maandag, oktober 29, 2007

Het pad van de cavia

Wat is nu de juiste houding als je met zo iets schokkends te maken krijgt? Vluchten, vechten of verstijfd je lot afwachten? Als ik Boeddah mag geloven maakt het in wezen uiteindelijk allemaal niks uit. De alomtegenwoordige goddelijkheid vervult ons toch wel. Dan zegt het gemakzuchtige deel in mij: "Nou. dan laat ik God's water lekker over Gods akker lopen." Zoals de cavia zonder met de ogen te knipperen zijn leventje uitzit, als een vriendelijk behaarde plant... Hm. Ben ik daarvoor geboren? Of moet ik toch in beweging komen en iets toevoegen aan wat zich ontvouwt? Vanuit het goddelijk perspectief ziet alles er goed uit. Maar vanuit mijn individuele standpunt krijg ik een heel ander gevoel. Dan bekruipt me angst en spanning. Wat een grap allemaal.

Aan de slag

Direct na het onthutsende nieuws vorige week besloot ik er eerst een tijdje niet te veel over te denken. Ik wist dat mijn lichaam, mijn geest, mijn systeem zeg maar, de klap moest verwerken en dat mijn denktrein er anders vandoor zou gaan zonder hen mee te nemen. Dat was een goed besluit. Weten dat de rust en nieuwe argeloosheid van deze zomer voorgoed verdwenen is, zonder het meteen te vervangen door een of andere opvatting of besluit. Ik ben zo blij met Gerda. Ons samenzijn is van een onnoembare simpelheid waar ik volledig aan verslingerd ben. Het gaat letterlijk nergens over. Die luxe wordt nu bedreigd. En ik wil een manier hebben om deze verandering goed te hanteren.

Dit weekend las ik het boek 'Overgave en strijd' van de wereldberoemde bewustzijnsfilosoof Ken Wilber. Tien dagen na zijn huwelijk bleek zijn toen 36-jarige lief borstkanker te hebben. Ze is zo'n vijf jaar later overleden. Ik heb het boek van 500 pagina's deze zaterdag en zondag doorgewerkt, gefocusd op EEN brandende vraag; Wisten zij oplossingen, die ons verder helpen? Het antwoord is Nee. Wilber geldt als een briljante denker. Zijn mentale constructies torenen misschien ver boven de mijne uit, op dit onderwerp is hij mij helaas niet de baas. Ik zie een jong getrouwd stel - al filosoferend en de verlichting zoekend - de kanker bestrijden, zonder enig benul van wat het in wezen is. En de strijd en elkaar verliezend. Hartverscheurend, maar weinig verhelderend. Jammer. Nu moet ik toch zelf een eigen werkhypothese formuleren. En toetsen aan onze werkelijkheid. Met als belangrijkste inzet Gerda's conditie. Aan mijn muur hangt een opmerking aan mijzelf: "Probeer de werkelijkheid niet te slim af te zijn." Dit is niet het moment om een nieuwe illusie te scheppen. Met nieuwe vage verhalen gaan we meteen de mist in. Maar men zegt ook dat niets zo praktisch is als een goede theorie. Dus ik zal me moeten uitspreken over wat er volgens mij aan de hand is. Het weekje wennen is voorbij. Ik moet ermee aan de slag.

zaterdag, oktober 27, 2007

En dan...

De klap komt hard aan. Maar geest en lichaam kiezen ieder meteen een eigen overlevingstraject. Het leven gaat door... Af en toe reduceert de dagelijks gang van zaken een levensbedreigende ziekte tot iets wat later komt. Eerst eten enzo. Zodra ik mijn gedachten op andere zaken richt, lijkt alles normaal. Op de achtergrond en onder de bewustzijnsdrempel is de invloed enorm. Alles ziet er anders uit. Alles krijgt een andere betekenis. Deze week zit vaak ik verdwaasd routine handelingen te doen. Een trieste imitatie van toegewijd werken. Het thuis dat we hier geleidelijk inrichten en op orde brengen is misschien weer een leeg vat voordat we ermee klaar zijn. 's Nachts in mijn dromen zoek ik naar antwoorden en ontsnappingsroutes uit deze situatie. En ik weet het gewoon niet. Alle oude antwoorden zijn niet meer voldoende. Mijn volledig blind vertrouwen wordt overwoekert door mijn rusteloze verlangen alles bewust te begrijpen. Wat er gebeurt met Gerda, met mij, met ons. Ik wil een duidelijke werkhypothese over wat ons te doen staat. Een werkscenario voor de komende jaren of maanden. Misschien zijn het alleen nieuwe illusies die ik creeer om de schijn van vrije keus en controle over de situatie terug te krijgen. Misschien is het een kans om te leren waar het werkelijk om gaat in dit leventje van ons. De tijd zal het leren. Ondertussen wordt het simpele dagelijkse bestaan heel intens beleefd. Vanuit het besef dat juist dit onnozele alledaagse gedoe onze grootste rijkdom vormt.

vrijdag, oktober 19, 2007

Het is terug

In het ziekenhuis kregen we donderdag te horen dat Gerda (hoogst waarschijnlijk) weer groeiende uitzaaiingen heeft op haar borstvlies. Veel eerder dan wie dan ook had kunnen voorzien. De tumor is blijkbaar agressief. Ik had onszelf vijf zorgeloze jaren beloofd, maar de arts sprak over 'een paar' jaar... Ik ben erg verdrietig. Mijn lichaam lamgeslagen en mijn brein verbijsterd. Alle logische verklaringen die ik had over kanker, van de klassieke medische tot de alternatieve lijken allemaal plotseling even ongeldig. Ik voel me met lege handen staan. en mijn hart huilt. Ik laat de gevoelens gaan en weet dat het hiermee niet eindigt.

maandag, oktober 01, 2007

Betrokkenheid



"Tenzij je een emotie ervaart ben je niet in staat om hem te bevatten"
Daar staan we dan onze goede bedoelingen. 'Gebrek aan betrokkenheid' blijkt een normale menselijke eigenschap.
Hoe zet je deze wetenschappelijke kennis handig in? Ik begin wel ideeën te krijgen. In ieder geval onderschrijft dit mijn stelling dat je een probleem moet VOELEN om er echt iets voor over te hebben om het op te lossen. "Make this pain go away.."

bron: VPRO