Gerda en ik hebben wel meteen het kankerblaadje verslonden. Hoe doen anderen het en is er misschien echt nieuws over kanker? Om met het laatste te beginnen: Nee. De bestaande behandelingen worden wel steeds verfijnder, maar kanker is nog steeds iets dat wordt bestreden en niet genezen. Dat -voor mij- essentiële verschil komt ook naar voren uit de interviews. In elk nummer staat tegenwoordig wel een interview met één of twee BV’s zoals de Bekende Vlamingen hier heten. Bekend of niet, allen leren het leven bewuster en diepgaander te waarderen. Maar ik lees niets over een aspect dat in de ervaring van Gerda en mijzelf ook heel wezenlijk is: Dat kanker een uiting, een symptoom is van je eigen levensconditie. En als je het evenwicht in je bestaan wilt herstellen, ga je zoeken naar de oorzaken. Die oorzaken kunnen van genetische aard zijn of liggen in milieuaspecten. Daar heb je weinig directe macht over. Asbestslachtoffers gaan gewoon binnen vijf jaar allemaal dood. Eén op de drie mensen zal aan kanker overlijden. En het is een ziekte van de westerse wereld.
Kanker is pas echt als je er direct mee wordt geconfronteerd. Het wordt vooral ervaren, beleefd en behandeld als een persoonlijk probleem. Zeker door de patiënten zelf. Dat is een natuurlijke overlevingsreflex. Maar vanuit dit perspectief is het verschijnsel niet te overzien in de juiste verhouding met de context. Ik heb bijvoorbeeld geen kanker (denk ik), maar mijn dagelijkse bestaan is ook bezwaard door de algemene levensomstandigheden van mijzelf en mijn tijdgenoten. Ik kan de gedachte niet uitbannen dat meer mensen in stilte lijden aan onze manier van leven. Ze is van een liefdeloosheid en onbeholpenheid die me heel verdrietig maakt. Een stil ziek gevoel van binnen, waar ik me ook nog voor schaam. Kanker, deze westerse welvaartsziekte, past hier voor mijn gevoel heel goed bij. Ik ben niet de eerste die deze woekeringen met elkaar associeert.
Ik zou bijvoorbeeld graag van mijn eten genieten, zonder het sluipende besef dat het ten koste van veel energie uit de aarde is geforceerd onder vaak zeer kunstmatige omstandigheden, soms helemaal aan de andere kant van de planeet. Ik zou graag rondrijden in een auto met de zekerheid dat ik daar niets en niemand tekort mee doe. Ik zou graag genieten van mijn levenscomfort en alle spullen in de zekerheid dat allen die daaraan bijdroegen evenzeer genieten van hun aandeel in die welvaart. Maar dat geluk dienen we nog waar te maken. Tot dat moment hangt er een soort schuldige zwaarte over mijn comfort. Ik kan die alleen buitensluiten door mijn bewustzijn te verlagen tot een snoezelige sufheid.
maandag, december 11, 2006
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten