We zijn weer in het ziekenhuis van Leuven. Voor de laatste chemoweek van de vier chemokuren. Gerda is geïnstalleerd op een bed in een éénpersoonskamer. “Ah, een oud-model bed. “ concludeert ze met een kennersblik. We zijn inmiddels habitués met alle bijbehorende kenmerken. Ik weet blindelings de weg langs de voornaamste routes van dit enorme ziekenhuislabyrint en we kijken niet meer op van de bizarre procedures. Het is deze gewoontevorming waardoor absurde routines in stand blijven, ook al moeten de patiënten na ons daardoor dezelfde zinloze verwarring en ontreddering doormaken. Wij hebben noch de energie en noch het belang om deze speciale wereld te verbeteren. Nog een paar dagen en we zullen het allemaal graag vergeten. Of liever verdringen. Weg ermee.
Over menselijke en onmenselijke behandeling valt een boek te schrijven. Wie weet, ooit.
maandag, december 11, 2006
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten