Vannacht droomde ik van het zwarte en paarse gif dat in Gerda's lichaam druppelde. De werkelijkheid was saaier, maar toen aan het einde van de dag het eerste rode zakje met de echte chemo aan het infuusrek werd gehangen, voelde ik weer de weerzin in mijn eigen lichaam.
In Leuven is het behandelen van ambulante chemopatiënten dagdagelijks werk, zoals dat in Vlaanderen heet. Dat het voor ons nieuw en spannend was, dringt niet door. Om te weten wat er ging gebeuren moesten we steeds maar doorvragen. Meestal antwoorde men zonder echt geluisterd te hebben. In de trant van "Maakt u zich geen zorgen, laat dat maar aan ons over." We zijn het er over eens dat de sfeer daar nog hetzelfde is als tijdens onze eerste visite. Niet onvriendelijk, maar een soort vreugdeloos.
Eerst wordt de patiënt gewogen en bloed afgenomen. Ze krijgt een kamer en wat bochures over de behandeling. En dan is het wachten. Tot een assistent-arts komt. Deze beluistert de longen en voelt de klieren in de nek. Daarna weer een tijd niks. Inschrijven moest toch nog gebeuren. Dus alsnog terug naar de ingang voor formaliteiten. En dan zonder veel toelichting opeens een infuus. En ziekenhuiseten.
Het begin van het proces was erg pijnlijk. Het infuus kreeg men er niet in en eenmaal gezet verging Gerda van de pijn. Later minderde dat gelukkig.
Ondertussen opeens twee jonge assistenten met mappen. De Professor zelf heeft belangrijker zaken, horen we. Pas weer laten krijgen we een verpleegster zover dat ze ons de planning voorleest. Veel spoelen met kalium en magnesium in zout water. Cortisone en anti-misselijkheidsspul zit er ook al door. En dan pas om een uur of acht het eerst zakje gif.
Tot nu toe lijkt het chemogebeuren een fluitje van een cent. Gerda houdt zich tot nu toe fantastisch. Ik ben wel benieuwd wat morgen brengt. Maar ik vertrouw erop dat wat er gebeurt allemaal zijn reden heeft.
Ik ben als mantelzorger in ieder geval helemaal in de trend:
De rest van de dag was heerlijk rustig. We hebben genoten van de stilte en wanneer het zakjeswisselschema het toeliet deden we bij elkaar geleide fantasieën volgens de spelregels van Brandon Bays of van onszelf. We (co-)creëren bemoedigende en harmonieuze toekomstbeelden.
Het is de kunst om dat wat er gebeurt blijmoedig te aanvaarden omgeacht de uitkomst. Wat er gebeurt roept onze grootste angsten op, maar ook onze zuiverste levensdrang en de behoefte juist die uit televen, ontdaan van alle oude en overbodige ballast. Het is een heel sterke aandrang om diepgaand te reinigen en te helen wat geheeld moet worden.
Het gaat er om om heilzaam bezig te zijn. En dat is wezenlijker dan 'alleen maar' positief te zijn. Het omarmt de werkelijkheid, precies zoals deze is...
maandag, september 25, 2006
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten