nuchtere Westers onderzoek. John Gruzelier van de Goldsmith University uit London kan de hersengolven van mensen trainen via neurofeedback. Het blijkt dat de staat van creativiteit aan te leren is. Bij dansers, muziekstudenten en oogchirurgen was een significante verbetering te meten. Met neurofeedback zijn we in staat onze hersengolven bewust te worden en dientengevolge te manipuleren. Leuk dat het nu 'bewezen' is. Iets voor de overheid? ;-)

maandag, oktober 16, 2006

Losgelaten of losgeslagen.

Sinds de zomervakantie ben ik al van mijn stuk. Ik ben sinds juli amper in Utrecht geweest. Hier in Rumst voel ik me nog steeds meer gast dan bewoner. Zo zonder werkelijk vaste woon- of verblijfplaats raak ik steeds meer de controle over mijn leven en spullen kwijt. Zo vrees ik nu dat ik mijn digitale camera heb verspeeld. Van mijn geheugen moet ik het zowiezo niet hebben, zoals velen van jullie weten. ;-) De vaste gewoonten waarop ik mijn bestaan baseerde werken hier niet. Mijn sokken verdwijnen voorgoed bij Gerda in de was. Het is tijd dat ik voor mezelf structuur aanbreng. Maar dat wordt ook weer getorpedeerd, zoals deze dag wordt bewezen. Ik dacht Gerda te kunnen droppen en vandaag wat te kunnen werken achter mijn bureautje op de Varenstraat 27. Maar voordat de poortkatheter ("Ach dat is een kleine ingreep!" Voor de chirurg, ja!) in haar zat, was het drie uur geweest en bleek ze onverhoopt weer mee terug te mogen naar huis. Toch te weinig witte bloedlichaampjes. Toen had ik het ook wel weer HELEMAAL gehad. Maar dat is een ander onderwerp. Eerst mijn draai hier vinden. En mijn camera...

vrijdag, oktober 13, 2006

Go with the flow

Energie bestaat uit golven en het komt in golven. Bij mij althans (raar woord, althans). Gisteren was een heelrijke energieke dag. Een constructieve werkbespreking bij de Belastingdienst, daarna de stad door voor inkopen en inspiratie. Toen mijn huis uit het verstikkende groen verlost en na het eten bijgepraat met Leo en Maria. Vandaag is ook erg prettig, maar zit ik meer in de stilte. Ik volg gedwee deze beweging. Met de stroom mee. Zeker nu ik weer meer vertrouwen heb ik wat het universum me voorscholtelt. Ik laat me makkelijker meevoeren met wat zich aandient. Straks even langs Rosa voordat ik weer op de trein stap naar België... Vandaag heb ik rust en tijd om van alles te lezen en in te nemen.

donderdag, oktober 12, 2006

Dreumel

Gisteren was ik -eindelijk weer eens- in Dreumel. Vandaag is het precies vier jaar geleden dat mijn jongste zus Bruna overleed. Sindsdien ben ik eigenlijk niet meer geweest. Ik had het gevoel dat haar man Paul en hun beide dochters tijd en rust nodig hadden om een nieuwe draai te geven aan hun leven. De reacties op voorzichtige signalen mijnerzijds leken dat te bevestigen. Nu had ik zelf behoefte hen weer te zien. Paul heeft op heftiger wijze meegemaakt wat in nu beleef: De steun en toeverlaat te zijn van je geliefde die kanker heeft. Hij heeft als een leeuw voor Bruna - of beter naast Bruna- gevochten. Daarmee heeft hij ondermeer mijn eeuwige dankbaarheid en bewondering verdiend. Bruna heeft hij daarmee niet kunnen redden. En ik kan dat ook niet voor Gerda doen, weet ik. Soms. Heel vaak denk ik dat het wel wat uitmaakt. Dus eigenlijk weet ik het niet echt.

woensdag, oktober 11, 2006

Kook mijn brein niet.

Het is tijd voor het alom aanvaarde wetenschappelijk geaccepteerde en onontkenbare dubbelblinde onderzoek. Voor zeg honderduizend euro heb je binnen een half jaar statistisch bepaald of al die straling merkbaar is voor ‘normale’ mensen.
Dit is het idee: Bouw een aantal doorgangssluizen, van het soort ‘doorgangspoortjes’ zoals we die steeds meer zien in terreurveilige omgevingen. Een toegangs- en een uitgangsdeur met een paar meter gang ertussen. Dit vormt een kooi van Faraday, de straling van buiten kan er niet in en binnen in de kooi kunnen we experimenteren met allerlei zendertjes. Een passant stapt de gang in. De deur achter hem sluit. De uitgangsdeur wordt geopend door één van twee knoppen te kiezen. Deze melden “in deze ruimte voel ik straling” en “ik voel hier geen straling". Als één van beide knoppen is ingedrukt gaat de deur naar buiten open en de proefpersoon stapt naar buiten en is klaar. Binnen in de container zijn verschillende typen stralingsbronnen aanwezig. Volkomen blindelings wordt er één of geen bron ingeschakeld als er iemand binnenstapt. De inschatting “wel/geen straling” van die persoon wordt anoniem geregistreerd. Een computer registreert alleen de combinatie van aan/uit met merkbaar/onmerkbaar. Op termijn ontstaat een statistisch betrouwbaar beeld van welk type straling merkbaar is en in welke mate. Een dergelijke constructie kan op een drukke plaats (beurs, school, station enz.) honderden passanten per dag registreren. Een meervoud van deze containers versnelt de dataregistratie navenant. En dan weten we zeker dat je het al dan niet merkt. Ook als je dat liever niet weet.

Dat bewijst niks over de schade.
OK, hoe meet je nu slim een mogelijke verandering (afname of juist toename!) in de conditie van een mens onnder invloed van - in dit geval - straling. Vooral lange termijn effecten, kanker enzo, zijn zo traag dat we ze amper kunnen meten voor het te laat is. “Ik hoopte dat het wel mee zou vallen, maar nu is het te laat.” Proefdiertjes? Kleinere beestjes leven sneller. Hun metabolisme gaat als een speer vergeleken bij ons. Ik neem aan dat die correlatie inmiddels afdoende is gemeten.
Mensmodel? Oei, wat we daarin hebben evenaart de Sims amper.
Misschien moeten we het vanuit een ander perspectief benaderen. Wij mensen produceren continu technische en andere mogelijkheden waarvan de effecten niet altijd voorspelbaar zijn. En dus de risico’s ook niet. Dat laatste gaat het in dit geval om. De lusten en lasten zijn wat onbeholpen verdeeld. Kunnen we die samenhang verbeteren? Dat we de lasten en lusten bij elkaar houden tot de ervaring leert wat we er precies mee kunnen, willen of zelfs moeten...

Is dit echt?

Over gezond gesproken. Ik was uit gemakzucht eigenlijk al gewonnen voor de draadloze oplossingen die overal worden aangeboden voor bellen en internetten. Zeker in de tussenhuizige situatie waarin ik nu verkeer. En zo’n wifi-community als
fon.com is natuurlijk erg sympatiek. Niks nieuws, maar wel leuk. Waarom youtube trouwens tig miljard waard is, snap ik niet echt. Goed, maar ik las al enge verhalen over de gepulste straling van UMTS en WIFI. Maar toen vertelden Gerda’s Poolse buren uit directe ervaring over hun kwakkelende dochtertje die opeens wonderbaarlijk opknapte, toen ze verhuisden vanuit hun appartement dat pal onder een batterij telefoonantennnes lag. Gerda had haar DECT-telefoon al vervangen door een draadtoestel na een artikel in Humo. Maar toch... al dat gemieter met draden altijd, daar wil ik nog steeds wel vanaf. En niet iedereen is overgevoelig voor straling toch? Dus gisteren heb ik Gerda’s DECT-toestel weer even geïnstalleerd. Dan kon ik namelijk vanuit mijn huis ernaast alvast weer belllen. En dat heb ik heerlijk gedaan.
Maar verbeeld ik me het nu of niet? Vanaf het moment dat het apparaat aanstond was er een gespannen deadline atmosfeer. Alsof ik te lang te gestresst had gewerkt. Een naar gefronst bonzend gevoel in m’n voorhoofd. Toen ik me over het apparaat boog drong het tot me door. Het gebons nam toe en ebde weg nadat ik wat onthutst de netstekker eruit trok. Ho. Dit is NIET leuk. Ik blijk even terughoudend in het serieus nemen van waarschuwingen als Exxon ten opzichte van Al Gore. Ik ben een ongelovige Thomas. Pas nu ik het onhoorbare gedender in mijn eigen brein voel, slaat de onrust toe. Mijn brein word gekookt en dus ook het gezonde verstand van het ontwikkelde deel van de westerse naties. Inclusief alle ondernemers en bestuurders die meedeelden in de vooraf geïncasserde megawinsten van deze nieuwe technologie. Want al het boter op hun hoofd beschermt hen niet tegen die magnetrons die overal in het landschap hun straling door je lichaamscellen pulsen. Tegen de tijd dat het wetenschappelijk en onomstoten is bewezen dat het schadelijk is, is er al onnoemelijk veel onnodige en onherstelbare schade aangericht. Als het meevalt, is het alleen vervelend, maar getuigenissen uit betrouwbare bron (medici) tonen aan dat het om werkelijke gezondheidsschade gaat. Wat het op de lange termijn dus doet is nog onbekend. En ik wil dat niet meemaken.

Oh ja, bagatelliseer maar.
Maar overdenk even mijn stellingen. Bij gebrek aan cijfermateriaal hanteer ik de 80%-regel. (Familie van de Bell-curve.) Acht van de tien mensen is normaal. Dat betekent dat ze in 80% van de gevallen eerlijk en betrouwbaar zijn in hun uitlatingen en gedrag. We kunnen dus waarschijnlijk de meeste mensen geloven die zonder verder belang dan hun eigen gezondheid klagen over de effecten van allerlei stralingsapparatuur. En zij zijn slecht de sprekende meerderheid. De meeste mensen zwijgen of weten hun klachten niet effectief in de openbaarheid te brengen. Dus er zijn wel vier keer zoveel mensen die daadwerkelijk last hebben. Zij stuiten in hun nood op de ontkenning van de belanghebbenden. Er zijn miljarden geïnvesteerd in draadloze technieken die nu onbedoelde en ongewenste effecten hebben. Zij willen niet dat dit waar is en eisen bewijzen. Het patroon is innmiddels vertrouwd. Olie, tabak, farmaceutica, noem maar op. Bedrijven verdedigen hun bestaan alsof het levende organismen zijn, desnoods ten koste van mensenlevens. Dus, Tom Poes, verzin een list.

Voel zelf eens hoe het is.

Volgens mij is het daarom (zie vorig artikel) een gat in de markt om medisch personeel sociaal te trainen via simulaties en rollenspelen. Pas als je het hebt ervaren weet je hoe een patiënt zich voelt. Dat inlevingsvermogen mist op veel plaatsen. Ondanks alle goede bedoelingen weten weinig verzorgers en artsen hoe het echt voelt om in alle onzekerheid en onmacht te zijn overgeleverd aan de eerste de beste hulpverlener. Alleen wie zelf voor niks uren in de wachtkamer heeft doorgebracht of een dag heeft gevast in afwachting van een onbekende behandeling door een onbekend persoon met een onbekend doel kan deze onnodige belasting invoelen. Het is onvermijdelijk dat je als object wordt behandeld. Dat ben je productietechnisch ook. Maar juist voor de optimalisatie van bedrijfsprocessen is het belangrijk om je product gedurende het hele proces van input tot output in optimale conditie te houden. Zeker als je vak genezen is en je ‘product’ gezonde mensen.

Communicatie of medicatie.

De vorige keer dat ik in de trein zat te bloggen heb ik de uurtjes gebruikt om het verhaal op te schrijven over het verschil in behandeling tussen het ziekenhuis in Leuven en in Harderwijk. Ik heb inmiddels het volledige medische dossier in Harderwijk opgevraagd en dat ligt vandaag of morgen bij Gerda in de bus. Dus dat verhaal wordt vervolgd. Gerda wordt inmiddels in beslag genomen door de effecten van de chemo die zich nu beginnen te tonen. Ze is vanmorgen naar de kapper geweest (zie de foto’s op haar blog) De veranderingen aan buitenkant confonteren ons weer met de werkelijkheid, maar zorgwekkender vind ik de afname in witte bloedlichaampjes, haar interne verdedigingskrachten. Ze slikt nu preventief antibiotica. Haar eigen systeemm wordt gesloopt en chemisch overeind gehouden. Het is bizar te merken, hoe weinig precies alle informatie is die we vooraf kregen over de effecten. Zo weet ik nog maar net dat de haaruitval pas zo’n twee weken na de chemo begint. Die informatie vond Gerda op een site van een haarspecialist. Wel fijn om te weten toch? En iets precieser als ‘enige bijwerkingen zoals mogelijke haaruitval’.

dinsdag, oktober 10, 2006

Man-ager

Met de schijn van orde om me heen, probeer ik me geleidelijk aan weer boven de wanorde uit te werken. Maar het blijft een oefening in geduld. Kleine stapjes en dat heel lang volhouden. Ik ben meer van grote stappen snel thuis, of beter, in één sprong. Nu is het de kunst mijn leven behendig te hanteren. Als een echte manager. Dat woord komt van het latijns 'manus', wat 'HAND' betekent. Precies zoals in manusje-van-alles. Een manager moet dus de zaken die hij onder HANDen heeft (heel vaak als HANDlanger), zorgvuldig beHANDelen en zonodig erover onderHANDelen. Kortom hij moet HANDig zijn. Ik kan weer lekker veel leren dus. ;-)

maandag, oktober 09, 2006

Eindelijk werkruimte.

Nu ik een werktafel heb op nummer 27 (mijn huis naast Gerda) heb ik daar de computer geïnstalleerd en daar vandaag voor het eerst zitten werken. Nog zonder vaste gewoontes en vaste plekken en routines enzo, maar he-he eindelijk met wat rust om me heen. Het is lekker om even ALLE aandacht te kunnen richten op een puzzeltje van een klant, in dit geval de Belastingdienst. Zo bij Gerda onder de zoldertrap was toch minder ongestoord en afgezonderd. Nu kan ik weer mijn eigen sfeer creëren. Ik voel me alleen wat geïsoleerd zonder internet aansluiting. De Belgacomlijn is aangevraagd. En ik ben voortdurend spullen kwijt. Alles moet nog een plek krijgen. Maar ruimte is meer dan een aantal vierkante meters, het is ook mentale ruimte.

Grrrr

Slecht nieuws. De lymfocyten van Gerda zijn zo goed als verdwenen. De chemo doet zijn verwoestende werk. Vanuit het ziekenhuis in Leuven worden we gebeld meteen als zij de uitslag binnen hebben. Gerda moet preventief aan de anti-biotoca. Vijf dagen lang 500 mg Tavanic. Mooie naam, dat wel. Bij mij gaan meteen alle signalen op rood en ik ben weer helemaal alert en bij de les. Godzijdank heb ik dit weekend wat kunnen uitrusten. Wat is het standaardkankersbestrijdingsprotocol toch een destructieve kutaanpak. Echt een bij-gebrek-aan-beter-strategie. Man, wat haat ik dit. Je geweld aan laten doen, omdat het (hopelijk) goed voor je is. De krant doet ook steeds duiten in het zakje, met kankerartikelen. Vandaag een artikeltje waarin Wim Distelmans meldt dat doktoren niet weten wanneer ze moeten stoppen, met behandelen. Terwijl 7 van de 10 liever ongestoord thuis in alle rust en vrede afscheid neemt van het bestaan, overlijdt 6 van de 10 mensen in het ziekenhuis. Zover laten wij het niet komen.
Ondertussen bereidt Gerda zich voor op haar kale bestaan. Haar haar begint steeds losser op de bol te staan.

Brak

Dit weekend was ik waardeloos. Broer Paul hielp me door de zaterdag heen. We hebben twee tafels en wat stoelen en nog wat gedoe vanuit Utrecht naar België gereden in zijn bus. Daar stortte ik helemaal in. Zodra de plichten zijn vervuld ga ik ontspannen. Sindsdien heb ik voornamelijk geslapen. Maar ik kan nu wel aan het werk in mijn nieuwe huis. Alleen internet moet daar snel komen. Dit tiep ik op de laptop in Gerda's voorkamer. Het is nog een beetje kamperen hier.

vrijdag, oktober 06, 2006

Heerlijk

Nou dat was heerlijk. Rosa zat al drie kwartier op me te wachten bij Delphi's. De ober wist dus meteen met welke dochter ik had afgesproken. ;-)
We hebben heerlijk met elkaar zitten bijkletsen. Ik heb alle verhalen van de afgelopen maanden kunnen vertellen en het is zo fijn te merken hoe verstandig en volwassen ze aan het worden is. Ze weet dat een deel van de neurotische erfenis van haar ouders onvermijdelijk op haar schouders rust . Ze weet ook dat zij veel eerder verder zal komen dankzij alles wat wij zelf al wisten op te lossen. Ze is lief. Of sociologie uiteindelijk haar vak wordt is nog onderdeel van de studievraag. Maar zeker is, dat ze nu al voldoende kwaliteiten in huis heeft voor haar zinvolle en nuttige levensvervulling. En de vorm waarin dat gebeurt ontwikkelt zich vanzelf.

De logge blogger

Hallo, hallo. Verwachtingen zijn sterk spul. Sinds gisteren weet ik dat Gerda en ik tenminste twee trouwe lezeressen hebben. Maria en Rita lezen elke dag onze blogs. Hallo daar! En nu wil ik onze lezerskring niet teleurstellen. ;-)
Ik hou het wel kort vandaag, want ik heb mezelf een dagje vrij gegeven. Nu Gerda zo tevreden is met het Shiatsu-traject dat ik haar heb gesuggereerd, was ik wel een beetje jaloers. Damokkokkè. (=Datmotikookhebbe.) Dus toen het lot me gisteren toelachte en die drie lastpakken even van mijn rug haalde, heb ik er meteen een massage bijbesteld. Die drie meevallers zijn dat ik niet meer alleen meer ben: 1. in de zorg voor Gerda's welzijn 2. in mijn vak en 3. met de huizenkoop. Dus gisteravond mijn oude Shiatsu-contact Gerdi Keeler gebeld en zoals dat bij meevallers hoort stond ze meteen vanochtend op de stoep.

Ik heb veel aan haar behandelingen gehad in de periode rondom de scheiding van Loes. Ik kwam toen ook niks verder met denken en tobben, maar kon mijn brein niet meer stoppen. En dat doet Shiatsu wel. Als je (letterlijk) onder handen wordt genomen, dan hoef je je alleen maar over te geven en te voelen. Niks meer en niks anders. Met alle gevolgen vandien!

Drie maanden lang, sinds dit avontuur begon, blijk ik veel angst en woede te hebben binnengehouden. Begrijpelijk, als je lief eerst bijna dood gaat aan kanker en daarna aan de risico's van de behandeling. Ik heb me dus af en toe wat moeten inhouden, zeg maar. Ik zat helemaal vast in de 'doorgaan'-stand. Nou, dat kreeg ze er wel uit. Dus zit ik nu slaapdronken jullie verwachtingen te managen. Ik bleef zo ontspannen achter dat mijn middagdutje pas om zes uur eindigde. Ik werd wakker door Rosa's telefoontje. We gaan dus lekker uit eten. Zij zit nu bij de Griek naast het postkantoor op me te wachten. Deze vage vader stapt op zijn reservefiets en rijdt de nieuwe herfst tegemoet.

donderdag, oktober 05, 2006

Dick is OK

Na mijn bezoek aan JAM (Rij achterom bij IKEA recht hun pand in) ben ik even thuis geweest en daarna door naar Dick, mijn vertrouwensman bij LRA. Ik was een ooit van zijn allereerste klanten. Inmiddels is hij de gearriveerde directeur/eigenaar van een bloeiend Accountancykantoor. En wat belangrijker is een gelukkig man met een mooi gezin. Dick kan heel snel zijn en dat is heerlijk voor een ongeduldig man als ik. Hij gaat een voorstel maken over hoe ik met mijn huizenhandel om moet gaan. Duco gaat waarschijnllijk de grote sprong voorwaarts mijn huis in, niet in een keer kunnen waarmaken. Die deal gaat alleen door als alle betrokkenen er echt op vooruitgaan. Vanavond zie ik Duco en dan wordt het vanzelf duidelijk. Dick gaat verder dan je van een 'cijfertjesman' zou verwachten. Hij gebruikt ook zijn hart voor mijn zaak. Of zoals hij het zelf formuleerde; "De wereld heeft meer gezond egoïsme nodig. Alleen egoïsten, mensen die goed voor zichzelf zorgen, daar hebben we wat aan." Heerlijk. Vandaag krijg ik de zegen van het universum.

Collega's!


Tof! Ik heb eindelijk echte collega's! Jongens die kunnen wat ik kan en willen wat ik wil! Deze morgen ben ik bij JAM op de koffie geweest. Als mijn intuïtie me niet bedriegt, is dit een historische ontmoeting. Mike Overdijk (op de foto) en Jan Sennen (nam de foto) vonden het ook erg leuk mij te ontmoeten. "Je bent een voorbeeld voor ons en we zien er naar uit om samen projecten te mogen doen." mailt Mike me na. Wow, wat een ego-boost! Heerlijk! Hoe we in het vat gieten moet nog duidelijk worden, maar de mogelijkheden zijn enorm. Ik voelde me opeens erg moe. Vandaag is mijn eenzame tocht beëindigd en kan ik samenwerken met enthousiaste medepioniers. Nu kan ik met een gerust hart een aantal klanten doorverwijzen en krijg ik meer tijd voor mijn proces samen met Gerda. Mike is eerst even een maand naar China, (van die dingen ja) maar dit krijgt een vervolg. Hehe leuk!

woensdag, oktober 04, 2006

Rosa

Zodra ik in Utrecht ben gearriveerd heb ik Rosa gebeld. Zij zet in Amsterdam op dat moment net haar gsm aan om mij te bellen. Kijk dat is mooi. Nu zit ze weer even bij mij aan tafel in de Huizingalaan. Wat ben ik altijd blij haar te zien. De studie sociologie is interessant, maar het werken bij Broers is oneindig veel leuker vertelt ze. En het is triest om haar vriendinnen te zien vertrekken op hun wereldreizen. Rosa heeft de hare laten varen te faveure van de studie. Nu steekt dat wel. Volgens jaar wil ze graag met Arja gaan, maar die heeft inmiddels haar eigen plannen gemaakt. Lastig allemaal, maar ik heb vertrouwen in hun creativiteit en goede wil. Vrijdag komt Rosa bij me eten en dan hebben we alle tijd van de wereld.

Waarnemer in zwart-wit

Vanavond werk ik als waarnemer bij de Brandweer. De Brandweerlieden moeten van overheidswege gaan voldoen aan zelf te formuleren professionaliteitscriteria. Dat gebeurt op veel plaatsen. Deze objectivering van de beroepskwaliteiten stuit overal op weerstand. Mensen meten zich graag, getuige de populariteit van allerlei tests op internet en in de bladen. Maar beoordeeld worden is onaangenaam en bedreigend. Dat geeft de ander schijnbaar macht over jouw situatie. Dat wil niemand. Eenmaal deze weerstand voorbij ervaren de meeste mensen dat objectieve maatstaven meer houvast bieden dan het situationeel gebonden oordeel van je eigen club. Hoe veilig en steunend de eigen groep ook is, het biedt geen ijkpunt voor verbetering. De onderlinge tevredenheid versterkt vooral de status quo. Een expliciet kwaliteitscriterium vervangt het intuïtieve oordeel door een meetbaar getal. En daar kan ieder vanuit zijn positie vervolgens een oordeel aan hangen. Ik meet 1.89 m. Of dat kort of lang genoemd wordt, zegt dat evenveel over de oordeler als over de beoordeelde. De Brandweer zit middenin dat ontwikkelingsproces. (Van rood naar blauw volgens Graves.) En ik registreer hoe zij die verandering beleven.

Simpele cartoons maken bepaalde aspecten zichtbaar en aanwijsbaar. Soms voorkom ik zo ook dat er zaken worden gemist, vergeten of verdrongen. Veel van de communicatie is immers non- of pre-verbaal. Ik vind het leuk om zo bij veel organisaties in de keuken te kijken. ZICHT krijgt zo zicht op algemene gedragspatronen die men overal als uniek ervaart. Bij de Brandweer wordt het zorgvuldig en respectvol aangepakt. Het bijzondere van de Brandweer is dat vrijwilligers verantwoordelijk zijn voor een zeer basaal aspect van onze veiligheid. En het blijkt dat het de persoonlijke fascinatie voor een mooie fik een van de meer algemene motieven blijft om bij de Brandweer te willen.

Morgen ga ik mijn ‘concurrenten’ ontmoeten. Daar heb ik veel zin in. Dit voorjaar rond ‘Klaar om te wenden’ ontdekte ik dat ik niet helemaal alleen bezig ben met het zichtbaar maken van wat er gebeurt. In Amerika heeft iemand zijn metaforen vertaald in sjablonen en een werkmethode. En dat is nu een succesvolle business. In Oostenrijk zit een vrouw die visuele notulen maakt tijdens bijeenkomsten. En nu duikt in Nederland JAM op. Zo te zien drie jonge honden die dingen doen die overduidelijk familie zijn van mijn bezigheden. Precies op tijd! Ik heb (mezelf) bewezen dat het werkt, dus nu wil ik graag steun bij de uitwas van dit vak.

Alles OK na de OK?

Wie Gerda’s verhaal heeft gevolgd, heeft mogelijk ook mijn samenvatting gelezen van haar medische toestand. Sindsdien zijn er wat nieuwe ontwikkelingen die het een en ander in een verrassend daglicht stellen. Ondanks de terughoudendheid van Gerda heb ik uiteindelijk het OK-rapport opgevraagd bij het ziekenhuis St. Jansdal waar Gerda in juni is geopereerd. Het OK-rapport beschrijft precies wat men tijdens de operatie heeft waargenomen en wat men ermee heeft gedaan. Ik liep al heel lang rond met vragen daarover. Wat is daar precies gebeurd en vooral wat is er nog in Gerda achtergebleven? In medische termen geformuleerd, wilde ik vooral weten of het een R1- of een R2-resectie betrof. Met deze technische eufemismen geven medici aan of alles op het oog weg is of niet. In het eerste geval is de kanker alleen nog microscopisch aan te tonen. Dat scheelt dus letterlijk miljoenen protentiëel dodelijke cellen, die elk kunnen vermenigvuldigen en uitzaaien. En dat betekent tijdwinst en mogelijk minder chemobelasting.

Een simpel telefoontje nnaar Harderwijk volstond om ons binnen en paar dagen het rapport te bezorgen. (Volgens Gerda’s huisarts gaat dat in België minder makkelijk. Heel veelzeggend noemde hij dit initiatief “Flink”.) Het rapport heeft me geschokt. Er stond goed nieuws in, maar ook erg verontrustende informatie. Het goede nieuws is dat de chirurg Roberto Tobon Morales inderdaad ALLES wat hij kon zien heeft weggehaald. Op het oog is alles weg. Een opluchting vooor Gerda.
Het schrikbarende aan het OK-rapport was dat de kanker veel verder was gewoekerd dan we wisten. De tumor zelf was al ingegroeid in de omringende vliezen van de long en het hart. En er waren veel uitzaaiingen tot op het middenrif. En het zijn juist die metastasen die dodelijk zijn door hun onbegrensde woekering. Geen wonder dat de chirurgen zo lang bezig waren... Maar het schokkende was dat al die uitzaaiingen zich voordeden op de LINKERLONG.

Sinds de behandeling vanuit Nederland is overgedragen aan professor Vansteenkiste blijft deze benadrukken dat ze het in België heel anders hadden aangepakt. Geen bemoedigend welkom, maar soit. Zijn benadering is zoals hij dat zelf noemt radicaal. De enige manier om te kunnen spreken van daadwerkelijke genezing was volgens hem zijn methode: Eerst bestralen, pas daarna opereren en het gekrompen tumorweefsel verwijderen. En om zeker te zijn dat alle resterende laatste kankercellen meegenomen worden wilde hij de volledige borstholte leeghalen. Beide vliezen er uit en daardoor ook de daarmee onscheidbaar verbonden long. Hij staat een volledige amputatie voor van de RECHTERLONG. Op de CT-PETscan die in Leuven is gemaakt is namelijk een ondefinieerbare waas op de rechterlong te zien.

Ik had even tijd nodig om deze nieuwe informatie te verwerken. Hier is in ieder geval sprake van tegenstrijdige gegevens. Maar hoe is dat mogelijk? We hebben het volledige medische dossier op CD meegekregen bij ons transport naar Leuven. Dat heeft men daar toch wel gelezen, mag ik aannemen? Maar met deze wetenschap rijzen er vragen rondom de Leuvense strategie en de onderliggende argumenten. Nadat Vansteenkiste de voorkeursbehandelpiste gedwarsboomd zag door de gedane zaken uit Harderwijk heeft hij tijd nodig gehad om zorgvuldig te onderzoeken welke strategie nu optimaal was. Gerda heeft een hele reeks aanvullende longfunctieonderzoeken moeten ondergaan om te verklaren waarom haar middenrif omhoog staat en of ze links wel voldoende longfunctie zou overhouden na de amputatie. De uiteindelijke nieuwe strategie was identiek aan de oorspronkelijke aanpak.

Nu is duidelijk dat de ‘onwaarschijnlijk’ geachte uitzaaiing in beide borstholten heeft plaatsgehad. Houdt Vansteenkiste zich dom of heeft hij zich niet geïnformeerd? Ik weet niet wat ik enger vindt. De onzorgvuldigheid van ‘wonderdokter’ Gorter is nog te bezien als een bewijs van diens gebrek aan professionaliteit. Maar Professor Dr. Vansteenkiste behoort tot de besten uit zijn vak.

Poeh... Als ik het zo expliciet opschrijf, stijgt mijn ongerustheid weer. Ik ben blij dat we ons lot niet in de handen van Gorter hebben gelegd, maar ook bij Vansteenkiste voel ik me nu niet meer helemaal veilig. Van veel zijden - met name van mensen uit de zorgsector - heb ik al meermalen het dringende advies gekregen de regie niet uit handen te geven. Ik zal de rest van het medisch dossier ook opvragen in Harderwijk. Misschien kan ik dokter Gans aan de lijn krijgen. Het is toch wel raar om van beide aangetaste longen de grootste en meest ongeschonden weg te halen. En... als dit deel van de aanpak niet klopt, wat kan er nog meer fout zitten? Zo wordt het nog gevaarlijker om ziek te zijn...

Dat mag

Rond lunchtijd schrijf ik dit in de trein die me van Mechelen naar Utrecht brengt. Jelle heeft vlak voor vertrek eieren met spek gebakken die Gerda me als lunchsandwiches meegeeft. Heerlijk. Nu heb ik even tijd om om me heen te kijken. In Rumst krijgen de ontwikkelingen in en om Gerda een natuurlijke prioriteit. Maar nu ze het (nog?) zo goed doet tijdens de chemokuur, krijg ik weer meer aandacht voor alle zaken die dat ontberen. En dat zijn er nogal wat. De trage voortgang rondom de huizenverkoop bijvoorbeeld. En mijn moeizame inburgering in België. Alles gaat daar anders dan ik gewend was. De schijnbare taalovereenkomst doet veel velen de culturele verschillen onderschatten. Hoewel we elkaar met enige moeite verstaan, interpreteren we de de wederzijdse mededelingen anders. Voor mij zou een Vlaams-Nederlands woordenboek geen overbodige luxe zijn. Een voorbeeld: “Dat mag”. Vlaamse betekenis: Daar heb ik geen bezwaar tegen. Nederlandse betekenis: dat is toegestaan conform afspraak of regeling.

Mijn frustratie en remmingen

Een gezond mens is optimistisch en een pessimistisch mens is realistisch. Deze oude volkswijsheden zijn inmiddels wetenschappelijk onderbouwd. (weet je links daarheen, graag) In mijn geval voel ik me in ieder geval niet bevestigd door wat ik teweegbreng. Alleen als ik er met mijn volle vedergewicht inwerp, gebeurt er hier iets. Zodra ik de moed opgeef, winnen alle oude gewonnten weer terrein. Ik wil te snel, zegt Gerda. Haar passie is traagheid, volgens een of ander wijsgerig systeem. Snelheid is relatief, maar stilstand is dodelijk.

maandag, oktober 02, 2006

"Belgen en Nederlanders begrijpen elkaar niet"

De Belgen zijn blij met het succes van het 0110-concerten initiatief. Zelfs de politici draaien bij en geven toe dat deze positieve actie voor verdraagzaamheid mogelijk constructiever is dan het cordon sanitaire dat de Vlaams Blok (nu: Vlaams belang) poogde dood te negeren. Als ik als Nederlander dit lees doet dat me goed. tegelijkertijd hoop ik dat de verdraagzaamheid tussen allerlei inter-belgische groepen ook toeneemt. Tussen Walen en Vlamingen bij voorkeur.
Ook tussen Nederlanders en Belgen kan wat meer onderling begrip en tolerantie geen kwaad, getuige een artikel in De Morgen van 28 september, naar aanleiding van een training door het codc. http://www.cocd.org/NewSite/

"Nederlanders zijn gewend om alles 'in de groep' te gooien", weet Paul Wouters. "'Met elkaar' is het toverwoord. Eindeloos wordt er vergaderd en gediscussieerd. Pas als er een compromis wordt gevonden waar iedereen mee kan leven, wordt de knoop doorgehakt. Als niemand tijdens een vergadering in België de discussie aangaat, denkt de Nederlandse baas dat iedereen het ermee eens is. Maar niets is minder waar. In België moet je de baas laten uitspreken en het gevoel geven dat je het met hem eens bent. Hij staat immers boven je in de bedrijfshiërachie. Het is daarom slim hem zo veel mogelijk te vriend te houden, terwijl je ondertussen je eigen gang gaat." Paul Wouters en Evert Van Wijk zijn elkaars spiegelbeeld, zoals ze zelf zeggen. Wouters is een Belg die in Nederland woont en Van Wijk is een Nederlander die in België mediatraining geeft aan politici en bedrijfsleiders.

Belgen vinden Nederlanders arrogant, gierig, regelziek, formalistisch en lui, terwijl nederlanders hun zuiderburen zien als mensen - dat wel :-) - met weinig lef, als wantrouwende niet-commerciële 'bazen-poepers' die aan vriendjespolitiek doen.
Op basis van wat ik er zelf van ervaar hebben beide partijen evenveel gelijk. Gelukkig eindigt het artikel hoopvol:

Als je de commerciële kwaliteiten van de Nederlander en het vakmanschap van de Belg vaker zou kunnen samenbrengen in één bedrijf, krijg je een ijzersterk team. Nederlanders zijn heel communicatief en commercieel. Belgen streven naar perfectie en maken veel betere producten.

Laten we dus als Belgen en Nederlanders de cultuurverschillen overwinnen en de handen in elkaar slaan.

Mijn tijdlijn op maandag


Het is met bloggen uiteindelijk net als met administratie. Het zet alles wel keurig op een rijtje, maar alleen als je het even keurig bijhoudt. En het leven is nu zo vol dat het me niet lukt om alles wat er gebeurt te noteren, laat staat te analyseren en te evalueren. Ik zoek nu naar dat stukje dag waarop bloggen het meest voor de hand liggende is wat ik kan doen. Dit typ ik op de maandagmorgen. In plaats van vaag aan tafel te zitten, terwijl Gerda's kinderen zwijgend hun schoolbrood smeren, zit ik nu boven op mijn tijdelijke plekje.

Vandaag wil ik de tekeningen die ik woensdag voor de Brandweer heb gemaakt, scannen met mijn nieuwe Canon scanner/printertje. Tegen mijn gewoonte in blindelings gekocht in een poging wat beweging te krijgen in mijn werksituatie. Om negen uur praten met Martine Boelsma van het AD over Gorter. Dan met Gerda langs de dokter. En verder wil ik voor de Belastingdienst wat verder. Maar nu eerst even ontbijten. En foto's op deze blogs zetten!
Kijken of dit lukt:
Back to Beck
YES!!!

zondag, oktober 01, 2006

"Degenen die het kunnen navertellen zijn over het algemeen tevreden."

De bijna autistische regelmaat die ik in dit gezin introduceer wordt regelmatig beschimpt, getraineerd en anderszins gebagatelliseerd. Mijn bemeoienis werkt zolang ik er voortdurend zo achteraan zit als Publex achter haar busabri's. Zodra mijn aandacht verslapt is het meteen weer een troep. Maar over de effecten is men zeer tevreden: Het is schoner en opgeruimder.

Dit weekend gaan de kinderen naar hun vader en ben ik eindelijk weer eens ongestoord samen met Gerda. Dat is heeeel lang geleden. Ik merk dat ik kapot moe ben. Mijn lijf houdt het vol maar stort in zodra er ruimte voor is. Zodoende liep ik als een Zombie door het weekend. Heerlijk. Gerda gaat op zondag voor het eerst over haar nek. Ze moet nu veel kleine beetjes eten en alleen dat wat het lijf wel wil hebben. Zaterdagavond hebben we nog even de buurtkroeg bezocht. Dirk is er ook en Gerda vertelt haar verhaal maar weer eens. Nu is het tenminste in zijn originele vorm bekend in de buurt. Lucette die het "Hof van Lachenen" drijft, heeft zelf ervaring met kanker en chemo. Dus er valt veel te vertellen. Zo horen we over die actrice Vicky Versavel van kanker genas in een week tijd! Wow, vandaag, zondag google ik haar even. Hier mijn uittreksel:

Toen bij Vicky Versavel (27) in 2002 de diagnose werd gesteld, kreeg de actrice van de oncoloog te horen dat haar overlevingskansen 45 procent waren en dat een intensieve chemotherapie noodzakelijk was. In 2001 kreeg zij naar eigen zeggen last van een gezwel op de rug, dat bij nader onderzoek een kwaadaardige kanker bleek te zijn. Het gezwel werd operatief weggenomen. Omdat chemotherapie ook ernstige gevolgen kan hebben voor latere zwangerschappen, zocht ze haar heil bij Dokter Jo Van Eeckhout in Rijkevorssel.
"Bij het eerste contact met Vicky ben ik erachter gekomen dat de ziel van haar overleden broer nog op haar woog. Die angel moest er als eerste uit'', klinkt het nogal mysterieus uit de mond van Van Eeckhout. Vicky kan moeilijk uitleggen welke methode hij toepaste. ,,Rationele westerlingen kunnen dat moeilijk vatten'', zegt ze. ,,Telkens hij mij behandelde, was het alsof er een last van mijn schouders viel. Na elke sessie was de dokter echter stikkapot.'
,,Met wat ik totnogtoe heb gehoord, schat ik haar overlevingskans op 0,005 procent'', zegt arts en auteur Jan Bosmans. ,,Na zijn behandeling heb ik een compleet scanneronderzoek ondergaan en er waren geen kankercellen meer te zien. Of ik echt genezen ben, zal ik echter pas over vijf jaar weten.'' Sinds 2004 woont Versavel samen met haar vriend Werner met wie ze in 2005 een dochter, Lore, kreeg.

Tja, hier kun je weer alle kanten mee op. Het valt vooral op dat de gevestigde orde (media en medici) deze Van Eeckhout zo snel mogelijk volledig verketteren. Terwijl de feiten waanzinnig interessant zijn: Oncoloog diagnosteert en opereert kankertumor, Vicky geneest binnen een week. Genoeg aanleiding voor een medische revolutie. Hier zie je vooral hoezeeer het belang van de waarnemer de blik vertroebelt. De wanhopige zieke accepteert elk alternatief even gretig als dat de medicus deze afwijst. Want dan staat zijn positie meteen op het spel. Dat hebben wij zelf ervaren met Robert Gorter, maar de reflex is epidemisch in de medische wereld.

Het is lastig dat elke vernieuwing door de weerstand van de gevestigde orde heen moet. Zo dwing je pioniers en profiteurs in hetzelfde schuitje. De machthebbers corrupmeren zichzelf door zichzelf per definitie beter te vinden dan de ander. Een volstrekt normaal psychologisch zelfbeeld weten we inmiddels: 80% van de automobilisten vindt dat ze beter zijn dan het gemiddelde. Dat is logischerwijs onmogelijk, maar het is juist dit optimistische gebrk aan realiteitszin dat een gezond mens kenmerkt. Maar vernieuwing is zo alleen mogelijk buiten het bestaande systeem.

Nadat Ode had bedankt voor de door mij aangeboden feiten over Gorter had ik besloten het maar even los te laten. Maar nu blijkt Martine Boelsma van het AD wel geïnteresseerd. Ze vraagt om ervaringen met Robert Gorter. Dus zet ik haar op het spoor van onze sites. Morgenochtend gaan we telefonisch kennis maken en uitwisselen.

Onze eigen ervaringen met artsen maakt mij terughoudend in mijn overgave aan hun wijsheid. Hun inzet is buiten kijf. Hun medische kennis is vaak niet veel ruimer dan hun specifieke vakgebied. En voor de ontwikkeling van andere kwaliteiten lijkt heel weinig ruimte te zijn. Met wat ik nu weet en vermoed van alleen al Gerda's dossier, denk ik dat er meer mensen (over)lijden aan de gevolgen van een gebrekkige communicatie dan aan aan gebrekkige medische handelingen. Terwijl communicatie VEEL goedkoper is dan medicatie!

vrijdag, september 29, 2006

Veel keuzes zijn dat helemaal niet.

Als ik een belangrijke keuze moet maken, zet ik eerst al mijn zekerheden op een rijtje. Dat vormt het kader, het houvast en de basis voor mijn keuze. Dat vereenvoudigt het kiezen. Uiteindelijk blijft enkel dat stukje onwetendheid over dat niet is op te lossen. Op dat punt begint het werkelijke ervaringsleren. Ik kies wat mij het beste voorkomt. Op mijn gevoel of nog beter, op mijn intuïtie. Vervolgens merk ik vanzelf hoe het uitpakt. Als ik goed heb gegokt, dan pakt het vanzelf perfect uit. En als ik slim ben, leer ik in elk ander geval ook de les die in die ervaring schuilt.

Met vrije wil heeft dat eigenlijk niet veel te maken. Gokken zonder na te denken geeft volgens onderzoekers het meest succes. Dat is interessant, want het gevoel, de emotie stoelt op vroegere ervaringen. Een gok is meer een 'blindelingse' keuze en minder bepaald door persoonlijke voorkeuren of verlangens. Ik denk dat ik gokken en kiezen onbewust verschillend definieer... Gokken betekent voor mij "Zo pakt het waarschijnlijk het beste uit" en mijn gevoel zegt "Zo wil ik het liefst dat het uitpakt". Anders gezegd kies ik juist slechter als ik mijn persoonlijke voorkeur laat meespreken!

De meeste ondernemers worden gedreven door complexen, denkt mijn leeftijdgenoot Xavier Kegels, ceo van Hedgren. Hijzelf trachtte zich te bewijzen als reactie op zijn minderwaardigheidscomplex. Het was of dat of zich opknopen aan de eerste de beste boom, vertelde hij aan Filip Michiels in de 'De Morgen' van 32-09-06. Ik denk dat dit de universele verklaring is voor de keuzes die wij maken. Het voorkomen en oplossen van complexen hoort dientengevolge bovenaan op de persoonlijke en nationale agenda. Boeiend...

Onze keuzes zijn goed beschouwd helemaal geen vrije keuzes, maar gedetermineerd door ons persoonlijk en collectief verleden. Dit impliceert dat vrije wil niet bestaat. Voor zover ik mijn (populair) wetenschappelijke bronnen begrijp is het tegendeel waarschijnlijker. Ik ken geen enkel wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van vrije wil.